The king of War นิยาย บท 278

“ตอนนี้คุณไม่ได้อยู่ข้างเขาอย่างนั้นเหรอ? ทำให้เขาตายซะ น่าจะง่ายมากเลยใช่ไหมล่ะ?”

“เขาแต่ไหนแต่ไรก็เป็นผักอยู่แล้ว ตายเมื่อไหร่ก็ได้ ถึงคุณฆ่าเขาให้ตาย ก็คงจะไม่มีใครคิดไม่ถึงหรอกว่า เป็นคุณทำ!”

ฟังคำพูดของเจิ้งเหม่ยหลิง โจวยู่ชุ่ยร่างกายสั่นเทา

ฉินต้าหย่งเปลี่ยนกลายเป็นสภาพแบบตอนนี้ นี่ก็คือเธอที่หาคนมาลงมือ

ตามแผนการของเธอ เดิมทีฉินต้าหย่งต้องถูกรถชนตาย แต่ชีวิตของเขาโชคดีมาก เลยเปลี่ยนมากลายเป็นผักแทน

แต่ว่าคนจ้างวานฆ่า กับคนที่ฆ่าด้วยตัวเอง เป็นคนละเรื่องกัน

เจิ้งเหม่ยหลิงกลับให้เธอลงมือฆ่าฉินต้าหย่ง

“เหม่ยหลิง ฉันไม่กล้าหรอก!”

โจวยู่ชุ่ยสายตาหันไปมองที่บนเตียงผู้ป่วย ฉินต้าหย่งที่ไม่เคลื่อนไหว เนื้อตัวทั้งหมดสั่นเทา

“คุณคิดว่า ตอนนี้คุณยังมีทางเลือกอยู่อีกเหรอ?”

เจิ้งเหม่ยหลิงเอ่ยปากพูดออกมา: “สมมติว่าฉินต้าหย่งฟื้นขึ้นมา เรื่องที่คุณจ้างวานคนมาฆ่านั้นก็จะแดงออกมา ถึงเวลานั้นคุณก็มีทางตายเพียงทางเดียวเท่านั้น จะลงมือหรือไม่ คุณตัดสินใจเอาเองละกัน ยังไงซะก็ไม่เกี่ยวกับฉันอยู่แล้ว”

“เจิ้งเหม่ยหลิง คุณพูดให้มันชัดเจนนะ อะไรที่เรียกว่าไม่เกี่ยวกับคุณ?”

โจวยู่ชุ่ยได้ฟังความหมายในคำพูดของเจิ้งเหม่ยหลิง ถึงจะอยากสลัดเรื่องนี้ออกไป เธอจะยุติเรื่องราวนี้ได้อย่างไร

“เป็นคุณที่เป็นคนมาหาฉันนะ ว่าฉันต้องการเงิน อยากจะฆ่าฉินต้าหย่ง ถึงเรื่องนี้จะถือว่ามีความเกี่ยวข้องกับฉันก็จริง ฉันสามารถพูดทั้งหมด ว่าเป็นคุณมายืมเงินฉัน ส่วนเรื่องอื่น ฉันไม่เกี่ยวข้อง!”

เจิ้งเหม่ยหลิงพูดอย่างเยือกเย็น: “จะพูดอีกที ฉินต้าหย่งถูกรถชนจนกลายเป็นผัก เป็นคุณเองที่หาคนมาจัดการ มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉันด้วย?”

“มองว่าคุณอยู่ในฐานะป้าของฉัน ฉันจะมีน้ำใจเตือนคุณสักประโยค จ้างวานคนมาฆ่า นี่ก็ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง ถึงจะไม่ตัดสินประหารชีวิต แต่อย่างน้อยก็โทษจำคุกตลอดชีวิต”

“ถ้าตอนนี้ คุณใจร้ายโหดเหี้ยม ฆ่าฉินต้าหย่ง ยังพอจะตบตาไปได้ แต่สมมติว่าเขาฟื้น คุณก็ใกล้จะเผชิญหน้ากับความผิดร้ายแรง!”

โทษประหาร!

โทษจำคุกตลอดชีวิต!

