The king of War นิยาย บท 277

หลังจากที่วางโทรศัพท์ ภายในใจของหยางเฉินมีความโกรธโมโหที่ไม่แสดงออกมาให้เห็น

ตอนนี้ เขาเกือบจะแน่ใจแล้วว่า ฉินต้าหย่งเกิดเรื่องนั้น มีความเกี่ยวข้องกับโจวยู่ชุ่ยและเจิ้งเหม่ยหลิง

เพียงแต่ ยังไม่มีการหลักฐาน

ถ้าหากว่าที่ฉินต้าหย่งเกิดเรื่องครั้งนี้ เป็นโจวยู่ชุ่ยทำจริงๆละก็ ตัวเองนั้นควรจะจัดการเรื่องนี้อย่างไรดี?

ไม่ใช่ว่าเขากังวลว่าตัวเองจะลงมืออย่างโหดเหี้ยมกับโจวยู่ชุ่ยไม่ลง แต่เป็นเพราะกลัวว่าฉินซีจะรับเรื่องนี้ไม่ไหว

พูดถึงถ้าเป็นคนอื่น ถ้ารู้ว่าแม่ของตัวเองอยากจะฆ่าพ่อของตัวเอง ก็คงรับไม่ได้กับความจริงที่น่าเศร้าแบบนี้ใช่ไหม?

“คุณหยาง มีเบาะแสอะไรไหม?”

กวนเจิ้งซานถามอย่างระมัดระวัง หลังจากที่หยางเฉินรับโทรศัพท์ของฉ่ายจวน อารมณ์ค่อนข้างผิดปกติ

หยางเฉินเอ่ยปากพูดออกไปอย่างจืดจาง: “ไม่มี!”

ถึงแม้ว่าจะได้เบาะแสมาบ้าง แต่หยางเฉินก็ไม่ดีใจเลยแม้แต่น้อย

แม้กระทั่งเขายังมีความลังเล เรื่องนี้แท้จริงแล้วควรจะต้องสืบต่อไปดีหรือไม่?

ในเวลาเดียวกัน โรงพยาบาลประชาชนเจียงโจว

ภายในห้องผู้ป่วยระดับVIPพรีเมียม มีเพียงแค่โจวยู่ชุ่ยและฉินต้าหย่ง

โจวยู่ชุ่ยมองไปที่ฉินต้าหย่งที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ใบหน้าเต็มไปด้วยความรังเกียจ

ฉินต้าหย่งเพิ่งจะเกิดเรื่องได้ไม่กี่วัน เพื่อที่จะให้ฉินซีและฉินยีหลงเหลือความประทับใจดีๆเอาไว้ โจวยู่ชุ่ยยังคงช่วยฉินต้าหย่งตัดเล็บอย่างประณีต ทำความสะอาดร่างกาย และแม้กระทั่งยังช่วยเขาเปลี่ยนผ้าอ้อม

หลังจากที่ฉินซีและฉินยีไปทำงาน โจวยู่ชุ่ยนั้นยังจะช่วยฉินต้าหย่งอาบน้ำทำความสะอาดร่างกายอย่างนั้นเหรอ?

ขนาดเปลี่ยนผ้าอ้อม ก่อนที่ฉินซีกับฉินยีจะมาถึง ถึงจะเปลี่ยนสักอันอย่างรุนแรง

“ชีวิตของคุณนี่มันช่างยิ่งใหญ่จริงๆ ถูกชนรุนแรงขนาดนี้ นึกไม่ถึงเลยว่าจะยังมีชีวิตอยู่!”

“แต่ว่าไม่เป็นไรหรอก ถึงคุณจะยังมีชีวิตอยู่ ก็เป็นเพียงคนใกล้ตาย รอออกจากโรงพยาบาลได้ ฉันเองก็สามารถมีโอกาสกลับไปยอดเมฆาแล้ว”

“ถัดไป ถึงคราวของหยางเฉินแล้ว เพียงแค่เขาตาย ยอดเมฆานี้ ทั้งหมดก็จะเป็นของฉันแล้ว!”

