มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 65

ทานข้าวเสร็จของขวัญก็มาช่วยแม่จัดห้อง เพื่อให้เขาใช้นอนในคืนนี้

เธอแอบดีใจอยู่ที่ไม่เห็นเขามีท่าทีไม่พอใจ หรือคนที่คิดมากคือเรา? ..อาจเป็นเราเองต่างหากที่ต่อต้านพ่อกับแม่อยู่ในใจ

"โอ๊ย" มัวแต่ใจลอยมือก็เลยไปชนถูกเหลี่ยมหัวเตียงเข้า

"เป็นอะไรลูก" คนที่รีบถามก็คือแม่..แต่สายตาพระลักษณ์ที่มองมาก็เป็นห่วงไม่ต่างกัน

"สงสัยเล็บจะฉีกค่ะ"

"ทำอะไรไม่เคยจะระวัง แค่ทำความสะอาดห้องยังทำให้ตัวเองเจ็บเลย เดี๋ยวแม่หาที่ตัดเล็บมาให้"

"ค่ะ" พอแม่เดินออกจากห้องเธอก็มองมาที่เขา อยากดูว่าเขาเป็นห่วงไหม "เจ็บ" เห็นสายตาเขาที่มองมาก็เลยอยากจะอ้อนหน่อย

"ก็ตัวเองไม่ระวัง" เขาเป็นผู้ชายแสดงอารมณ์และคำพูดออกมาได้ไม่ค่อยมาก

ของขวัญรู้สึกนอยด์ขึ้นมาในทันทีที่เขาไม่โอ๋

"ที่ตัดเล็บมาแล้ว"

"เดี๋ยวผมตัดให้ครับ" ชายหนุ่มเอื้อมมือไปขอที่ตัดเล็บจากแม่ของเธอ

"จัดห้องใกล้จะเสร็จแล้ว งั้นแม่ออกไปดูพ่อก่อนนะ" แก้วกานดาเปิดโอกาสให้ทั้งสองได้อยู่ด้วยกันก่อนที่จะแยกห้องนอน

"ฉันทำเองค่ะ" พอแม่ออกไปแล้วหญิงสาวก็ยื่นมือไปแย่งที่ตัดเล็บจากเขา แต่พระลักษณ์ไม่ยอมส่งให้ เขายังคว้าตัวเธอเข้ามาใกล้

"คุณ!"

"อย่าทำตัวเองเจ็บอีก" ชายหนุ่มจับนิ้วที่เจ็บของเธอขึ้นมาดูก็เห็นว่าเล็บฉีกเข้าไปในเนื้อ

"โอ๊ยเจ็บนะคุณ"

"ต้องตัดออกให้หมดถ้าไม่งั้นจะช้ำ"

"โอ๊ยเจ็บ"

แกร็ก!! ขณะที่ของขวัญร้องเจ็บ หน้าต่างของห้องนั้นได้ถูกเปิดออกจากคนที่อยู่ด้านนอก เพราะเป็นห้องชั้นล่าง

"คุณพ่อ?"

"พ่อเปิดดูว่าเราจัดห้องกันเสร็จหรือยัง" พอเห็นแล้วไม่เป็นแบบที่คิด กำนันไขรีบปิดหน้าต่างกลับคืนไว้ทันที

"เดี๋ยวก่อนค่ะพ่อ" หญิงสาวรีบมาเปิดหน้าต่างส่องดูว่าพ่อมาแอบอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไร แต่พอเปิดก็ไม่เห็นแล้ว

ของขวัญหันกลับมามองหน้าเขา "คุณพ่อคงกำลังเดินผ่านค่ะ" รู้อยู่แล้วว่าพูดไปเขาคงไม่เชื่อ

"มาตัดเล็บให้เสร็จ"

"ไม่เอาเจ็บ"

"เจ็บก็ต้องทนสิ..อย่างอื่นเจ็บกว่านี้ยังทนได้เลย"

"คุณพระลักษณ์!" ของขวัญรีบมองออกไปดูนอกหน้าต่างกลัวว่าพ่อจะยังแอบอยู่แถวนี้

"ท่านไปแล้วล่ะ" พระลักษณ์คิดว่าลูกสาวน่ารักขนาดนี้ใครจะไม่หวง

เขาจับมือเธอมาจะตัดเล็บให้อีกครั้ง แต่ก่อนที่จะตัดชายหนุ่มได้เป่าลมใส่เล็กน้อย ..เขาเป่าที่นิ้วแต่ทำไมอบอุ่นขึ้นมาถึงหัวใจ คิดถึงตอนที่ล้ม แล้วพ่อเป่าตรงแผลให้ ..สายตานั้นก็แอบมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง เพราะกลัวว่าพ่อจะยังไม่เข้าบ้านตอนนี้หมอกก็เริ่มจะลงแล้ว

ดึกๆ ของคืนเดียวกันนั้น..

"ฉันจะกลับห้องแล้วค่ะ" ใช่แล้วเธอยังคงอยู่ในห้องที่จัดเตรียมให้กับเขา แต่ทั้งสองไม่ได้เกินเลยมากไปกว่าการจูบ

"เดี๋ยวผมขึ้นไปส่ง"

"นี่บ้านฉันนะคะ"

"แต่มันดึกแล้ว"

ทั้งสองเดินตามกันขึ้นบนบ้าน

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป..

"คุณเดินเบาๆ นะเดี๋ยวพ่อได้ยินเสียง" บ้านเธอเป็นบ้านไม้กลัวว่าเขาจะไม่รู้ เวลาเดินเสียงไม้ชอบดัง "ฉันลงไปส่งคุณดีกว่า" ว่าแล้วของขวัญก็รีบจูงมือหนาลงมาจนถึงหน้าห้องเขา