เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 721

บทที่720 ฉันมั่นใจว่าเขาทิ้งฉันไม่ลงหรอก

“……”

ช่วยคิดดูแลตัวเองเหรอ? ”

“จำเป็นเหรอ? ”หานมู่จื่อกะพริบตามองไปยังดวงตาของหานชิงที่ดูเหมือนคำพูดของเขาจะมีนัยอะไร

“ฉันสบายดี พี่….รีบบอกฉันมาว่าหน่วยกู้ภัยได้ไปไหมวันนี้? พวกเขามัวทำอะไรกันอยู่? ทำไมถึงได้ทิ้งพวกเขาไม่ยอมช่วยหล่ะ? ”

ยิ่งพูด หานมู่จื่อก็ยิ่งร้อนใจขึ้นขึ้นมา ผลักมือของหานชิงออกคิดจะลงจากเตียง

“พอที! ” หานชิงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดัน: “กู้ภัยไปมาแล้ววันนี้ แต่พวกเขาไปเพื่อเก็บศพ! ”

หานมู่จื่อได้ยินก็หยุดชะงักลง จากนั้นก็แข็งไปราวกับไม้ เนิ่นนานทีเดียวถึงจะเงยหน้าขึ้นมองไปทางเขาอย่างไร้ซึ่งความรู้สึก

ครู่หนึ่ง เธอเหมือนแค่นหัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็น: “หมายความว่ายังไง? ”

“มู่จื่อ น้องสาวของฉันไม่ใช่คนโง่ พี่พูดหมายความว่ายังไง เธอก็น่าจะรู้ดี”

หานมู่จื่อยิ้มเยาะอยู่ครู่หนึ่ง “รู้ดีอย่างนั้นเหรอ? พี่จะหมายความว่าเย่โม่เซินตายแล้วอย่างนั้นเหรอ?

หานชิงหรี่ตาลงคำว่าตายนี่….มันยังก้องอยู่ในสมองของเขา แต่เขาไม่กล้าที่จะพูดมันออกมา ได้แต่หลบเลี่ยงมัน แต่ไม่คิดเลยว่าหานมู่จื่อจะพูดมันออกมา

เขาไม่ได้ตอบกลับหานมู่จื่อ เพียงแต่ลูบหลังของเธอเบาๆ สูดลมหายใจเข้า จากนั้นก็พูดเบาๆ “เธอไม่ต้องร้อนใจไป นั่งลงก่อน รอหมอมาตรวจหน่อย”

“พี่ ถ้าตายจริงๆ ฉันก็อยากที่จะเห็นศพกับตาของฉัน ไม่อย่างนั้น….ฉันก็จะไม่เชื่อ”

หานมู่จื่อเงยหน้า มองตาหานชิง “ที่พี่พูดฉันเข้าใจ แต่ที่พูดหน่ะมันคือกู้ภัยไปเก็บศพ แล้วศพของเย่โม่เซินหล่ะ? ”

หานชิงกัดริมฝีปาก: “น่านน้ำฝั่งนั้น การไม่เจอศพก็เป็นเรื่องปกตินะ”

“มันปกติตรงไหน? ที่ศพคนอื่นยังเจอเลย? แล้วของเขาทำไมถึงหาไม่เจอ? ”

พูดถึงตรงนี้ จู่ๆ หานมู่จื่อก็คิดอะไรขึ้นมาได้ เธอคว้าจับชายเสื้อของหานชิงแน่น: “พี่ ที่พี่คาดการณ์ไม่มีทางเป็นไปได้….หรือเขาไม่ได้ตกทะเลไป เขาฉลาดขนาดนั้น น่าจะควบคุมร่มชูชีพได้ เขาไม่น่าจะตกลงที่น่านน้ำใกล้ๆ แต่อาจไปตกที่อื่น พี่ พี่คิดว่าเป็นไปได้ไหม? ”

คำพูดนี้ ซูจิ่วเองก็เคยพูดกับเขามาก่อน แต่ก็แค่พูด เขาเองก็ไม่ได้สนใจอะไร

แต่ตอนนี้เป็นหานมู่จื่อที่พูดกับเขาอย่างมีชีวิตชีวา นั่นทำให้เขาหวนคิด กัดริมฝีปากก่อนจะพูด: “ถ้าพูดกันก็อาจจะไปตกที่อื่นได้ เธออย่ากังวลไป อยู่พักรักษาตัวที่โรงพยาบาลก่อน เดี๋ยวฉันให้คนไปตามหาดู”

หานมู่จื่อพยักหน้าลง “ต้องหาเจอแน่ๆ ฉันเชื่อว่าเขาทิ้งฉันไม่ลงหรอก เขาเพิ่งจะมีลูกกับฉัน…..เขาไม่มีทางทิ้งไปอย่างแน่นอน”

พลางพูด หานมู่จื่อก็ยิ้มขึ้นมา ราวกับเห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์

หานชิงเห็นเธอเป็นอย่างนั้น ในใจก็วุ่นวายไม่รู้จะพูดยังไงออกมาดี

เธอรู้อยู่แล้วหล่ะว่ายิ่งคาดหวังมากเท่าไหร่ ก็สามารถที่จะผิดหวังได้มากเท่านั้น แต่ในตอนนี้จะทำยังไงได้? มันได้แต่หวัง แม้ว่าจะริบหรี่มันก็ยังมีไม่ใช่เหรอ? ”

เมื่อได้ยินว่าหานชิงจะส่งคนไปแล้ว ในใจของหานมู่จื่อก็สงบลงได้เล็กน้อย แต่เธอก็ไม่ได้นอนเป็นเด็กดีพักอยู่ที่โรงพยาบาลเลย เช้าตื่นขึ้นมา บ่ายหน่อยก็ร้องจะออกจากโรงพยาบาลไปตามหาเย่โม่เซินกับทุกคน

หานชิงออกจะโมโหหน่อยๆ : “ร่างกายเธอเป็นยังไงตัวเธอเองรู้ดีที่สุด ยังไม่ทันจะหาเธอก็มาเป็นประสาท ถ้ามั่นใจว่าเขาไปตกที่อื่น เธอก็ควรจะรออยู่นี่ ไม่ใช่โวยวายจะไปด้วย”

หานมู่จื่อนิ่งอยู่กับที่