เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 733

บทที่ 732 แทนที่ด้วยความหลงผิด

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

อากาศเริ่มหนาวขึ้น

หานชิงและเสี่ยวเหยียนใช้เวลาสองสามวันถึงไปคลินิกเล็กๆทีหนึ่ง โชคดีที่ไอ้หัวเกรียนบอกว่าชายผ้าก๊อซฟื้นแล้วและหมอก็ได้เข้ามาตรวจแล้วเรียบร้อย

อย่างไรก็ตามยังไม่สามารถถอดผ้าก๊อซออกได้ต้องใช้เวลาไปสักพักก่อน

เสี่ยวเหยียนและหานชิงมองหน้ากันครู่หนึ่งก่อนจะเดินไปที่ห้องพักผู้ป่วย

หลังจากเดินมาถึงห้องพักผู้ป่วยไอ้หัวเกรียนก็พูดขึ้นเบาๆว่า ”ก่อนหน้านี้เขาตื่นไปแล้ว ตอนนี้หลับไปอีกรอบ”

เสี่ยวเหยียนคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะก้าวเท้าไปข้างหน้า โบกไม้โบกมือตรงหน้าคนๆนั้นและร้องเรียกออกมา “คุณชายเย่?”

ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น ดูเหมือนคำที่เสี่ยวเหยียนตะโกนใส่คุณชายเย่จะปลุกคนที่ดวงตาปิดอยู่ตอนนี้ให้เปิดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว จนทำให้เสี่ยวเหยียนที่อยู่ใกล้ๆผงะถอยออกไปพร้อมกับอุทาน

มือใหญ่คู่หนึ่งประคองหลังของเสี่ยวเหยียนไว้ เสี่ยวเหยียนหันกลับไปมองก่อนจะนึกได้ว่าเป็นมือของหานชิง เธอเหลือบมองเขาอย่างขอบคุณแต่ไม่ต้องรอเธอโต้ตอบอะไรกลับหานชิงกลับชิงจับมือและพูดอย่างเย็นชาว่า “ยืนดีๆ”

เสี่ยวเหยียนรีบยืนขึ้นดีๆ

คนที่ถูกห่อด้วยผ้าก๊อซบนเตียงก็ลุกขึ้นนั่งด้วยท่าทางตื่นเต้น

หลังจากที่เขาเห็นเสี่ยวเหยียนเขาก็ตกใจครู่หนึ่งก่อนจะเกิดการตอบสนองที่รวดเร็วขึ้นมา

เสี่ยวเหยียนที่ยืนขึ้นดีๆแล้วเธอก็มองไปที่ชายหนุ่มคนนั้น เมื่อทั้งสองสบตากันเสี่ยวเหยียนก็เกือบจำได้ทันทีว่าชายหนุ่มคนนั้นคือใคร

แต่....เธอเองก็ไม่กล้าแน่ใจ จึงทำเพียงแค่มองไปที่คนนั้นและเตรียมถามอีกฝ่ายอย่างรอบคอบ

ไม่อยากให้อีกฝ่ายเปิดปากถามออกมาก่อน

“คุณชายเย่ แล้วคุณชายเย่ล่ะ?”

หานชิงคิ้วกระตุกทันทีที่ประโยคนั้นจบ

เสี่ยวเหยียนพูดด้วยความประหลาดใจ “นาย นายคือเซียวซู่?”

เซียวซู่พยักหน้ารับโดยไม่ได้เป็นห่วงบาดแผลบนร่างกายตัวเอง ฝืนร่างกายเพื่อลุกจากเตียงแต่ลับต้องล้มลงกับพื้น เสี่ยวเหยียนจึงเข้ามาช่วยประคอง: “นายไม่ต้องลุกลี้ลุกลนขนาดนั้น ร่างกายยังบาดเจ็บอยู่นะ แถมยังเพิ่งตื่นอีก.....ไม่อยากมีชีวิตแล้วหรือไง?”

เซี่ยวซู่กับจับมือเธอไว้และพูดอย่างคนกังวล “เครื่องบินเกิดอุบัติเหตุ ผมตกลงมากับคุณชายเย่ เขาไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?”

เสี่ยวเหยียนเงียบไปชั่วขณะก่อนที่จะพูดซ้ำ “คนของเราพบนายเพียงแค่คนเดียว ส่วนคุณชายเย่....จนถึงตอนนี้ยังไม่เห็นแม้แต่เงา และ....พวกเขาทั้งหมดคิดว่านายเป็นคุณชายเย่กัน”

หานชิงที่นั่งฟังคิ้วขมวดอยู่ตลอดเวลา โชคดีที่เขารู้สึกว่ามันผิดปกติเมื่อเห็นชายหนุ่มคนนี้มีผ้าก๊อซพันไว้ทั้งตัว จึงไม่สั่งให้คนของตัวเองหยุดค้นหา

ดังนั้นคนเหล่านั้นจึงยังคอยตามสืบและหาเบาะแสของเย่โม่เซิน แม้ว่าพวกเขาจะรู้กันเป็นการส่วนตัวแล้วว่าเจอบุคคลที่ตามหาแล้ว แต่ยังต้องหาบางสิ่งต่อ

“อะไรนะ?” เซียวซู่ได้ยินก็รู้สึกช็อกไปจนเป็นลมคาอ้อมกอดของเสี่ยวเหยียน

เสี่ยวเหยียน: “............”

“.......บ้าเหรอ? เพิ่งจะตื่นแล้วก็เป็นลมไปเนี่ยนะ? เฮ้?? รีบตื่นขึ้นมาสิ นายรู้ตำแหน่งของคุณชายเย่ไหม?”

“ไอ้บ้า!” เสี่ยวเหยียนอดไม่ได้ที่จะระเบิดอารมณ์ออกมา

สรุปหานชิงก็เห็นเธอระเบิดอารมณ์ออกมาเพราะเขาก็อยู่ในห้องพักผู้ป่วยนี้ด้วย

เธอรู้สึกอายมาก จับเซียวซู่ออกไม่ได้ แถมร่างทั้งร่างของเขาก็ยังบาดเจ็บเลยจะผลักเขาออกไม่ได้ จึงทำได้เพียงแค่มองไปที่หานชิง “เอ่อ....ช่วยฉันหน่อยได้ไหมคะ?”

หานชิงเมินไม่ช่วยเหลือ หลังจากเรียกหมอเข้ามาทั้งสองก็ออกจากห้องพักผู้ป่วยไปด้วยกัน

“ทำยังไงดี?” เซียวซู่คือผู้ช่วยของคุณชายเย่ เจอผู้ช่วยแล้วแต่กลับยังไม่เจอคุณชายเย่ ดีที่ยังไม่ได้บอกมู่จื่อ”

“หาต่อไป”

จะทำยังไงได้ล่ะ? ทำได้แค่หาต่อไป

เสี่ยวเหยียนมองกลับไปที่ห้องพักผู้ป่วยในใจรู้สึกอยากร้องไห้

คิดไม่ถึงว่า....คนที่ได้รับบาดเจ็บทั่วร่างนั้นคือเซียวซู่......

เมื่อได้ฟังไอ้หัวเกรียนบอกว่าใบหน้าเขามีบาดแผลลึก

ไม่รู้ว่า....อนาคตจะเสียโฉมไหม?