โจวยู่ชุ่ยใบหน้าเต็มไปด้วยความเหี้ยมโหดอำมหิต ตอนนี้เธอจะดูฉินต้าหย่งได้ยังไง ไม่สบายใจได้ยังไง

ทันใดนั้นเธอก็จู่โจม ตบไปที่ใบหน้าของฉินต้าหย่ง พูดอย่างโมโห: “ไม่ใช่ว่าคุณอยากจะหย่ากับฉันเหรอ?”

และก็ตบอีก: “ไม่ใช่ว่าคุณกลัวว่าฉันจะแย่งคฤหาสน์ไปใช่ไหม?”

“คุณสู้กับฉัน แล้วคุณสู้ไหวหรือเปล่า?”

“ตอนนี้นอนอยู่บนเตียงแล้วใช่ไหมล่ะ? หรืออาจจะเป็นตลอดชีวิต ดูซิว่าคุณจะยังกล้าข่มขู่คนอย่างฉัน!”

โจวยู่ชุ่ยตบติดต่อกันไปอีกห้าที จนใบหน้าของฉินต้าหย่งถูกตีจนแดง บวมเป่งบางส่วน เธอถึงจะวางมือ

นี่ยังถือว่าเบา เหมือนว่าบนร่างกายของฉินต้าหย่งนั้น เต็มไปด้วยจ้ำเขียวม่วงทุกหนทุกแห่ง พวกนี้ทั้งหมดเป็นผลงานของโจวยู่ชุ่ย

หลายวันมานี้ ในห้องผู้ป่วยมีเพียงแค่เธอกับฉินต้าหย่ง ทุกวันเธอจะทารุณกรรมฉินต้าหย่งอยู่หลายครั้ง

ทุกครั้งที่ทารุณกรรมฉินต้าหย่ง ทั้งหมดทำให้เธอนั้นมีความรู้สึกดีใจจนพูดไม่ออก

ทารุณที่ตรงไหนถึงจะไม่ถูกพบ ยังมีเวลาอะไรถึงจะเป็นเวลาที่ดีที่สุด เธอนั้นเสาะหาจนชัดเจนแล้วอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้เวลานี้ เป็นเวลาเข้างานตอนบ่าย

สถานการณ์ทั่วไปนั้น ฉินซีและฉินยีไม่สามารถที่จะปรากฏได้ นี่เองที่เป็นเวลาที่ดีที่สุดที่เธอจะทำทารุณกรรมฉินต้าหย่ง

หลังจากทารุณฉินต้าหย่ง เธอนอนลงบนเตียงเสริมด้านข้าง เปิดทีวีขึ้นมาดู บางเวลาก็จะพบเสียงหัวเราะดังออกมา

ตรงไหนที่จะเหมือนว่าสามีคนหนึ่งที่ถูกภรรยาชนจนกลายเป็นผัก?

เธอนั้นไม่ได้สังเกตก็คือ บนเตียงผู้ป่วยด้านข้าง ฉินต้าหย่งที่ท่าทางไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิม เปลือกตานั้นอยู่ดีๆก็ขยับขึ้นมา นิ้วมือเองก็ค่อยมีการเคลื่อนไหวเช่นเดียวกัน

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน โทรทัศน์ยังคงฉายอยู่ โจวยู่ชุ่ยนั้นกลับนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยด้านข้าง

ช่วงเวลานี้ ถึงแม้ว่าเธอจะเฝ้าไข้อยู่ที่โรงพยาบาล แต่ว่าวันเวลาดีกว่าเช่าห้องอยู่และยังสง่างาม

ฉินซีและฉินยีสองคน ทุกวันเมื่อเลิกงาน จะซื้ออาหารอร่อยมากมายก่ายกองมาให้โจวยู่ชุ่ย

ขณะนี้ ประตูห้องผู้ป่วยถูกผลักออกอย่างฉับพลัน

ได้ยินเสียงเปิดประตู โจวยู่ชุ่ยตกใจตื่นเต้นขึ้นมาทันใด ไถตัวลุกขึ้นมานั่งบนเตียงผู้ป่วย

ตอนที่เธอเห็นว่าเป็นหยางเฉิน ถึงจะถอนหายใจออกมา พูดอย่างไม่สบอารมณ์ : “คุณมาได้อย่างไรกัน?”