มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 66

ท้องฟ้ามืดครึ้มเพราะพายุฝนกำลังเข้า แต่ไม่ได้สร้างความหวาดกลัวให้คู่รักที่กำลังนัวเนียกันอยู่ในกระท่อมน้อยนั้นได้เลย

"คุณพระลักษณ์คะ" หญิงสาวต้องได้รีบเรียกสติเขาไว้ก่อนที่มันจะเตลิด เพราะสถานที่แห่งนี้ไม่เหมาะแก่การทำเรื่องที่เขากำลังต้องการในเวลานี้เลย

"ไม่มีใครมาเห็นหรอก" เขาพาเธอหลบเข้ามาตรงที่เป็นมุม ซึ่งเป็นผนังมุงด้วยใบจากพอบังสายตาคนได้

"ถ้าลุงบุญกับจ้อยมาหลบฝนจะทำยังไงล่ะคะ"

"ถ้าเลือกให้มาหลบฝนที่นี่กับวิ่งกลับบ้าน คุณคิดว่าทั้งสองจะเลือกอะไร" เพราะระยะทางก็ไม่ได้แตกต่างกัน

จริงด้วยถ้ามาหลบฝนตรงนี้ก็ทำให้หนาวเปล่าๆ แต่ถ้าวิ่งกลับบ้านยังพอได้ชำระร่างกายแล้วนอนห่มผ้า ..ของขวัญมองไปรอบๆ อีกครั้งเพื่อความแน่ใจ แต่ตอนนี้มืดมากแถมยังมีฝนเลยทำให้มองไม่ค่อยถนัด

"สัญญาว่าจะไม่นาน" ถ้ากลับบ้านดีไม่ดีอาจจะไม่ได้เลย แต่อยู่ตรงนี้ทนเจ็บเข่าหน่อยคงพอไหว

"อื้อ อ " ทั้งสองไม่ได้ถอดเสื้อผ้า เพราะกางเกงขาสั้นที่เธอสวมใส่อยู่สามารถที่จะส่งผ่านความเป็นชายเข้าไปได้ ถึงแม้ว่าจะไม่ถนัดเท่าไรแต่ก็ไม่ได้เกินความพยายามของพระลักษณ์

"ซี๊ดด" เสียงครางดังออกมาเป็นระยะ ระหว่างความเสียวกับเข่าที่ต้องใช้ค้ำยันร่างตัวเองไว้กับพื้นไม้แข็งๆ ไม่รู้ว่าอันไหนจะทนไม่ได้ก่อนกัน

"คุณเป็นอะไรคะ" หญิงสาวเห็นว่าเขาสะดุดหลายครั้งแล้ว

"น่าจะมีที่นอนไว้ที่นี่สักผืนนะ"

"ถ้าไม่ไหวก็หยุดสิคะ" แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเขาคงจะเจ็บ คนไม่เคยนอนพื้นแข็งๆ มาเจอแบบนี้อีก

"หยุดได้ไง ช่วยผมหน่อยนะ" ว่าแล้วชายหนุ่มก็ทิ้งร่างสูงใหญ่ของตัวเองนอนลง โดยไม่ลืมที่จะกอดรัดร่างของเธอให้ขึ้นมาแทนที่

"อื้อ.." หญิงสาวตั้งรับไม่ทัน ยิ่งตอนที่ตัวเองเป็นคนขึ้นแล้วมันก็ยิ่งเข้าลึก

มือหนาจับสะโพกงามขยับขึ้นลง เพราะเห็นท่าทางที่ยังอายของเธอคงจะไม่กล้าทำเอง

"ซี๊ดดด" ขยับไปได้สักพักความเสียดสีและการบีบรัดตัวของร่องคับแคบ มันส่งผลให้เขารู้สึกเสียวมาก

"อ่ะ อ่ะ " ไม่ใช่แค่เขาที่เสียวเธอก็มีความรู้สึกแบบนั้นไม่ต่างกัน เขาช่วยเธอขยับอีกเพียงไม่นาน หญิงสาวก็จัดการโยกขึ้นลงเองแบบลืมตัว เพราะมันใกล้ถึงจุดมากแล้ว ถ้าให้เขาจับโยกฝ่ายเดียวยังไงคงไม่ถึงแน่ "อื้อ อ "

"ของอยู่ไหนลูก"

"คุณขวัญครับ"

"???" ถึงแม้บนกระท่อมจะมืดมาก แต่ยังพอมองเห็นใบหน้าของอีกฝ่าย

"ของอยู่ในกระท่อมหรือเปล่าลูก"

"ผมกับพ่อก็ไม่ได้แวะมาดูด้วยครับพ่อกำนัน" เสียงจ้อยคุยกับกำนันไข่

ตอนที่เหมือนพายุจะเข้าจ้อยกับพ่อรีบกลับขึ้นบ้าน เพราะคิดว่าของขวัญกับแฟนกลับไปก่อนแล้ว แต่รอจนฝนเบาลงก็ไม่เห็นว่าทั้งสองจะกลับ กำนันไข่กับจ้อยก็เลยออกมาตามลูกสาวดู

"ของขวัญ?" จังหวะที่กำลังคุยกับจ้อยอยู่ ก็เห็นทั้งสองโผล่หน้าออกมาจากที่กำบังบนกระท่อมน้อย

"ฝนมันตกก็เลยหลบฝนที่นี่ก่อนค่ะพ่อ"

"ทีหลังถ้าเห็นว่าฝนตั้งเค้ามาก็ให้รีบกลับบ้าน"

"ค่ะพ่อ" ทั้งสองเดินตามหลังพ่อกับจ้อยเข้าหมู่บ้าน

[บ้านกำนันไข่]

"รถใครคะพ่อ" มองมาแต่ไกลเห็นว่ามีรถอีกคันจอดอยู่ในรั้วบ้าน

"พ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน เข้าไปดูกันเองเถอะ" ว่าแล้วกำนันก็เดินแยกไปอีกฝั่งหนึ่งของตัวบ้าน

ส่วนของขวัญ หันกลับไปมองเขาที่ยืนอยู่ด้วยกัน เพราะเธอกลัวว่ามันจะเป็นรถของท่านประธานที่มาตามเขากลับบ้าน