มายาบรรณาการ นิยาย บท 13

เจ้าของร่างระหงในชุดหลวมตัวโคร่งบิดกายขยับไปบนเตียงนุ่มขาว เส้นผมสลวยสยายสะบัดบนหมอนสีขาวสะอาด เมื่อเจ้าของดวงหน้าหวานเริ่มรู้สึกตัวและเริ่มขยับ มือเรียววาดสะเปะสะปะควานหาผ้าห่มคลุมกาย เมื่อเธอสัมผัสได้ถึงความเย็นเยียบของอุณหภูมิในห้องต่ำกว่ามาตรฐานที่คุ้นเคย อีกทั้งเสียงสายฝนที่ตกปรอยๆ สาดกระเซ็นกระทบกระจกบานใสริมหน้าต่างที่ถัดจากเตียงนอนไม่กี่ก้าว

เปลือกตาคู่นุ่มขยับขึ้นลงสอดประสานกับแพขนตางอนด้านบนปรับสายตาให้คุ้นชินกับแสงสลัวในห้อง ย้ำช่วงเวลาของตอนนี้ได้ดี หากสิ่งแวดล้อมรอบกายที่หญิงสาวกวาดมองรอบห้องยิ่งพานให้สมองอันมึนงงปวดตื้อคิดไม่ออก ยิ่งอาการครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะจับไข้

‘ใช่...เธอไม่ได้นอนอยู่บนเตียงนอนของเธอ แต่...’ หญิงสาวยกมือคลำศีรษะของตัวเอง จากอาการเจ็บแปล๊บ แล้วเธอก็เจอสาเหตุของอาการปวด

‘เกิดอะไรขึ้นกับเธอ ที่นี่คือที่ไหน สวนปาล์มเทวารักษ์หรือเปล่า แล้วที่สำคัญที่สุดเธอนอนอยู่ในห้องนอนของใคร’

หลากหลายคำถามวิ่งวนปนในกระแสสูบฉีดของเลือดในร่างกายที่นำไปหล่อเลี้ยงสมอง

สติที่หลับใหลหยุดชะงักถูกปลุกให้ตื่น หญิงสาวพาร่างปวดระบมของตัวเองขยับลุกขึ้นแล้วกระถดตัวพิงหัวเตียง กวาดสายตามองรอบห้องอย่างละเอียดอีกครั้ง แต่ก็ไม่สามารถนึกอะไรออกได้แม้สักนิด หญิงสาวพยายามลำดับเหตุการณ์และเรียบเรียงในห้วงควมคิด มาหยุดอยู่ที่สำนึกสุดท้ายของเธอคือลงจากเครื่องแล้วมีคนของสวนเทวารักษ์ไปรับเธอ จำได้ว่าเมาเครื่องมีอาการหวิวๆ พิงพนักแล้วเธอก็ผล็อยหลับไป

หรือว่า....พวกนั้นเป็นมิจฉาชีพ

สิ่งเดียวที่คนที่อยู่ในสังคมเมืองอย่างเธอคิดถึงเป็นอันดับแรก หญิงสาวฝืนกลืนน้ำลายหล่อเลี้ยงลำคอแห้งผาก ค่อยๆ ขยับขาลงจากเตียง หลังจากที่เท้าแตะพื้นเธอก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดอีกอย่างข้างในกางเกงแพรที่สวมอยู่ แต่หากไม่ทันได้คิดอะไรต่อ ประตูห้องก็เปิดออกเสียก่อน

สตรีวัยเลยกลางคนเดินประคองอ่างน้ำกับผ้าเช็ดตัวผืนนุ่มเข้ามาที่เตียง พร้อมกับเสียงนุ่มที่ไม่ต่างจากใบหน้าสักนิดทักทายคนบนเตียงเป็นครั้งแรก

“ตื่นแล้วหรือคะ มีอาการปวดตรงไหนบ้าง”

“สวัสดีค่ะ ที่นี่คือสวนปาล์มเทวารักษ์ใช่ไหมคะ” หญิงสาวยกมือทำความเคารพผู้สูงวัยกว่า ถึงเธอจะไม่รู้ว่านางเป็นใคร แต่วัยที่ต่างกันมากหลายรอบปีทำให้เธอปฏิบัติอย่างไม่ลังเลแล้วยังเป็นการผูกมิตรที่ดีเอาไว้ หากเจ้านายสาวเธอมาจะได้ไม่ลำบากมากนัก ถ้าที่นี่คือสวนปาล์มเทวารักษ์จริงๆ

“ที่นี่คือสวนปาล์มเทวารักษ์ใช่ไหมคะ”

สตรีสูงวัยตอบรับ “ใช่ค่ะ ที่นี่คือสวนปาล์มเทวารักษ์ เห็นตาทศบอกว่าคุณนอนไม่ได้สติ ดิฉันเลยขึ้นมาดู”

คิ้วโก่งของหญิงสาวขมวดมุ่นเชิงตั้งคำถามกรายๆ หากเธอก็ได้รับเพียงรอยยิ้มเอ็นดูตอบกลับมา แต่ตาทศที่นางพูดถึงคงจะเป็นคนที่ไปรับเธอที่สนามบิน แต่ทำไมสภาพเธอเป็นแบบนี้เป็นเรื่องที่เธออยากรู้อีกอย่าง

“นายแม่กำชับนักหนาว่าให้ดิฉันดูแลคุณเป็นอย่างดี” นายแม่ที่นางพูดถึงคงหนีไม่พ้นคุณอิงดาวแม่ของนายหัวหนุ่ม แต่สิ่งที่นางเข้าใจกำลังเป็นปัญหากับเธอ

“เอ่อ ดิฉันไม่ใช่” หญิงสาวละล่ำละลักจะบอกความจริง แต่นางก็ดักคอเอาไว้เสียก่อน

“อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้เลยค่ะ นายแม่โทรมาแจ้งเรื่องทุกอย่างหมดแล้ว คุณพักให้สบายก่อนดีกว่า ปวดแผลตรงไหนบ้างคะ”

“เอ่อ” หญิงสาวอึกอัก ไม่รู้จะเริ่มต้นจากตรงไหนดี ในที่สุดเธอก็หันมาให้ความสนใจกับบาดแผลที่เกิดขึ้นกับร่างกายของตัวเองก่อน เรื่องอื่นค่อยอธิบายทีหลังก็ไม่เสียหาย

“ขอโทษนะคะ ฉันไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ฉันจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง รู้ตัวอีกทีก็มานอนอยู่ที่นี่แล้ว” หญิงสาวอ้อมแอ้มถามอายๆ ถ้าเกิดมีคนจะคิดร้ายกับเธอจริง ป่านนี้เธอคงไม่เหลืออะไร คิดมาถึงตรงนี้หญิงสาวก็ฉุกคิดขึ้นมาได้อีกอย่าง