มายาบรรณาการ นิยาย บท 35

นายหัวหนุ่มยอมคลายอ้อมกอดอย่างง่ายดาย แต่ก็ขยับลุกตามหญิงสาวขึ้นจากน้ำ พอร่างอิ่มพ้นจากน้ำเขาก็ต้องก่นด่าตัวเองในใจ ถ้าผิวซีดเหลืองจากการแช่น้ำนานอย่างเดียวยังพอทน แต่นี่เขากลับเพิ่มรอยแดงที่สะโพกกับแผ่นหลังหลายจุด

ชายหนุ่มช้อนตัวด้านหลังพลอยขวัญหน้ากระจก โอบเอวบางเอาไว้หลวมๆ พรมจูบที่ริ้วรอยแดงที่หัวไหล่ของเธอราวต้องการดูดกลืนความเจ็บปวดทั้งหมดเอาไว้เสียเอง

“พลอย...” ชายหนุ่มเรียกเสียงนุ่ม

“ค่ะ” เจ้าของชื่อเองหน้าหันกลับมามอง

“ผมขอดูแลชีวิตที่เหลือของคุณนะครับ...ผมจะไม่ทำให้คุณต้องเสียใจ จะไม่ทำให้คุณต้องเจ็บปวด คุณเชื่อใจและอยู่ที่นี่กับผมนะ...” ประโยคคำมั่นสัญญาที่หลุดออกมาจากปาก น้ำเสียงอ่อนนุ่ม กิริยาอ่อนโยนสรรพนามที่เปลี่ยนไปทำให้หัวใจของหญิงสาวชุ่มฉ่ำ เอนเอียงไหวตาม ลืมนึกถึงความเป็นจริงของการมาอยู่ที่นี่

หญิงสาวอมยิ้ม พิงศีรษะซบกับหน้าอกของชายหนุ่ม

“คะ...คุ...คุณแน่ใจแล้วหรือคะ” หญิงสาวถามตะกุกตะกัก

“คนอย่างนายหัวกริน ไม่เคยพูดอะไรเล่นๆ”

“ค่ะ” คำตอบที่กลั่นออกมาจากใจส่งผ่านมาริมที่ฝีปากอิ่ม หากอีกคำตอบที่กลั่นออกมาจากสมองกลับจุกตื้ออยู่ในอก คำตอบที่แสนอึดอัด

‘แล้วศยามลล่ะ’

ที่สุดเธอก็ได้คำตอบสำหรับตัวเอง หากศยามลมาที่นี่เธอก็จะไม่สามารถฉุดรั้งเขาเอาไว้ได้ แต่ตราบใดที่หัวใจยังเต้น และวันนั้นยังไม่มาถึง เธอขอใช้ความเห็นแก่ตัวที่ซุกซ่อนอยู่ในตัว เก็บเกี่ยวความรู้สึกดีๆ ทั้งหมดเอาไว้ พร้อมกับพร่ำบอกตัวเองว่าเธอจะไม่เสียใจ ถ้าวันนั้นมาถึงเธอจะก้าวออกไปพร้อมกับรอยยิ้มและยินดีไปกับคนที่เธอรัก

ชายหนุ่มกอดรัดหญิงสาวอย่างปลอบประโลม ความรู้สึกที่เพิ่งเกิดขึ้นกับผู้หญิงตรงหน้าสามารถลดรอยกร้านร้าวในหัวใจเขาได้ชะงัก จากห้าปีที่เขาใช้งานเยียวยากลับไม่ได้ผลแต่เพียงผู้หญิงชื่อพลอยขวัญก้าวเข้ามาแค่ครึ่งเดือน เธอสามารถทำให้รอยแผลในใจของเขาหายสนิท

แต่ที่สุดของดวงใจ...คือ...เขาได้รอยยิ้มใสๆ ของลูกสาว ทั้งที่ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาไม่เคยคิดเลยสักครั้งว่าสิ่งที่เขามอบให้ลูกไม่เพียงพอ

“ไปล้างตัวก่อนนะ คุณจะได้พักผ่อน” ชายหนุ่มบอกพร้อมกับช้อนอุ้มภรรยาไปอาบน้ำใต้ฝักบัว ก่อนที่จะใช้ผ้าคลุมผืนนุ่มห่อตัวเธอเอาไว้

หญิงสาวเงยหน้ามองคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าสามีผ่านกระจกเงาบานใหญ่...เธอจับจ้องราวต้องการจดจำรายละเอียดให้หมดทุกส่วน เมื่อเธอต้องจากไป เธอจะพาความรู้สึกทั้งหมดของวันนี้ทั้งวันไปด้วย

