มายาบรรณาการ นิยาย บท 35

นายหัวหนุ่มยอมคลายอ้อมกอดอย่างง่ายดาย แต่ก็ขยับลุกตามหญิงสาวขึ้นจากน้ำ พอร่างอิ่มพ้นจากน้ำเขาก็ต้องก่นด่าตัวเองในใจ ถ้าผิวซีดเหลืองจากการแช่น้ำนานอย่างเดียวยังพอทน แต่นี่เขากลับเพิ่มรอยแดงที่สะโพกกับแผ่นหลังหลายจุด

ชายหนุ่มช้อนตัวด้านหลังพลอยขวัญหน้ากระจก โอบเอวบางเอาไว้หลวมๆ พรมจูบที่ริ้วรอยแดงที่หัวไหล่ของเธอราวต้องการดูดกลืนความเจ็บปวดทั้งหมดเอาไว้เสียเอง

“พลอย...” ชายหนุ่มเรียกเสียงนุ่ม

“ค่ะ” เจ้าของชื่อเองหน้าหันกลับมามอง

“ผมขอดูแลชีวิตที่เหลือของคุณนะครับ...ผมจะไม่ทำให้คุณต้องเสียใจ จะไม่ทำให้คุณต้องเจ็บปวด คุณเชื่อใจและอยู่ที่นี่กับผมนะ...” ประโยคคำมั่นสัญญาที่หลุดออกมาจากปาก น้ำเสียงอ่อนนุ่ม กิริยาอ่อนโยนสรรพนามที่เปลี่ยนไปทำให้หัวใจของหญิงสาวชุ่มฉ่ำ เอนเอียงไหวตาม ลืมนึกถึงความเป็นจริงของการมาอยู่ที่นี่

หญิงสาวอมยิ้ม พิงศีรษะซบกับหน้าอกของชายหนุ่ม

“คะ...คุ...คุณแน่ใจแล้วหรือคะ” หญิงสาวถามตะกุกตะกัก

“คนอย่างนายหัวกริน ไม่เคยพูดอะไรเล่นๆ”

“ค่ะ” คำตอบที่กลั่นออกมาจากใจส่งผ่านมาริมที่ฝีปากอิ่ม หากอีกคำตอบที่กลั่นออกมาจากสมองกลับจุกตื้ออยู่ในอก คำตอบที่แสนอึดอัด

‘แล้วศยามลล่ะ’

ที่สุดเธอก็ได้คำตอบสำหรับตัวเอง หากศยามลมาที่นี่เธอก็จะไม่สามารถฉุดรั้งเขาเอาไว้ได้ แต่ตราบใดที่หัวใจยังเต้น และวันนั้นยังไม่มาถึง เธอขอใช้ความเห็นแก่ตัวที่ซุกซ่อนอยู่ในตัว เก็บเกี่ยวความรู้สึกดีๆ ทั้งหมดเอาไว้ พร้อมกับพร่ำบอกตัวเองว่าเธอจะไม่เสียใจ ถ้าวันนั้นมาถึงเธอจะก้าวออกไปพร้อมกับรอยยิ้มและยินดีไปกับคนที่เธอรัก

ชายหนุ่มกอดรัดหญิงสาวอย่างปลอบประโลม ความรู้สึกที่เพิ่งเกิดขึ้นกับผู้หญิงตรงหน้าสามารถลดรอยกร้านร้าวในหัวใจเขาได้ชะงัก จากห้าปีที่เขาใช้งานเยียวยากลับไม่ได้ผลแต่เพียงผู้หญิงชื่อพลอยขวัญก้าวเข้ามาแค่ครึ่งเดือน เธอสามารถทำให้รอยแผลในใจของเขาหายสนิท

แต่ที่สุดของดวงใจ...คือ...เขาได้รอยยิ้มใสๆ ของลูกสาว ทั้งที่ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาไม่เคยคิดเลยสักครั้งว่าสิ่งที่เขามอบให้ลูกไม่เพียงพอ

“ไปล้างตัวก่อนนะ คุณจะได้พักผ่อน” ชายหนุ่มบอกพร้อมกับช้อนอุ้มภรรยาไปอาบน้ำใต้ฝักบัว ก่อนที่จะใช้ผ้าคลุมผืนนุ่มห่อตัวเธอเอาไว้

หญิงสาวเงยหน้ามองคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าสามีผ่านกระจกเงาบานใหญ่...เธอจับจ้องราวต้องการจดจำรายละเอียดให้หมดทุกส่วน เมื่อเธอต้องจากไป เธอจะพาความรู้สึกทั้งหมดของวันนี้ทั้งวันไปด้วย

ชายหนุ่มยิ้มแหย ทั้งแปลกใจและกังวล

“ผมทำอะไรผิดหรือเปล่า”

หญิงสาวอมยิ้มส่ายหน้าเนือย “ขอบคุณนะคะ” คำขอบคุณที่ออกจากปากของเธอยิ่งสร้างความแปลกใจให้เขาหนักขึ้น เขาเลิกคิ้วสูงเหมือนต้องการคำอธิบาย

“ขอบคุณที่คุณทำดีกับพลอย ขอบคุณคนที่นี่ที่ทำให้พลอยมีความสุข”

“ถ้าคุณมีความสุข...คุณก็อยู่ที่นี่ตลอดไปสิครับ คุณก็สร้างความสุขให้คนที่นี่มากมายเหมือนกัน”

“พลอยจะอยู่จนกว่าเจ้าของบ้านจะไล่ดีไหมคะ” หญิงสาวแกล้งบอกติดตลก ทั้งที่หัวใจขมปร่า รู้เต็มอกว่าสักวัน...วันนั้นจะต้องมาถึง

ชายหนุ่มยกมือกุมหลังมือนุ่ม จับไหล่บางให้หันกลับมาหาเขา กดจมูกโด่งฝังลงบนหน้าผากเนิ่นนาน

“มันจะไม่มีวันนั้นเด็ดขาด”

“ไปนอนกันดีกว่าค่ะ ดึกแล้ว พลอยต้องไปดูน้องปะการังด้วย กลัวแกตื่นขึ้นมากลางดึก”

“ปะการังนอนแล้วไม่ตื่นหรอก จะงอแงก็เฉพาะตอนเช้า คุณไปตอนเช้านะครับ” ชายหนุ่มส่งเสียงนุ่มอ้อน