มายาบรรณาการ นิยาย บท 14

นายหัวหนุ่มเดินย่ำโคลนดินตากฝนกลับมาที่บ้านหลังจากที่ออกจากบ้านไปไม่กี่ชั่วโมง เส้นทางลัดออกถนนอีกเส้นด้านท้ายไร่ที่เขาใช้เป็นประจำ หากแต่คราวนี้ฝนตกหนักกอปรกับฝนตกต่อเนื่องนับเดือนดินอุ้มน้ำ ทำให้รถของเขาติดหล่ม หนำซ้ำยังโชคร้ายที่ตรงนั้นอับคลื่นติดต่อใครไม่ได้

แต่หากยังดีที่เขาออกไปยังไม่พ้นเขตท้ายไร่ ถึงแม้ระยะทางที่เขาเดินกลับมาเกือบห้ากิโลเมตรก็ตาม ถึงกระนั้นก็ทำเอาคนทำงานกลางแจ้งพละกำลังแรงม้าอย่างเขาหอบน้อยๆ

จนกระทั่งเวลาล่วงเลยผ่านจากเย็นเลยดึก กว่าเขาจะมาถึงบ้านป่านนี้คนในบ้านคงนอนหลับไปหมดแล้ว ป้านอมแม่บ้านเก่าแก่ก็คงมานอนเป็นเพื่อนหนูน้อยปะการังเหมือนทุกวัน ชายหนุ่มพาร่างอันเปียกชื้นเดินเข้ามาในบ้าน

รองเท้าที่ย่ำโคลนจนไม่เหลือเค้าสินค้าแบรนด์เนมถูกโยนไปข้างประตูลวกๆ พร้อมกับเจ้าของของมันเดินขึ้นไปบนบ้านอย่างไม่แยแสความมืดมิด บ้านหลังนี้เขาเดินได้โดยไม่ต้องเปิดไฟ

ประตูห้องนอนถูกเปิดออก พร้อมกับร่างใหญ่เบียดแทรกเข้าไปในห้อง สองขายาวสาวเท้าตรงปรี่เข้าห้องน้ำทันที สิ่งเดียวที่เขาต้องการอันดับแรกคือน้ำสะอาดชะล้างคราบดินโคลนที่เปรอะเปื้อน

ใช้เวลาเพียงไม่นานหลังจากอาบน้ำเสร็จ นายหัวหนุ่มก็ทิ้งตัวลงบนเตียงกว้างอย่างเหนื่อยอ่อน พาดขายาวกับหมอนข้างใบนุ่มอย่างคุ้นชิน พร้อมกับวาดมือไปดึงหมอนอีกใบมากกกอด มือหนาเลื่อนไล้ไปบนหมอนใบนุ่มเฉกเช่นที่ทำเป็นประจำ โดยที่ไม่รู้ว่าหมอนใบนุ่มที่กำลังกอด ไม่ใช่หมอนใบเดิมเหมือนอย่างเคย

คนป่วยบนเตียงหลับไปนานเพราะฤทธิ์ยา เธอมารู้สึกตัวอีกที ตอนที่รู้สึกว่าบริเวณตัวของเธอถูกกดทับด้วยสิ่งของบางอย่างบวกกับความปวดระบมที่มีอยู่ก่อนหน้า รู้สึกเหมือนมีไออุ่นส่งผ่านมือไล้ที่ลำตัวของเธอ กับอีกข้างที่เรือนผมกับเหมือนเป็นการกล่อมและปลอบโยน

มือหนักบริเวณเอว รวมถึงสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของใครบางคน ที่รดรินต้นคอของเธออยู่ ทำเอาเจ้าของร่างเล็กสะดุ้งตื่นกลางดึก ยาที่หมอให้คงเริ่มคลายลง ความปวดตึงที่มีอยู่ก็คลายลงมากเช่นเดียวกัน แล้วเธอก็ต้องตกใจเมื่อหันไปเจอผู้ชายหนวดสากกับปลายจมูกที่คลอเคลียข้างแก้ม และที่สำคัญเขากำลังกอดเธอ

การขยับตัวของคนป่วยทำให้คนเข้ามาใหม่รู้สึกตัว สิ่งที่กำลังกอดไม่ใช่หมอนข้างใบนุ่มอย่างเช่นทุกวัน...หรือว่า... “ฤทัย” น้ำเสียงนุ่มเล็ดลอดออกจากปากของนายหัวหนุ่ม ผู้หญิงเพียงคนเดียวที่จะกล้ามานอนในห้องของเขา

“กรี๊ด....ช่ว....” คนถูกกอดร้องเรียกหาคนมาช่วย หากแต่เสียงของเธอก็ถูกปิดทับด้วยริมฝีปากหนาของเจ้าโจรย่องเบาเข้าห้องที่เธอก็ยังไม่รู้ว่าเป็นใคร

หญิงสาวกลัวแทบหยุดหายใจ ชายหนุ่มประคองหน้าเธอให้เงยขึ้นให้กดริมฝีปากปิดได้แนบสนิท ไร้เสียงเล็ดลอดออกมา วงแขนแกร่งที่รัดตัวกับเรียวขาหนักที่พาดผ่านตัวเธอปิดล็อกการขัดขืนป้องกันตัวทุกด้าน กลิ่นกายชายชาตรีเข้าโสตสัมผัสแทนที่ทุกสิ่งรอบกาย

จากตอนแรกที่ชายหนุ่มต้องการแค่ปิดปากเธอไม่ให้ร้องออกมา เพราะยังไม่แน่ใจว่าคนบนเตียงเป็นใคร อีกทั้งกลัวคนในสวนปาล์มเทวารักษ์แห่กันมา

ทว่ากลิ่นกายหอมกรุ่นกระตุ้นโสตสัมผัสและกระตุ้นมังกรร้ายที่ซ่อนในตัวเขาให้ผงาดได้อย่างง่ายดาย นายหัวหนุ่มค่อยๆ แทะเล็มริมฝีปากบางอย่างมิอาจห้ามใจ หลงใหลไปกับความหวานตรงหน้า ไม่สามารถหยุดมันลงได้ เขาขยับพลิกตัวหญิงสาวลง ขยับตัวเองให้ถนัด กอดรัดร่างนุ่มอย่างหวงแหน

หญิงสาวอีกคนก็เผลอไผล เคลิบเคลิ้มไปกับบทเรียนบทใหม่ที่เขามอบให้ กอปรกับสภาพร่างกายไม่เอื้อให้ต่อต้าน แต่ที่น่าอาย คือเธอกลับตอบสนองจอมโจรย่องเบาหนวดเคราหนากลิ่นกายหอมอย่างไม่อาย เกิดความรัญจวน อุ่นซ่าน น่าหลงใหล เลือดในกายฉีดพล่าน ขนลุกซู่อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน