มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 61

"ไหนผู้จัดการบอกว่าจะยังไม่เข้าไงคะ" พอประตูลิฟต์เปิดออก กาญจนาเห็นว่าเป็นใครก็เลยถามแบบสงสัย เพราะผู้จัดการส่งข้อความมาบอกว่าอาจจะเข้าบริษัทช่วงบ่าย

"ยังไม่ได้ไปทำธุระ" ขณะที่พูดสายตาเขาก็มองไปดูเธอที่กำลังจัดเรียงเอกสารอยู่ "คุณขวัญเข้ามาหาผมในห้องหน่อย"

กาญจนาและพรทิพย์มองหน้ากัน แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไร แม้กระทั่งของขวัญ เธอก็ไม่ได้ตามเขาเข้าไป

"ขวัญไม่ได้ยินเหรอผู้จัดการบอกให้เข้าไปหา" พรทิพย์สะกิดบอกของขวัญเมื่อเห็นว่ายังเงียบอยู่

"ยังไม่ว่าง คุณเลขาช่วยเข้าไปดูหน่อยค่ะว่าผู้จัดการต้องการอะไร"

"พี่เหรอ?" ตั้งแต่ทำงานมาเพิ่งมีครั้งนี้ที่ถูกผู้ช่วยสั่ง..กาญจนาก็เลยต้องได้ทำตาม

ก๊อก ก๊อก

แกร็ก! แอดดด "อุ๊ย?!" แค่ได้ยินเสียงเคาะประตูเท่านั้นแหละคนที่อยู่ด้านในก็เปิดพร้อมกับยื่นมือออกมาคว้าตัวคนที่มาเคาะห้องให้เข้าไปด้านใน

"คุณกาญจนา?" พอเห็นว่าเป็นใครเขาก็รีบปล่อยมือ

"ผะ ผะ ผู้จัดการ? มะ มะ มีอะไรคะ" กาญจนาตกใจไม่แพ้กันเลย ตั้งแต่เป็นเลขามาก็หลายปีไม่เคยเจอแบบนี้สักที

"ผมบอกให้คุณขวัญเข้ามาไม่ใช่เหรอ"

"น้องขวัญ เอ่อ.. น้องขวัญบอกให้กาญเข้ามาดูว่าผู้จัดการต้องการอะไรค่ะ"

"คุณออกไปเถอะ แล้วบอกของขวัญเข้ามา"

"ได้ค่ะ"

กาญจนารีบพาตัวเองออกจากห้องไปในทันที

"น้องขวัญคะ เข้าไปพบผู้จัดการหน่อยค่ะ"

ของขวัญวางเอกสารที่กำลังทำอยู่ แล้วเดินมาห้องทำงานของเขา

แกร็ก...

"ขอโทษค่ะฉันลืม" หญิงสาวกำลังจะปิดประตูเพื่อเคาะส่งสัญญาณบอกก่อน แต่คนที่ยังยืนอยู่ตรงนั้นคว้าตัวเธอเข้ามาในห้องก่อน ซึ่งกาญจนาก็แอบมอง คงจะเจอเหมือนเธอเมื่อสักครู่ แต่ครั้งนี้คงจะคว้าถูกคน

"เป็นอะไรทำไมร้องไห้" จริงๆ แล้วเขารู้ตั้งแต่คนขับรถรายงาน ว่าเห็นสีหน้าของเธอเหมือนร้องไห้ พระลักษณ์ก็เลยเปลี่ยนใจไม่ไปทำธุระให้พ่อ รีบเข้าบริษัทก่อน พอมาเจอของจ๊ะเอ๋ที่ลานจอดรถก็ยิ่งแน่ใจ

"คุณเห็นฉันร้องไห้หรือไง"

"ผมก็เขียนข้อความบอกอยู่ไม่ใช่เหรอว่าจะไปธุระ"

"ค่ะ"

"โกรธอะไรให้ผมหรือเปล่า"

"เปล่า"

"หรือคุณร้องไห้เพราะเรื่องเมื่อคืนนี้"

หญิงสาวไม่ตอบไม่มองหน้า แต่ก็ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น จนชายหนุ่มเอื้อมมือมาแตะใบหน้าของเธอเล็กน้อย

"ถ้าเป็นเรื่องนั้น อีกแค่ไม่กี่วันก็แต่งงานกันแล้ว"

"คุณพูดเหมือนการแต่งงานนี้มันจะ.."

"จะอะไร"

"จะเหมือนทุกคู่ที่เขาแต่งงานกัน"

"แล้วทำไมมันถึงจะไม่เหมือน"

"คุณอย่าลืมสิ ก็พ่อของคุณ.." ยังไงพ่อของเขาก็ไม่ยอมรับเธออยู่แล้ว

"ผมแต่งงานนะไม่ใช่พ่อแต่ง" มือหนาอีกข้างเอื้อมไปเขี่ยแก้มนวลเพื่อเป็นการยืนยันคำพูดของตัวเอง "มองตาผมสิ"

ดวงตาของเธอค่อยๆ มองขึ้นไปสบตาคนตัวสูงที่อยู่ตรงหน้า ..ทำไมเขาพูดเหมือนว่างานแต่งงานนี้เป็นเรื่องจริง?