อ้อมกอดอสูรไร้ใจ นิยาย บท 24

Fierce Lion…

เชคาริกยืนมองบูกัตติสีขาวมุก ป้ายทะเบียน R8888 แล่นเข้ามาจอดจึงเอ่ยถามคนที่เดินหน้ามุ่ยเข้ามา

“อลัน! มาแต่วันเลย แล้วมิกิล่ะ”

“สวัสดีครับพี่เชค มิกิอยู่ที่วิลล่าครับพี่” ออร์แลนโด้ตอบพร้อมกับหันไปสั่งเบียร์กับพนักงานที่เดินผ่าน ก่อนจะหันมาฝืนยิ้มให้เชคาริก

“อ้าว! ทำไมไม่พามาด้วยล่ะ ว่าแต่เมื่อคืนมีเรื่องกันที่คลับหรอ” เชคาริกเอ่ยถาม เพราะเมื่อคืนได้ฟังจากคารอสมาคร่าวๆ เท่านั้น

“อ๋อ ใช่ครับ อิซซี่ไปดักตบมิกิที่ห้องน้ำน่ะครับ ตื๊อไม่เลิก น่ารำคาญชะมัดเลย”

“อืม แล้วมิกิเป็นไงมั่ง ตัวยิ่งเล็กๆ อยู่ด้วย ไม่เจ็บแย่เหรอ!” เชคาริกถามไถ่ถึงสาวน้อยคนสวยอย่างห่วงใย

“ก็ลงไปกองกับพื้นเลยน่ะสิครับ ผมนี่แทบอยากจะหักคออิซซี่ให้ตายคามือซะตอนนั้นเลยด้วยซ้ำ” ออร์แลนโด้ยกเบียร์ขึ้นกระดกทีเดียวหมดแก้วอย่างต้องการดับอารมณ์ร้อนที่ปะทุขึ้นมา เหมือนกับว่าได้ย้อนกลับไปอยู่ในสถานการณ์ตอนนั้นอีกครั้ง

“แต่พี่ชอบเพื่อนของมิกินะ คนที่ตบอิซซี่เมื่อคืนน่ะ” เชคาริกเอ่ยหลังจากได้ดูคลิปลับเมื่อคืน

“อ๋อ! ฟ้ารดาน่ะเหรอครับ ผมก็เริ่มจะชอบเธอขึ้นมาบ้างแล้ว”

“อ้าว! ตกลงเลิกหึงหวงฟ้ารดากับมิกิแล้วเหรอ!” เชคาริกหยอกเพราะเมื่อคืนตอนที่ออร์แลนโด้มาหาตนกับคารอส ท่าทางอย่างกับคนบ้า จนเขาและคารอสต้องพากันกล่อมอยู่นาน กว่าอีกฝ่ายจะยอมสงบเป็นผู้เป็นคน

“ผมเช็กดูแล้วครับ พวกเธอแค่เป็นเพื่อนรักกันเฉยๆ” ออร์แลนโด้รู้สึกอายนิดๆ ที่เมื่อคืนดันโอเวอร์แอคติ้งไปเยอะ กลัวว่าสองสาวจะเบี่ยงเบนทางเพศ

“ฮ่าๆๆ พี่เข้าใจนะ เป็นใครก็อดคิดไม่ได้” เชคาริกเอ่ยขำๆ

“ครับ” ออร์แลนโด้ก็อดขำตัวเองไม่ได้เช่นกัน ที่คิดฟุ้งซ่านไปไกล!

