ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 532

ร็อบบี้น้อยกำหมัดของเขา “คุณแม่บอกว่าเด็กผู้ชายไม่ควรจีบผู้หญิง แต่เมื่อผู้หญิงน่ารังเกียจแบบนั้น พวกเธอสมควรถูกทำร้ายเสียจริง ๆ”

เซ็ตตี้น้อยจ้องเขม็งไปที่กลุ่มผู้หญิงที่แต่งหน้าอย่างเวอร์วัง “แต่ผู้ชายห้ามทำร้ายผู้หญิงนะ ทว่าผู้หญิงทำร้ายผู้หญิงคนอื่นได้นะ ฉันคิดว่างั้น”

ขณะที่เธอพูดออกไปอย่างนั้น ไม่นานเธอก็กระโจนไปทางพวกเธอ

ร็อบบี้น้อยรีบตะโกนออกมาจากข้างหลังเธอ “เธอดูไม่ใช่ผู้หญิงเลย เธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงอยู่ เธอรู้ตัวไหมเนี่ย?”

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ร็อบบี้น้อยเหงื่อออกอย่างกังวลและหันไปหาเจนสันเพื่อขอความช่วยเหลือ “เด็กผู้หญิงคนนั้นบอบบางมาก เมื่อถูกอะไรที่ทำให้เจ็บเพียงเล็กน้อยเธอก็ร้องไห้แล้ว แล้วตอนนี้เธอเลือกที่จะสู้เหรอ?”

เจนสันตอบว่า “ไปช่วยเธอสิ”

ร็อบบี้น้อยมองไปที่เจนส์ที่ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างไม่ขยับเขยื้อน “แล้วนายล่ะ?”

เจนสันตอบว่า “ฉันก็แค่รู้สึกขยะแขยงเมื่อสัมผัสร่างของคนแปลกหน้า”

“ความบ้าอย่างกล้าหาญของนายนี้คืออะไร?” ร็อบบี้น้อยถามด้วยความชื่นชม

ความทุกข์เต็มใบหน้าของเจนสันแสดงออกมาว่า “เป็นอาการผิดปกติของเขาที่จะรู้สึกหงุดหงิดเมื่อเห็นความผิดพลาดของสิ่งต่าง ๆ รอบตัว”

ร็อบบี้น้อยหน้ามุ่ย “ก็ได้ งั้นฉันจะไปเอง”

ตอนนี้เซ็ตตี้น้อยกำลังเดินไปที่ด้านข้างพ่อของเธอและจ้องไปที่ผู้หญิงพวกนั้นด้วยสายตาเหมือนเพลิงไฟ “พวกคุณทุกคนควรอยู่ห่าง ๆ จากพ่อของฉันนะ คุณแม่ของฉันจะไม่มีความสุขถ้าเห็นพวกคุณทุกคนอยู่ใกล้ตัวคุณพ่อของฉันแบบนี้”

จะดีกว่านี้ถ้าเซ็ตตี้น้อยไม่พูดถึงแม่ของเธอ เมื่อเห็นสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่ ใบหน้าของเจย์ก็เปลี่ยนเป็นดูเข้มขึ้นเล็กน้อย

โรสทิ้งเขาไปนานแล้วและเขาไม่รู้เลยว่าเธออยู่ที่ไหน เธอตัดสินใจที่จะทิ้งเขาไปตลอดกาลแล้วใช่ไหม?

เธอโหดร้ายขนาดนั้นได้อย่างไร?

พวกผู้หญิงแอบมองเจย์และเห็นท่าทางเย็นชาของเขา พวกเธอจึงคิดว่าเขาโกรธเคืองที่เซ็ตตี้น้อยกำลังกระทำอยู่

“หนูน้อย เรากำลังรับใช้ดูแลคุณพ่อของหนูอยู่นะ นี่คืองานของเรา” ผู้หญิงคนหนึ่งพูดอย่างเขินอาย

“อ้าว นี่กำลังทำงานกันเหรอคะ?” เซ็ตตี้น้อยจำได้ว่าแม่ของเธอเคยบอกว่าไม่ควรเลือกปฏิบัติต่องานไหนและทุกคนควรได้รับความเคารพ ดังนั้น เซ็ตตี้น้อยจึงคิดว่าเธอไม่ควรรบกวนการทำงานของพวกเธอ