มายาบรรณาการ นิยาย บท 56

“พลอย...” ชายหนุ่มเรียกชื่อเธอเสียงนุ่ม ทอดสายตามองซึ้ง

หญิงสาวเบือนหน้าหลบอย่างเอียงอาย ไม่กล้าสู้สายตาคมกริบของเขา แต่ก็ต้านแรงมือแกร่งของเขาที่ประคองสองแก้มเธอไม่ได้

“คุณจะกลับไปเป็นนายหญิงของเทวารักษ์ได้ไหม เมืองเล็กที่เงียบๆ ไม่มีอะไรตื่นเต้น ไม่มีแสงสี มีแต่ผู้ชายขี้หวงเอาแต่ใจอย่างผม เรียกร้องให้พลอยอยู่ข้างๆ ตลอดเวลา มีลูกสาวที่ร่ำร้องหาแม่พลอยทุกวันอย่างปะการัง คุณยอมรับตำแหน่งนี้มั้ย” หญิงสาวยกมือของเธอขึ้นทับแขนของเขาที่โอบกอดเธอเอาไว้

“แล้วคุณจะมาครอบครองเป็นเจ้าของหัวใจอย่างหวงแหน เป็นสามีที่ดี เป็นพ่อที่น่ารักอีกนานแค่ไหน”

“ผมจะเป็นสามีตลอดชีพ เป็นพ่อตลอดลมหายใจ” ชายหนุ่มตอบหนักแน่น

“ตกลงค่ะ พลอยต้องการความรักเสิร์ฟทุกเวลา ความใส่ใจทุกนาที คุณต้องดูแลเอาใจใส่ รดน้ำ พรวนดิน ตัดแต่งกิ่งความรักให้สวยงามตลอดเวลา”

“พลอยพร้อมที่เจริญเติบโตไปกับคุณ และแห้งเหี่ยวและตายจากไปพร้อมคุณ”

“ขอบคุณนะพลอย...ขอบคุณที่ทำให้ชีวิตผมกับลูกชุ่มฉ่ำอีกครั้ง ผมรักคุณนะ” นายหัวกรินกระซิบแผ่ว กระชับวงแขนที่โอบภรรยาอย่างแสนรัก

“พลอยก็รักคุณค่ะ”

หญิงสาวหมุนตัวพร้อมกับเขย่งจูบสามี ตอบแทนความรักของเธอที่มีให้เขา...

พลอยขวัญไปกราบลายายครั้งสุดท้ายก่อนย้ายไปอยู่เมืองใต้อย่างถาวร แววตาของเธอยังดูเศร้าสร้อย ความรู้สึกผิดก่อตัวอยู่ข้างในมาอาจสลัดหลุดออกไปได้แม้แต่น้อย

แม้คนรอบข้างที่เคยเข้าใจผิดจะรับรู้ถึงเหตุผลและเข้าใจความจำเป็น แต่ความรู้สึกของคำว่า อกตัญญูยังย้ำชัดในหัวใจ

หญิงสาวย่อตัวลงนั่งบนที่นั่งในศาลาริมน้ำ วัดที่เธอพายายมายายมาลอยอังคารที่นี่ ทั้งที่ใจเธออยากพายายไปใต้ด้วย แต่นึกถึงคำพูดที่ยายเฝ้าย้ำบ่อยๆ ยายชอบมาวัดนี้ ยายชอบที่นี่ และที่สำคัญไปกว่านั้น ยายอยากกลับมาอยู่กับตาของเธออีกครั้ง

หญิงสาวทอดสายตาเหม่อออกไปด้านอก มือสองข้างวางไว้บนหน้าตัก ใบหน้าของเธอซีดเซียวเพราะเพิ่งพื้นใข้และอาการแพ้ท้อง แม้นายหัวกรินผู้เป็นสามีจะไม่ยอมให้เธอหยิบจับหรือแตะอะไรมากในงานศพยายก็ตาม

ความรู้สึกของเธอตอนนี้เหมือนแม่น้ำเบื้องหน้า มันจะไม่มีวันย้อนกลับมาอีกเป็นอันขาด

มือกร้านของใครบางคนวางทับเอาไว้บนหลังมือเนียนละเอียดของเธอ หญิงสาวมองหลังมือที่วางทับและเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของมือ

“เลิกคิดมากได้แล้ว” กานดาบอกอย่างปลอบโยน แม้ครั้งแรกเธอจะเป็นคนต่อว่าและเกลียดพลอยขวัญที่ดูแลยาย

หากแต่วันที่นายหัวกรินมาสารภาพและบอกความจริงทุกอย่างทำให้เธอรู้สึกแย่และสงสารพลอยขวัญที่เข้าใจผิดๆ

รู้สึกแย่ที่เธอมองคนที่เคยเลี้ยงดูไม่ออก ยิ่งได้เห็นแววตาของคนท้องตอนนี้เธอกลับยิ่งรู้สึกผิดเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ

พลอยขวัญยิ้มอ่อน แววตาวูบไหว “พลอยทำใจไม่ได้หรอกค่ะ พลอยเป็นหลานอกตัญญู แม้จะมาดูใจยายก็ไม่ทัน ครั้งสุดท้ายที่เจอก่อนจากลาความรู้สึกของยายก็มีแต่ความโกรธ”

“ตอนนั้นยายไม่รู้ ก็เหมือนกับพี่ตอนนั้นแหละ พลอยทำดีที่สุดแล้วนะ”

“ค่ะ” หญิงสาวตอบรับเสียงเบา

“ถ้าพลอยยังเป็นอยู่อย่างนี้ยิ่งมีแต่จะเสียมากขึ้นนะพลอย ปล่อยวางเสียบ้าง ยายไปสบายแล้ว อย่างน้อยยายก็ได้ไปอยู่กับตาคมตามที่ยายพร่ำบอกมาตลอดชีวิต”

“ค่ะ” หญิงสาวตอบรับสั้นๆ อีกครั้ง หากแต่สายตาของเธอยังคงทอดเหม่อออกไปที่เวิ้งน้ำเหมือนเดิม

“พลอยขอโทษนะยาย” หญิงสาวบอกเสียงสั่น น้ำตาจะไหลออกมาอีกครั้ง