“แล้วนี่ตกลงทะเลาะอะไรกับมิกิเหรอ ถึงขับรถหนีมาดื่มตั้งแต่หัววันแบบนี้ หืม! อลัน” คนอาบน้ำร้อนมาก่อนเอ่ยถาม หลังจากที่อ้อมค้อมมานาน

“แหมพี่เชคนี่น่าจะไปเป็นหมอดูนะครับ”

“ไม่ใช่หมอดูหรอก แต่เคยผ่านมาก่อนเท่านั้นเอง ว่าไงล่ะ ตกลงจะเล่าหรือเปล่าอลัน!” เชคาริกเอ่ยพลางยกเบียร์ขึ้นมาจิบ

“ก็โกรธที่มิกิเห็นข่าวแล้วทำเหมือนกับไม่อยากให้ใครรู้เรื่องของผมกับเธอ แถมตลอดเวลาก็พยายามจะลดสถานะของผัว เอ่อ...สามี ให้เหลือแค่แฟนที่เพิ่งคบหาดูใจกันเท่านั้น ทั้งๆ ที่เราก็เป็นสามีภรรยากันแล้ว ผมก็เลยระเบิดอารมณ์ใส่เธอแล้วก็หนีออกมานี่แหละครับ” ออร์แลนโด้บอกเสร็จก็ยกเบียร์แก้วที่สองขึ้นดื่มต่อ

“พี่ถามอะไรสักอย่างนะอลัน แกเจอมิกิได้กี่วัน รู้จักมานานแค่ไหนแล้ว อย่าบอกนะว่ามิกิคือคนที่แกอุ้มพาดบ่าเดินออกจาก CLUB R&R ในคืนวันเกิดของคุณมะลิ” เชคาริกเอ่ยถาม

“พี่เชครู้เหรอครับ?” ออร์แลนโด้ถามอย่างงงๆ

“ไม่รู้มั้ง ดังกระฉ่อนออกขนาดนั้น”

“ก็ตามนั้นแหละครับ ผมเคยจีบสาวที่ไหน พี่เชคก็รู้...ปกติมีแต่มาเสนอตัวให้ แต่พอเห็นมิกิวันนั้น ต้องบอกว่าผมเดินไปหาเธอได้ยังไงไม่รู้เหมือนกันครับ พอรู้สึกตัวอีกทีก็หยุดอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว” ออร์แลนโด้เล่าเรื่องในคืนนั้นให้ เชคาริกฟังอย่างหมดเปลือก เพราะต้องการระบายความรู้สึกที่มันอัดแน่นอยู่ในใจให้ใครสักคนรับฟัง

“จนกระทั่ง...ได้ลงมือทำร้ายเธอในคืนนั้น และนั่น...ทำให้ผมรู้ว่า ผมไม่ใช่เจ้าชายน้ำแข็งที่เย็นชาคนเดิมอีกแล้ว ทุกอย่างในชีวิตของผมเปลี่ยนไปหมดโดยที่ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ผมไม่รู้ว่ามิกิรู้สึกอย่างไรกับผม อาจจะอยู่กับผมเพราะความกลัวหรืออะไรสักอย่าง แต่พี่เชคเชื่อไหม! ว่าคนที่เกลียดการผูกมัดที่สุดอย่างผม กลับกลัวว่าเธอจะไปจากผม กลัวว่าเธอจะเป็นของใคร ไม่อยากให้ใครมองเธอ ไม่อยากให้เธอพูดหรือยิ้มให้ใคร ให้ตายสิ! มันน่าหงุดหงิดชะมัดเลยครับ ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน” พูดไปแล้วก็ยกเบียร์แก้วที่สาม ขึ้นดื่ม

เชคาริกตบไหล่รุ่นน้องคนสนิทเบาๆ และเตือนสติ “พี่เข้าใจแกนะ อลัน แต่แกก็ต้องนึกถึงความรู้สึกของมิกิบ้าง เธอยังเด็กและดูบอบบาง อาจจะตกใจกับข่าวที่มีแต่คนสนใจและจับตาแบบไม่ทันตั้งตัวก็ได้ แกน่ะชอบใจร้อนนะ หัดใจเย็นหน่อยสิ ค่อยๆ เรียนรู้แล้วศึกษากันดู พี่เชื่อว่าแกสามารถทำให้มิกิรักได้ไม่ยากหรอก! มิกิเป็นสาวน้อยที่น่ารักมากๆ อย่าปล่อยให้หลุดมือไปเชียวล่ะ เพราะพี่เชื่อว่ามีคนที่พร้อมจะดูแลเธอต่อทันที”

