มายาบรรณาการ นิยาย บท 53

เลขาสาวมองคนบนเตียงอย่างเห็นใจ แต่คำสั่งเจ้านายเป็นสิ่งสำคัญ ด้วยหน้าที่แล้ว เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้นอกเหนือจากคำสั่งก่อนที่จะรายงานเจ้านาย

“ขอให้ฉันไปถามแพทย์เจ้าของไข้ก่อนได้ไหมคะ ถ้าแพทย์อนุญาต ดิฉันจะพาคุณไปเอง แต่คุณก็ต้องรอจนถึงเช้าก่อน” เลขาสาวหาทางออก อย่างน้อยเธอก็ต้องแจ้งเจ้านายก่อน ป่านนี้เขาคงกำลังเตรียมเดินทางกลับ เพราะเธอจองเครื่องไฟท์แรกให้เขา รออีกไม่กี่ชั่วโมงเจ้านายหนุ่มก็คงกลับมาจัดการทุกอย่างเอง พ้นหน้าที่ของเธอ

“อย่ารบกวนเลยค่ะ ฉันไหวจริงๆ”

“แต่คุณต้องรอแพทย์สั่ง ไม่อย่างนั้นก็ไปไหนไม่ได้”

“ก็ได้ค่ะ”

“คุณรอสักครู่นะคะ เดี๋ยวฉันกลับมา ฉันช่วยคุณ หวังว่าคุณคงจะไม่ทำให้ฉันต้องเดือดร้อนหนีออกไปก่อนนะคะ” เลขาสาวดักทางเอาไว้ก่อน

พลอยขวัญกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ เลขาสาวดักคอในสิ่งที่เธอกำลังคิดพอดี

“ฉันจะรอคุณค่ะ ขอบคุณที่ช่วยเป็นธุระให้นะคะ”

เลขาสาวยิ้มให้คนบนเตียง ก่อนที่จะเดินเลี่ยงออกจากห้อง โทรไปรายงานเจ้านาย ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอทำเป็นระยะตลอดเวลาที่มาเฝ้าไข้หญิงสาว เมื่อรับรู้ถึงความร้อนรนกับคำสั่งกำชับแน่นหนักให้ดูแลอย่าให้คลาดสายตา เลขาสาวก็ชักอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนี้มีความสำคัญอะไร จึงทำให้ผู้ชายอย่างกริชห่วงได้มากขนาดนี้

หญิงชราวัยแปดสิบกว่านอนอยู่บนเตียงในห้องปลอดเชื้อรอเข้ารับการผ่าตัด ยายพรก็เฝ้ารอหลานกลับมาทั้งน้ำตา รู้ว่าอย่างไรนางคงไม่รอด แต่นางปวดใจที่มีหลานอกตัญญูต่อผู้มีพระคุณที่ชุบเลี้ยงมา ส่งเสียให้เรียนสูงๆ

คนแก่ไม่มีการศึกษาอย่างนางพรพอถูกหม่อมหลวงสราลีผู้เป็นนายชักจูง ยกเหตุผลนานามาอ้างนางก็คล้อยตามได้ทุกครั้ง ในเมื่อลูกสาวไม่รักดีกินบนเรือนขี้รดบนหลังคา ท้องกับคนเป็นนายจนต้องย้ายระเห็จหนีไป จากนั้นนางก็ฝังรอยเกลียดลูกสาวไว้ที่หลานคนเดียว สรรเสริญคนเป็นนาย พร่ำสอนให้รู้บุญคุณและตอบแทนไถ่โทษแทนคนเป็นแม่ที่ทำเรื่องชั่วช้าจนนางเคยตรอมใจมาแล้วก่อนหน้า

พลอยขวัญเป็นลูกอีกคนของหม่อมราชวงค์ขจรเทพ ที่เกิดกับเมียคนใช้แม่ของเธอ เรื่องนี้เหลือเพียง 2 คนที่ยังรับรู้คือหม่อมหลวงสราลีกับยายพร ยายของพลอยขวัญ

ทันทีที่ลงจากเครื่องไฟท์แรกของวันพร้อมกับกริช หม่อมหลวงสราลีกับศยามลบุกมาเอาเรื่องพลอยขวัญถึงโรงพยาบาล เพราะรู้ว่ายังไงพลอยขวัญก็ต้องมาที่นี่ ในขณะที่กริชไปอีกโรงพยาบาลหนึ่ง

“คุณท่าน คุณศยา” กานดาลุกจากที่นั่ง ทักคนเป็นนาย “มาเยี่ยมยายพรหรือคะ”

“นังพลอยอยู่ไหน” ศยามลไม่อ้อมค้อม ถามเสียงตะคอก ซึ่งเป็นปกติของเธอ จนคนในบ้านชินกับพฤติกรรม

“พลอยไม่ได้กลับมาสองวันแล้วค่ะ”

“อย่ามาโกหก ยายนอนพะงาบรอความตายอย่างนี้ คนอย่างพลอยขวัญไม่มีทางไม่มาหา”

“เบาๆ หน่อยศยา ที่นี่โรงพยาบาลนะ” คนเป็นแม่ปรามลูกสาว

“ไม่ต้องห้ามค่ะคุณแม่ วันนี้ศยาจะต้องเอาเลือดหัวอีคนทรยศออก”

“จริงๆ นะคะ พลอยกลับมาคืนแรก เหมือนจะไม่สบาย ตอนเช้าหลังจากที่คุยกับแพทย์เจ้าของไข้ พลอยก็บอกว่าจะไปหาเงินมาผ่าตัดยาย”

“ฉันไม่เชื่อแกหรอกกานดา” ศยามลยังคงจิกคนในบ้านเหมือนเดิม ถึงแม้ว่ากานดาจะอายุแก่กว่าเธอเป็นรอบ

“กานดาไม่จำเป็นต้องโกหกค่ะ ในเมื่อยายพรก็ยังรอพลอยอยู่ทุกนาที หมอเพิ่งบอกว่ายายร่างกายอ่อนแอลงมาก ถ้าปล่อยไว้นานวันกว่านี้ก็ยิ่งไม่เป็นผลดีต่อการผ่าตัด”

“ศยา!” หม่อมหลวงสราลีร้องห้ามลูกสาว นางก็จนปัญญาห้ามตั้งแต่อาละวาดที่โรงแรมจัดงาน และนักข่าวที่นางจ้างไปทำข่าว เรื่องของเธอถูกปล่อยไปตามสายข่าวอย่างรวดเร็ว เพียงชั่วโมงเดียวหลังเกิดเรื่อง โลกโซเชียลก็กระหน่ำแชร์คลิปบนเวทียอดวิวเป็นแสนวิว

ศยามลไม่รอฟังกานดาพูดจบ เธอผลักประตูกระจกห้องเข้าไปทันที ทั้งที่ป้ายหน้าห้องสั่งห้ามเยี่ยม