The king of War นิยาย บท 161

เธอเห็นกับตาว่าเซี่ยเหอจับมือของหยางเฉินไว้ โกรธมากจริงๆ แต่ไม่ในช้า เธอก็นึกถึงการทำตัวของหยางเฉิน เรื่องราวเมื่อกี้นี้ต้องมีเงื่อนงำบางอย่าง ต่อให้ไม่มี ผู้หญิงคนนั้นก็เป็นคนจับของหยางเฉิน

ถ้าหากในเวลานี้หยางเฉินรู้ว่าฉินซีกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ จะต้องกลุ้มใจอย่างแน่นอน

“หยาง…..เสี่ยวเซี่ย!”

ในเวลานี้ คุณหมอหานเพิ่งออกมาจากที่คณบดี เห็นหยางเฉินและเซี่ยเหอ เธอกำลังจะเรียกหยางเฉิน ทันใดนั้นก็จำเรื่องที่หยางเฉินขอร้องให้เก็บเป็นความลับ

“เสี่ยวเซี่ย จะบอกข่าวดีเรื่องหนึ่งให้เธอ ค่ารักษาพยาบาลแม่ของเธอ และค่ารักษาพยาบาลที่ค้างชำระของโรงพยาบาลก่อนหน้านี้ ทั้งหมดมีที่พึ่งพาแล้ว”

คุณหมอหานบอกข่าวดีนี้ให้เซี่ยเหอเป็นอันดับแรก

เซี่ยเหอดูเฉื่อยชา ทันใดนั้นก็มีความรู้สึกเหมือนความสุขที่ร่วงหล่นจากสวรรค์ เมื่อกี้นี้ยังกังวลเรื่องยืมเงิน คุณหมอหานก็ทำให้เธอประหลาดใจมากขนาดนี้

“คุณหมอหาน เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”หลังจากผ่านไปนาน เซี่ยเหอถึงได้ดึงสติกลับมา

คุณหมอหานจับมือของเซี่ยเหอไว้ และพูดอย่างมีความสุข: “มีคนใจดี บริจาคเงินจำนวนมหาศาลให้กับโรงพยาบาล เพื่อจัดตั้งมูลนิธิโรคโลหิตมีสารของปัสสาวะและทำให้เกิดภาวะเป็นพิษขึ้นได้ เมื่อกี้นี้นี่เอง คณบดีเตรียมการให้คนไปร่างเอกสารทางราชการ แม่ของเธอเป็นเป้าหมายแรกที่ได้ความช่วยเหลือของมูลนิธิ”

เซี่ยเหอถึงได้เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจทันที พูดอย่างตื่นเต้น: “ขอบคุณค่ะคุณหมอหาน! ขอบคุณค่ะคุณหมอหาน!”

“ต้องขอบคุณคนใจดีคนนั้น ฉันก็ไม่ได้ช่วยอะไรมาก จากนี้ไปเธอก็อยู่เคียงข้างของเธอแม่ด้วยความสบายใจ เกิดหาแหล่งไตที่ตรงกัน พวกเราจะทำการปลูกถ่ายไตให้แม่ของเธอทันที”

คุณหมอหานพูดด้วยรอยยิ้ม เธอสงสารเซี่ยเหอจริงๆ อายุน้อยๆ ก็ต้องแบกรับแรงกดดันมากขนาดนี้

“คุณหมอหาน ฉันอยากจะถาม คนใจดีที่คุณพูดถึงคนนั้น เป็นใครเหรอคะ? ฉันอยากจะขอบคุณเขาด้วยตัวเอง”เซี่ยเหอก็ถามอีกครั้ง

คุณหมอหานส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้: “อีกฝ่ายหนึ่งทำการบริจาคโดยไม่ระบุชื่อ เป็นผู้มีน้ำใจที่ทำความดีโดยไม่ทิ้งชื่อไว้จริงๆ ในเมื่อตัดสินใจเขาทำแบบนี้ออกมา คงจะไม่ต้องการให้คนอื่นติดตามเขามากเกินไป”

เซี่ยเหอส่ายหัวเล็กน้อย ในดวงตามีความผิดหวัง

“นี่เป็นแฟนของเธอเหรอ? ดูดีมากจริงๆ ดูเป็นผู้ชายที่ดีนะ เจอแล้วก็แต่งงานกันเถอะ อย่างได้พลาดโอกาสอย่างเด็ดขาด!”

คุณหมอหานมองไปที่หยางเฉิน พูดอย่างหัวเราะชอบใจ ตอนนี้เธอมองหยางเฉิน มองยังไงก็ชอบอย่างนั้น

ใบหน้าของเซี่ยเหอหน้าแดงทันที รีบพูดอย่างรวดเร็ว: “คุณหมอหาน คุณอย่าได้เข้าใจผิด เขาเป็นเพียงแค่เพื่อนของฉัน!”

“แฟนก็มาจากเพื่อนไม่ใช่เหรอ?”

คุณหมอหานคัดค้านด้วย และพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ข่าวดีก็บอกกับเธอแล้ว ฉันก็ไม่รบกวนพวกเธอแล้ว”

หลังจากที่พูดจบ เธอก็หันหลังจากไป

ใบหน้าอันบอบบางของเซี่ยเหอ ยังคงแดงก่ำ

หยางเฉินยิ้มเล็กน้อย: “พาฉันไปเยี่ยมคุณน้าหน่อย!”

ตามเซี่ยเหอไปห้องผู้ป่วยแม่ของเธอ หยางเฉินเห็นหญิงวัยกลางคนที่หน้าตาดูธรรมดามาก กำลังนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลด้วยใบหน้าที่อ่อนแอ

“แม่ค่ะ นี่เป็นเพื่อนของหนู หยางเฉิน!”

เซี่ยเหอพูดกับหญิงวัยกลางคน

คุณแม่เซี่ยถึงได้ลืมตาขึ้นมา ตอนที่เห็นหยางเฉิน ดวงตาก็เปล่งประกายอย่างกะทันหัน

“คุณน้า สวัสดีครับ!”

หยางเฉินวางกระเช้าผลไม้ไว้โต๊ะข้างเตียง และยิ้มแล้วทักทาย

รอยยิ้มที่อ่อนโยนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคุณแม่เซี่ย และชี้ไปที่เก้าอี้ข้างเตียงผู้ป่วย: “หยางเฉิน เชิญนั่งลง!”

“ใช่แล้วแม่ค่ะ มีข่าวดีจะบอกกับแม่ เมื่อกี้นี้คุณหมอหานบอกว่า มีคนใจดีบริจาคเงินจำนวนมหาศาลโดยไม่ระบุชื่อ และจะตั้งกองทุนมูลนิธิโรคโลหิตมีสารของปัสสาวะและทำให้เกิดภาวะเป็นพิษขึ้นได้ และแม่ กลายเป็นเป้าหมายแรกที่มูลนิธิให้ความช่วยเหลือ” เซี่ยเหอแบ่งปันข่าวนี้ให้กับคุณแม่เซี่ย

“จริงเหรอ?”

“เป็นความจริงอย่างแน่นอน คุณหมอหานบอกกับหนูด้วยตัวเอง”

“งั้นก็ดีมาก ในที่สุดลูกสาวของแม่ก็ไม่ต้องวิ่งวุ่นกังวลเรื่องเงินอีกต่อไปแล้ว!”

……

เมื่อเห็นสองแม่ลูกโอบกอดอยู่ด้วยกัน ท่าทางร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ ในใจของหยางเฉินก็รู้สึกพึงพอใจมาก