The king of War นิยาย บท 162

บอดี้การ์ดทั้งสองเป็นผู้แข็งแกร่งพิเศษที่ปลดประจำการ อยู่ในตระกูลจวงของเขา ก็ถือได้ว่าเป็นยอดฝีมือชั้นหนึ่ง ตอนนี้แม้แต่การเตะเดียวของหยางเฉินก็ไม่สามารถรับได้ และกระเด็นไปไกลสิบกว่าเมตร

หยางเฉินกลับดูสบายๆ ก้าวเดินไปตรงหน้าของจวงปี้ฝาน พูดด้วยใบหน้าที่เยือกเย็นแล้วพูดว่า: “ตอนนี้ ไปคุยที่ข้างนอกได้หรือยัง?”

“แก แกต้องการจะทำอะไร?”จวงปี้ฝานพูดอย่างสั่นเทา

“คำพูดนี้ควรปล่อยให้ฉันมาถามแก ถึงจะถูกนะ?”หยางเฉินแสยะยิ้ม

ถ้าไม่ใช่เพราะที่นี่เป็นสถานที่สาธารณะ จวงปี้ฝานยังสามารถยืนอยู่ตรงหน้าของหยางเฉินได้ที่ไหน?

“ฉันเป็นคุณชายใหญ่แห่งตระกูลจวง แกไม่สามารถแตะต้องฉันได้!”จวงปี้ฝานพูดจาสะเปะสะปะ

แม้ว่าจะรู้ว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหยางเฉิน แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้ให้กับหยางเฉิน

“แค่ลูกเศรษฐีไม่เอาไหนเท่านั้นเอง อย่าว่าแต่แตะต้องนาย ฆ่านายแล้วอย่างไร?”

ดวงตาของหยางเฉิน เต็มไปด้วยความเยือกเย็น น้ำเสียงก็เยือกเย็นราวกับน้ำค้างแข็ง

เมื่อกี้นี้ ลูกเศรษฐีไม่เอาไหนคนนี้ ออกคำสั่งจัดการกับตัวเองทันที

เพียงเพราะว่า เขาเข้าใจผิดว่าตัวเองเป็นคนรักกับผู้หญิงที่เขาต้องการ

เรื่องราวแบบนี้ ดูเหมือนลูกเศรษฐีไม่เอาไหนอย่างเขา น่าจะทำมาไม่น้อย?

จวงปี้ฝานสั่นเทาไปทั้งตัว เขารู้สึกถึงจิตสังหารที่รุนแรง มาจากบนร่างกายของหยางเฉิน เหมือนราวกับว่าโดนสัตว์เดรัจฉานจ้องมอง

“แก แกกล้าแตะต้องฉันดู!”

จวงปี้ฝานก็กัดฟันพูด

“เพียะ!”

ทันทีที่เสียงของเขาลดลง หยางเฉินยกมือขึ้นแล้วตบลงไป

ตามหลังมาด้วยเสียงตบหน้าที่ดังขึ้น รอยฝ่ามือสีแดงปรากฏขึ้นบนใบหน้าของจวงปี้ฝาน

“ฉันแตะต้องแกแล้ว แกจะทำอะไรฉันได้?”

หยางเฉินพูดด้วยใบหน้าที่สงบ

“แก แกแมร่งกล้าตบฉัน! แกรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร?”

ดวงตาทั้งสองของจวงปี้ฝานเบิกกว้าง ในดวงตาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

เขาเป็นคุณชายใหญ่แห่งตระกูลจวงอย่างสง่าผ่าเผย เรียกว่าเป็นสี่คุณชายแห่งเมืองเจียงโจว โดนคนแย่งผู้หญิงไม่ว่า ยังโดนตบหน้า ถ้าเรื่องนี้แพร่เผยออกไป เขายังจะมีหน้าไปเจอผู้คนที่ไหน?

“เพียะ!”

ปรากฏว่าเขาเพิ่งถามหยางเฉิน ก็โดนตบหน้าอีกครั้ง

ฝ่ามือนี้ดูเหมือนหนักกว่าเมื่อกี้นี้ บนใบหน้าอีกด้านหนึ่ง รอยฝ่ามือที่ชัดเจนก็ปรากฏขึ้นมา มุมปากของเขายังมีเลือดไหลออกมาเล็กน้อย

จวงปี้ฝานก็แทบจะบ้าแล้ว และโดนอีกฝ่ายตบสองครั้งติดต่อกัน นี่เทียบเท่ากับเป็นความละอายของเขา

“ฉันตบแกอีกหนึ่งครั้ง แล้วแกจะทำอะไรได้?”

สายตาของหยางเฉินก็ยิ่งเยือกเย็นขึ้น

ผู้คนที่มองอยู่รอบๆ ต่างก็ตะลึง

โดยเฉพาะหมอเหล่านั้น สำหรับฐานะของจวงปี้ฝาน รู้ดีเป็นอย่างมาก ว่ากันว่าธุรกิจรักษาความปลอดภัยของโรงพยาบาล ก็ร่วมงานกับตระกูลจวง

สำหรับโรงพยาบาลแล้ว แม้ว่าจะเป็นเพียงธุรกิจเล็กๆ แต่ว่าเนื่องจากผู้ร่วมงานคือตระกูลจวง หนึ่งในสี่พรรกแห่งเมืองเจียงโจว และจวงปี้ฝานเป็นที่รู้จักในนามสี่คุณชายแห่งเมืองเจียงโจว

ตอนนี้โดนคนคนหนึ่งที่อายุเท่ากัน ตบหน้าสองครั้งต่อเนื่องกัน แค่คิดก็รู้แล้ว คนเหล่านั้นประหลาดใจขนาดไหน

หลังจากที่เซี่ยเหอเฉื่อยชาไปชั่วครู่ ก็ค่อยๆสงบลงมา แม้ว่าเธอจะเป็นห่วงหยางเฉิน แต่กลับรู้ว่า หยางเฉินไม่ได้ธรรมดาอย่างที่เห็น

จวงปี้ฝานรู้สึกว่าผู้คนรอบข้าง เหมือนกำลังวิจารณ์เขา ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความอับอาย

“ไอ้หนุ่ม แกเจอดีแน่ ฉันไม่มีทางปล่อยแกไป!”

เขาทิ้งคำพูดโหดร้ายไว้ ก็อยากจะจากไป

“ฉันให้แกไปแล้วเหรอ?”