“ไม่มีทางอยู่แล้วครับ ผมไม่มีทางปล่อยมิกิไปอย่างแน่นอน อีกอย่าง...พี่เชคก็รู้ว่าผมไม่เคยคิดจริงจังกับใครมาก่อน” ออร์แลนโด้เอ่ยด้วยเสียงจริงจัง

“ผู้หญิงน่ะต้องการความรัก ความเข้าใจ ความอบอุ่น พี่ว่าแกกลับไปหามิกิเถอะ ไม่รู้ว่าป่านนี้อาจจะกำลังเก็บเสื้อผ้าเตรียมจะหนีอยู่ก็ได้” เชคาริกเอ่ยหลังจากที่เห็นรุ่นน้องกระดกเบียร์แก้วที่สี่

“งั้นผมกลับเลยนะครับพี่เชค” ชายหนุ่มบอกพร้อมกับลุกขึ้นพรวดทันทีทันใด

“โอเค แล้วค่อยเจอกันใหม่นะ มาครั้งหน้าพามิกิมาด้วยนะ มีเรียเขาถามหา” ‘หึ! สงสัยจะกลัวเมียหนีแน่ๆ’ เชคาริกแอบขำ

“ครับ” ชายหนุ่มหยิบกุญแจรถที่วางบนโต๊ะ ก่อนจะเดินไปอย่างรีบร้อน

“โชคดีอลัน” เชคาริกเอ่ยตามหลังคนที่เดินออกไป พลางส่ายหน้าน้อยๆ อย่างรู้สึกเพลียๆ

Scala Villa…บูกัตติเวย์รอนสีขาวมุกแล่นเข้ามาจอดด้านหน้าของสกาล่า ไม่ถึงนาทีออร์แลนโด้ก็ก้าวออกจากรถและเดินเข้าไปด้านใน พอเห็นกิติยืนอยู่ตรง ล็อบบี ก็ชี้ไปที่รถด้านนอกแล้วโยนกุญแจรถให้อีกฝ่าย

กิติเบี่ยงตัวกระโดดรับกุญแจรถแทบไม่ทัน พลางหันไปมองตามผู้เป็นนาย ที่เดินแกมวิ่งตรงไปยังลิฟต์ส่วนตัวอย่างงงๆ

เมื่อครู่ตอนที่ออกไปก็รีบร้อนรวดเร็วราวกับพายุ ขากลับก็เร็วปานจรวดมิสไซล์ กิติถอนหายใจอย่างเพลียๆ ก่อนจะรีบไปจัดการกับรถของผู้เป็นนายที่จอดขวางทางอย่างเพลียๆ

ทันทีที่ลิฟต์มาถึงชั้นบนสุดของสกาล่า ชายหนุ่มก็รีบเดินตรงไปยังห้องต่างๆ ตามหาแพรณาราด้วยหัวใจสั่นๆ กลัวว่าเธอจะหนีไป

จนสุดท้ายก็เจอหญิงสาวนอนหลับอยู่บนเตียงในห้องนอน ใบหน้านวลมีคราบน้ำตาติดอยู่ ออร์แลนโด้ถึงกับหัวใจกระตุกวูบขึ้นมาทันใด

‘พระเจ้า! นี่มิกินอนร้องไห้จนหลับไปเหรอเนี่ย’ เขาขยับขึ้นเตียงไปนอนข้างๆ แล้วรั้งสาวเจ้าเข้ามากอด “พี่ขอโทษค่ะ”

แพรณารารู้สึกตัวตั้งแต่ที่อีกฝ่ายขยับขึ้นมาบนเตียง พอได้ยินเขาเอ่ยคำว่า “พี่ขอโทษค่ะ” อยู่ๆ น้ำตาแห่งความน้อยใจ เสียใจ ก็ไหลออกมาอีกครั้ง หลังจากที่เพิ่งจะหยุดร้องไปได้ไม่นาน