ชายหนุ่มยิ้มแหย ทั้งแปลกใจและกังวล

“ผมทำอะไรผิดหรือเปล่า”

หญิงสาวอมยิ้มส่ายหน้าเนือย “ขอบคุณนะคะ” คำขอบคุณที่ออกจากปากของเธอยิ่งสร้างความแปลกใจให้เขาหนักขึ้น เขาเลิกคิ้วสูงเหมือนต้องการคำอธิบาย

“ขอบคุณที่คุณทำดีกับพลอย ขอบคุณคนที่นี่ที่ทำให้พลอยมีความสุข”

“ถ้าคุณมีความสุข...คุณก็อยู่ที่นี่ตลอดไปสิครับ คุณก็สร้างความสุขให้คนที่นี่มากมายเหมือนกัน”

“พลอยจะอยู่จนกว่าเจ้าของบ้านจะไล่ดีไหมคะ” หญิงสาวแกล้งบอกติดตลก ทั้งที่หัวใจขมปร่า รู้เต็มอกว่าสักวัน...วันนั้นจะต้องมาถึง

ชายหนุ่มยกมือกุมหลังมือนุ่ม จับไหล่บางให้หันกลับมาหาเขา กดจมูกโด่งฝังลงบนหน้าผากเนิ่นนาน

“มันจะไม่มีวันนั้นเด็ดขาด”

“ไปนอนกันดีกว่าค่ะ ดึกแล้ว พลอยต้องไปดูน้องปะการังด้วย กลัวแกตื่นขึ้นมากลางดึก”

“ปะการังนอนแล้วไม่ตื่นหรอก จะงอแงก็เฉพาะตอนเช้า คุณไปตอนเช้านะครับ” ชายหนุ่มส่งเสียงนุ่มอ้อน

หญิงสาวอมยิ้ม ปิดเปลือกตาลงอย่างเปี่ยมสุข ผู้หญิงอย่างเธอมีวาสนาแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

แดดยามเช้าสลายไอหมอกจางริ้วไหวนอกหน้าต่างกระจกบานใหญ่ หญิงสาวซุกหน้าเข้าหาอ้อมอกอุ่นที่แนบชิด ยกมือแตะลำแขนแกร่งที่โอบรัดไม่คลายออกตลอดคืน

“ตายแล้ว!...ตื่นสาย” หญิงสาวยกมือทาบอก เพราะอีกคนกอดรั้งเอวไว้เธอจึงไม่สามารถลุกออกได้ อาการดิ้นขยุกขยิกทำให้คนนอนกอดรู้สึกตัว

หญิงสาวยกคอขึ้นถามทันทีที่รู้ว่าเขารู้สึกตัวแล้ว

“วันนี้ไม่ไปทำงานหรือคะ” ชายหนุ่มก้มหน้ากดจมูกซุกซอกคอทั้งที่ตายังปิดสนิท

“วันนี้ขอเกงานสักวันได้ไหม ขอนอนกอดเมียหน่อย ไม่มีเวลาอยู่กับคุณหลายวัน ขอทดเวลาบาดเจ็บ”

“ไม่เอา...มีงานก็ต้องทำ ทำแบบนี้เป็นแบบอย่างที่ไม่ดีให้ลูกน้อง” หญิงสาวดันตัวออก

“พวกนั้นจะดีใจเสียอีกที่ผมไม่ไป ห้าปีไม่มีสักวันที่ผมจะขาด นอกเสียจากขึ้นกรุงเทพฯ และคราวที่คุณเห็น เพราะมันจำเป็นต้องไป”

“แต่คราวนี้ก็จำเป็นเหมือนกัน” ชายหนุ่มบอกงึมงำ เลื่อนปลายจมูกซุกซอกคอหญิงสาวอย่างซุกซน

“คุณอย่าซน แล้วก็อย่ามาหาข้ออ้างอู้งาน” หญิงสาวตะปบมือบนมือหนาที่กุมอยู่บนหน้าอกของเธอ

“เมียน่ารัก ใครก็อยากซน อยากอู้ อยากมันทุกอย่าง คุณอย่าห้ามผมอีกเลยนะ”

“ไม่เอา...ถ้าคุณไม่หยุดพลอยโกรธจริงๆ ด้วย พลอยต้องไปดูลูก” ถึงแม้หญิงสาวจะบอกเสียงแข็ง หากคำว่าลูกที่ออกจากปากด้วยความหนักแน่นเจือเอ็นดูในน้ำเสียงทำให้คนโดนดุยิ้มออกมาแทนที่จะกลัว