เสียงดังกึกก้องภายในสมองใหญ่ของโจวยู่ชุ่ย ได้ยินเพียงสองความผิดร้ายแรง

เมื่อก่อนเธอมีใจอยากจะจัดการฆ่าฉินต้าหย่งนั้น เพียงเพื่ออยากที่จะกลับไปที่ยอดเมฆาอีกครั้ง เวลานั้นสมองก็เกิดความตื่นเต้นเหมือนกัน มีความคิดบ้าคลั่งแบบนี้

ตอนนี้ฟังเจิ้งเหม่ยหลิงบอกว่าเป็นโทษร้ายแรง เธอจึงเข้าใจถ่องแท้ ว่าตัวเองได้ทำเรื่องโง่เขลาออกไปมากแค่ไหน

“เหม่ยหลิง คุณไม่ต้องปลอบป้า! คิดซะว่าป้าขอร้องคุณ​ คุณช่วยป้านะ ได้หรือเปล่า? ฉันไม่กล้าลงมือ ไม่กล้าจริงๆ!”โจวยู่ชุ่ยพูดไปร้องไห้ไป

“ป้า ฉันเองก็ไม่มีความสามารถ ถ้าหากจะหาคนมาจัดการฆ่าหยางเฉินได้จริง ฉันยังจะใช้ทางอ้อม ให้คุณมาช่วยฉันเหรอ?”

เจิ้งเหม่ยหลิงทำเป็นไม่ตื่นเต้นพูด: “เอาละ ป้า สิ่งควรพูดฉันก็ได้พูดออกไปหมดเรียบร้อยแล้ว ว่าควรต้องจะทำอย่างไร คุณตัดสินใจเอาเองละกัน ยังไงฉันก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรด้วย!”

“เหม่ยหลิง! เหม่ยหลิง!”

โจวยู่ชุ่ยตะโกนเสียงดังหลายทีอย่างรีบร้อน แต่ว่าเจิ้งเหม่ยหลิงนั้นได้วางโทรศัพท์ไปเรียบร้อยแล้ว

เธอใบหน้าเบื่อหน่ายเฉื่อยชา รู้สึกแค่เพียงร่างกายอ่อนแอ ก้นนั่งอยู่บนโซฟา สายตาเหม่อมองอย่างเบื่อหน่ายไปที่ฉินต้าหย่งที่อยู่บนเตียง

ภายในสมองเต็มไปด้วยคำพูดของเจิ้งเหม่ยหลิงพวกนั้น

“ฉันควรจะทำอย่างไรดี?”

โจวยู่ชุ่ยใช้กำลังขยี้ไปที่ศีรษะของตัวเอง ภายในแววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ทันทีทันใด เธอก็นึกถึงคำพูดของหยางเฉินที่เพิ่งจะพูดกับฉินต้าหย่ง

เขาพูดว่า ได้หาผู้เชี่ยวชาญเฉพาะทางที่ดีที่สุดไว้เรียบร้อยแล้ว หลายวันนี้จะมาช่วยรักษาฉินต้าหย่ง และยังมีความหวังในการรักษาหายเป็นอย่างมาก

พอคิดมาถึงตรงนี้ โจวยู่ชุ่ยสุดท้ายก็ตัดสินใจออกมาได้ ไม่ว่ายังไงก็ตาม เธอเองก็ไม่สามารถให้ฉินต้าหย่งฟื้นตื่นขึ้นมาได้

คนเมื่อจิตใจมีความคิดชั่วร้าย ก็สามารถเปลี่ยนกลายเป็นบ้าคลั่งอย่างมาก

โจวยู่ชุ่ยที่เพิ่งจะหวาดกลัวเป็นอย่างมาก ตอนนี้ในดวงตาทั้งคู่มีสีแดงเลือด ในสายตาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าที่น่าสยดสยอง

เธอค่อยๆย่างกรายเข้ามาหาฉินต้าหย่ง

“ฉินต้าหย่ง อย่าโทษฉันเลยนะ ถ้าคุณไม่ตายไปซะ รอถึงวันที่คุณตื่นขึ้นมา ก็จะเป็นวันสุดท้ายของฉัน!”

“ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม มีเพียงต้องให้คุณตายเท่านั้น!”