“ปล่อยค่ะ” เธอเช็ดน้ำตาที่ไหลพรั่งพรูออกมา

“พี่ขอโทษคนดี หายโกรธพี่นะคะ” ออร์แลนโด้เอ่ยพร้อมกับดึงสาวเจ้าให้มาเผชิญหน้ากับตน ก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มนวลแต่มันกลับทำให้แพรณาราร้องไห้หนักกว่าเดิมเข้าไปอีก

“ฮือๆ ทำไมไม่คุยกันดีๆ ทำไมพี่อลันต้องเสียงดังใส่มิกิด้วย” หญิงสาวต่อว่าอย่างน้อยใจที่ถูกคนอารมณ์ร้อนระเบิดอารมณ์ใส่

“โอ๋ๆ พี่ขอโทษค่ะ ไม่ร้องนะคะคนดี ชู่ว์ๆ” ออร์แลนโด้รีบยกมือขึ้นลูบหลังให้อย่างรู้สึกผิด

“มิกิไม่ชินที่ถูกคนจับตามอง มิกิเป็นแค่คนธรรมดา ฮือๆ ได้โปรด...ให้เวลามิกิปรับตัวหน่อยได้ไหม ฮือๆๆ” แพรณาราเอ่ยไปร้องไห้ไป เพราะเธอไม่อยากให้เขาหันหลังแล้วทิ้งให้เธออยู่คนเดียวแบบนี้ หัวใจ...มันรู้สึกเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ให้ได้

“พี่ขอโทษที่โมโหร้ายใส่มิกิค่ะ การที่นักข่าวหลายๆ สำนักเขียนข่าวของเราแบบนี้ก็เพื่อกลบข่าวของน้องฟ้า เป็นการแลกกัน พี่เป็นคนอนุญาตให้พวกเขาเขียนข่าวเอง แต่พี่ไม่ได้ให้ข่าวใดๆ ทั้งสิ้น มิกิเข้าใจไหมคะว่าข่าวของเราสองคนมีมานานแล้ว แต่ไม่มีใครกล้าเขียนหรือเสี่ยงที่จะเขียน เพราะเกรงหลายๆ อย่างที่จะตามมาแบบที่พวกเขาอาจจะคาดไม่ถึง แล้วข่าวของเราที่ออกมาวันนี้ ก็ถูกส่งมาให้พีเคตรวจเมื่อคืนแล้ว และพี่ก็ไม่เห็นว่าจะมีตรงไหนที่ไม่ใช่เรื่องจริง!” ออร์แลนโด้อธิบายเหตุผลให้ฟังเกี่ยวกับข่าวที่ออกมา

แพรณาราหยุดร้องไห้แล้วฟังอีกฝ่ายพูดอย่างตั้งใจ พลางรู้สึกเขินอายที่รู้ว่าคนตรงหน้าเป็นคนอนุญาตให้เขียนข่าวของเธอกับเขา จึงรีบเปลี่ยนเรื่องคุยอย่างอายๆ “เอ่อ...แล้วพี่อลันไปไหนมาคะ เหม็นเหล้าจัง”

“หืม! กล้าเหม็นพี่ด้วยเหรอฮะ! ก็เพราะมิกิน่ะแหละ ชอบทำให้พี่บ้าอยู่เรื่อย” ออร์แลนโด้ซบหน้าลงกับหน้าอกคู่สวยเพื่อให้สาวเจ้าอารมณ์ดี

“บ้า! ไม่ใช่สักหน่อย” เธอพยายามจะดันหน้าของอีกฝ่ายให้ออกห่างจากหน้าอกของเธอ

“ใช่! เพราะมิกิน่ะแหละ ที่ทำให้พี่เป็นแบบนี้ เพราะมิกิคนเดียว!” ออร์แลนโด้เอ่ยพร้อมกับซุกหน้าไปมา

“เอาหน้าออกไปเลยนะ คนบ้า!” แพรณาราดิ้นไปมาเพราะรู้สึกจั๊กจี้