มายาบรรณาการ นิยาย บท 55

“ฉันผิดงั้นหรือ” หญิงสาวเลิกคิ้วสูงทวนคำพูดของเขาอีกครั้ง ริ้วรอยเดือดดาลที่ปิดซ่อนเอาไว้ฉายชัดในแววตา เพราะเขายิ่งพูดออกมาเธอก็ยิ่งงงกับคำกล่าวหาของเขาไปกันใหญ่ เขาประกาศแต่งงานกับคนอื่นต่อหน้า แล้วเธอจะต้องทนฝืนอยู่ต่อเพื่ออะไร

“ถ้าคุณแค่จะมาตามหาคนผิด...ฉันยอมรับก็ได้ นับจากวันนั้นมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้วละ เพราะเราก็ต่างคนต่างเดิน” พูดจบประโยคหญิงสาวก็สะบัดหน้าพรืดจะลุกขึ้น

“พลอยขวัญ” นายหัวหนุ่มเกี่ยวแขนรั้งตัวหญิงสาวเอาไว้ เรียกชื่อเสียงเข้ม

พลอยขวัญสะบัดแขนหันมาเผชิญหน้าชายหนุ่ม เป่าลมออกจากปาก กลอกตามองรอบ ๆ ข่มกลั้นความโกรธที่มี ก่อนที่จะบอกเขาออกมา

“คุณมีอะไรจะพูดก็พูดมาให้จบ ฉันไม่ว่างมากพอ”

“อย่าให้ผมต้องใจร้ายกับคุณนะพลอยขวัญ”

“ที่ผ่านมาคุณใจดีงั้นหรือ”

ชายหนุ่มกดริมฝีปากบดจูบปากบางที่ต่อว่าต่อขานไม่หยุด เธอยอมโดนคนอื่นกดขี่ข่มเหงได้ทุกคน แต่กับแค่ยอมฟังเขาเธอกลับทำไม่ได้ คนมีเหตุผล บทจะเข้าใจอะไรยากขึ้นมาก็เอาเรื่องพอดู

“เผียะ!” แรงมือบางสะบัดอย่างแรงบนใบหน้าขาว เกิดริ้วรอยแดงขึ้นทันที หญิงสาวชี้มือไปที่ทางออกของศาลา...มองหน้าคนที่เธอเคยรักด้วยความร้าวราน

“คุณดูถูกฉันมากแล้ว...นี่มันต่อหน้าศพยายของฉัน ออกไปซะ!”พลอยขวัญตะโกนลั่น ริมฝีปากบางเม้มแน่นด้วยความโกรธ สั่นระริก น้ำตาก้อนกลมในดวงตากลิ้งไหลลงอาบแก้ม

“งั้นก็ไปที่อื่น”

ชายหนุ่มช้อนตัวหญิงสาวอุ้มยืนขึ้น ก้าวเท้ายาวๆ เดินไปที่รถ ไม่สนใจอีกคนที่ทั้งดิ้นทั้งจิก หญิงสาวลงน้ำหนักมือเต็มที่ แต่ก็ไม่ระคายผิวของเขาสักนิด

“ปล่อยนะ” หญิงสาวร้องบอก แต่อีกคนทำหูทวนลมเหมือนไม่ได้ยิน

คมฟันขาวงับลงที่แผงอกแน่นตึงของคนอุ้ม ถึงแม้จะเจ็บแต่ชายหนุ่มก็ไม่ยอมปล่อยเธอลง ไม่มีเสียงร้อง ไม่มีการห้าม แต่เขากลับขบแนวฟันเข้าหากันระบายความเจ็บ

ชายหนุ่มส่งหญิงสาวเข้าในรถแล้ววิ่งอ้อมไปอีกฝั่ง ขับรถออกไปโดยที่ไม่พูดอะไร มือข้างขวาของเขาวางทับกุมมือพลอยขวัญเอาไว้ตลอดทาง จนกระทั่งขับรถมาจอดนิ่งๆ ริมแม่น้ำไม่ห่างจากวัดมากนัก ชายหนุ่มปรับเบาะนั่งเลื่อนออกให้นั่งสบายขึ้น แต่ก็ยังคงนิ่ง

พลอยขวัญหันหลังหลบเพื่อปาดน้ำตาที่ไหลริน...

เวลาผ่านไปสักพัก นายหัวกรินหันกลับไปมองหน้าหญิงสาว ยื่นสองแขนไปรั้งหัวไหล่สั่นระริกให้หันกลับมา ยกสองมือประคองสองแก้ม เกลี่ยคราบน้ำตาบนใบหน้าเนียนเบามือ

“พลอยหยุดร้องนะครับคนดี...ยิ่งผมเห็นพลอยมีน้ำตา ผมก็ยิ่งปวดร้าวจวนเจียนจะขาดใจ” ชายหนุ่มดึงตัวหญิงสาวเข้ามากอด พลอยขวัญยิ่งสะอื้นฮักๆ ในอ้อมกอดของเขา

ชายหนุ่มดันตัวเธอออกอีกครั้ง จ้องดวงหน้าหวานไม่วางตา พร้อมกับกดริมฝีปากร้อนผ่าวไล้จูบซับรอยคราบน้ำตาอย่างอ่อนโยน ก่อนจะวางปลายคางสากบนไหล่เนียนของหญิงสาว

“พลอย!...คุณเป็นคนเดียวที่ผมบอกว่าเป็นภรรยา ผมรักคุณนะ” นายหัวกรินบอกหนักแน่น คำสารภาพรักทำให้พลอยขวัญนิ่งงัน

ชายหนุ่มยกมือลูบแผ่นหลังเบามือ ปลอบโยน “หลับนะครับคนดี ผมจะอยู่ตรงนี้” ชายหนุ่มบอกเสียงนุ่ม มือก็ยังคงลูบหลังกล่อมให้เธอหลับ เลขาของกริชบอกว่าพลอยขวัญไม่ได้นอนมาสองวัน ตั้งแต่คืนที่เขาแต่งงาน ยังดีที่เลขาของน้องชายช่วยดูแลกล่อมให้เธอยอมทานอะไรบ้าง

หญิงสาวสะอื้นฮักๆ แต่การปลอบโยนของเขาทำให้เธอรู้สึกอบอุ่น เหมือนว่าตัวเธอไม่ได้อยู่คนเดียวในโลกอีกต่อไป

จากเสียงสะอื้นหนักๆ ค่อยๆ เบาลง ที่สุดเธอก็นิ่ง ชายหนุ่มเอียงหน้ามองคนในอ้อมกอดอีกครั้ง เมื่อรู้ว่าเธอหลับในอ้อมกอดของเขา ชายหนุ่มจึงปรับเบาะให้เอนราบและรั้งตัวของเธอลงนอน กดจมูกโด่งลงบนพวงแก้มซีดขาวอย่างแสนรัก

“พลอยไม่กลับไปอีกแล้วค่ะ” หญิงสาวยกแขนของชายหนุ่มออกจากเอว ลุกเดินออกจากเตียง “ที่นั่นไม่ใช่ที่ของพลอย พลอยไม่ชอบป่าเขา พลอยไม่ชอบแสงแดด”

ชายหนุ่มรู้ว่าสิ่งที่เธอพูดออกมาไม่ใช่ตัวตนของเธอสักนิด ในเมื่อเธอเล่นละคร เขาก็นึกสนุกไปด้วย

“โอเคงั้นผมหาเมียใหม่”

“ใบคำร้องขอหย่าอยู่ที่คุณทนายนะคะ คุณจัดการได้เลย”

พลอยขวัญเดินมาที่ระเบียงโรงแรม ยืนมองดวงไฟบนท้องถนนที่พาดกันเป็นตาข่าย สังคมเมืองที่วุ่นวาย

“โถ่เมียจ๋า ไม่คิดจะรั้งเลยหรือไง เอะอะก็จะหย่าท่าเดียว เห็นผมเป็นของตายหรือไง พ่อหม้ายลูกติดก็อย่างนี้ ใครเขาจะรักจริง” นายหัวกรินโอด เดินตามมา

“พลอยให้คุณเลือกอย่างที่คุณมีความสุข อยากหาเมียใหม่อีกสักร้อยคนก็ไม่ว่า” หญิงสาวบอกพร้อมกับเบียงตัวหลบเขาเดินไปอีกฝั่งของหน้าต่าง

ทว่านายหัวหนุ่มก็คว้าตัวโอบเอวพลอยขวัญไว้ได้ทัน...

“จะไปไหน...”

เขารั้งร่างบางไว้ โอบเอวบางซ้อนข้างหลัง วางคางสากไว้ที่ไหล่ของพลอยขวัญ มองดวงไฟบนท้องถนนที่จอแจวุ่นวาย

“ก็บอกว่าเมียผมชื่อว่าพลอยขวัญคนเดียว” ชายหนุ่มจับไหล่ของหญิงสาวหมุนกลับมาเผชิญหน้า เชยคางของเธอขึ้น