My Baby เด็กเลี้ยงบำเรอรัก นิยาย บท 19

พ่อเลี้ยงคาวีพาซินดี้ไปคุยกันตรงที่นั่งระเบียงบ้านของเขา หญิงสาวทำตัวสนิทสนมกับเขามากจนเกินงาม ตอนนี้ทั้งสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วและเขาก็มีคนรักอยู่แล้วด้วยเกรงจะไม่เหมาะ

"มาหาผมมีอะไรเหรอซินดี้"

"ไม่มีอะไรนี่คะ ซินดี้แค่คิดว่าการไปใช้ชีวิตที่ผ่านมาในตอนที่ไม่มีคุณ มันไม่มีความสุขก็เลยกลับมา ซินดี้รู้นะว่าคุณก็ยังไม่มีใคร... เรากลับมาเริ่มต้นกันใหม่นะคะ ครั้งนี้ซินดี้พร้อมมีหลานให้คุณแม่เลยนะ"

หญิงสาวยิ้มออกมาอย่างมีความหวัง ได้พ่อเลี้ยงคาวีเป็นสามีสบายไปทั้งชาติอยู่แล้ว ก่อนหน้านั้นถึงเขาจะร่ำรวยแต่ต้องอยู่แต่ในไร่น่าเบื่อไม่ใช่สไตล์ของเธอ แต่ตอนนี้ไม่จำเป็นแล้ว มีเขามีเงินทองมากมายเธอสามารถอยู่ได้สบายมาก

"คุณใจเย็นๆก่อนนะซินดี้ ผมไม่รู้จะบอกคุณยังไงดีคือตอนนี้ผมมีผิงอยู่แล้ว การกลับมาของเราสองคนมันอาจจะ..."

"ไม่ต้องพูดค่ะ ซินดี้รู้ว่าขนมผิงคือเด็กเลี้ยงของคุณเท่านั้น อายุห่างกันตั้งสิบปีคุณคงไม่คิดจะคว้ามาเป็นเมียแต่งหรอกนะคะ อายเขาตายผู้หญิงยังเรียนไม่จบเลยนะ"

"คุณรู้ได้ยังไง.."

เขามองซินดี้อย่างทึ่งสุดๆ นี่คงจะสืบมามากพอสมควรถึงได้รู้ละเอียดมากขนาดนี้

"สืบมาสิคะ เหมือนว่าคนแถวนี้เขาจะรู้ดีเพราะคุณพาหล่อนออกงานบ่อยๆ แต่ซินดี้ไม่แคร์นะคะคุณจะจัดการปล่อยหล่อนไปตอนไหนก็ตามใจ สุดท้ายคุณคงคิดได้ว่าควรเลือกใครที่เหมาะสมกับคุณ"

"อย่าดูถูกผิงแบบนั้นซินดี้ ถึงเธอจะเด็กกว่ามากแต่ผิงเป็นคนฉลาด เก่งมากด้วย"

"ไม่สนค่ะ อ่อ ซินดี้จะอยู่ที่นี่นะคะกระเป๋าอยู่ห้องนอนของคุณแล้ว วันนี้เราไปหาของอร่อยกินข้างนอกดีมั้ยคะ"

ซินดี้ตีหน้ามึนไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เธอจะทวงเขาคืนถึงจะยืนยันจะคบเด็กนั้นต่อเธอก็ไม่สนอะไรทั้งนั้น เธอจะต้องได้คาวีคืนมา พ่อเลี้ยงกุมขมับอย่างเครียดสุดๆ เธอจะมานอนห้องเขาไม่ได้เพราะห้องนั้นขนมผิงนอนอยู่

"คุณจะนอนห้องผมไม่ได้ เห้อ! เอางี้แล้วกันคุณไปนอนอีกห้องก่อน ส่วนเรื่องของเรามันยากที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม แต่ถ้าคุณยังไม่รู้จะไปที่ไหนก็อยู่ไปก่อน เดี๋ยวผมให้แม่บ้านจัดห้องให้นะ"

เขาลุกขึ้นเดินออกไปทันที ซินดี้กระทืบเท้าอย่างขัดใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ไม่อย่างนั้นเธอจะไม่ได้อยู่ที่นี่ต่อ ตอนนี้ยอมๆไปก่อนแล้วกัน

พ่อเลี้ยงคาวีเดินมาถึงที่ห้องนอนของคุณแม่ เขาหันไปหาป้าพาก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อนโยน

"ป้าพาครับ ช่วยจัดห้องให้ซินดี้หน่อย แล้วเอากระเป๋าเธอออกจากห้องผมด้วย"

"ได้เจ้า"

คุณหญิงเดินมายืนข้างขนมผิงก่อนจะคุยกับลูกชายด้วยน้ำเสียงจริงจังมาก

"ทำไมไม่ไล่ออกไป แม่นั่นตั้งใจจะกลับมาคืนดีกับลูกนะ ไปให้มาอยู่ใกล้ทำไมอยากทะเลาะกับหนูผิงหรือไง"

ขนมผิงหน้าเศร้ามองชายหนุ่ม เขาต้องใจมีความรู้สึกอะไรกับเธออยู่แน่เลยถึงได้ยอมให้อยู่ที่นี่ แล้วเป็นแบบนี้เธอจะอยู่ยังไง

"ผมทราบครับแม่ ผมบอกไปแล้วว่ายังไงก็กลับไปคืนดีกันไม่ได้ อีกอย่างผมไม่ได้มีปัญหาอะไรกับซินดี้จะให้ไล่มันก็ยังไงอยู่ อีกอย่างเธอก็ไม่ได้ผิดอะไร ผิงเข้าใจฉันใช่มั้ย ฉันไม่ทางกลับไปคบกับซินดี้อีกตอนนี้ให้พักไปก่อนถือว่าเพื่อนมาเที่ยวเดี๋ยวเธอก็ยอมแพ้กลับไปเองแหละ"

"หนูโอเคเหรอลูก"

คุณหญิงหันไปถามเด็กสาว ขนมผิงพยักหน้าอย่างไม่ว่าอะไร เธอเชื่อใจพ่อเลี้ยงว่าเขาจะทำอย่างที่พูดจริงๆ

"ผิงเชื่อใจพ่อเลี้ยงค่ะ ถ้าเธออยากอยู่ก็ให้อยู่ไปถ้าพ่อเลี้ยงไม่สนใจเดี๋ยวคงไปเอง"

"รู้จักแม่นั่นน้อยไปนะสิ เห้อ! ช่างเถอะพาน้องไปพักผ่อนได้แล้ว หนูผิงไปนอนห้องพ่อเลี้ยงนะลูกอย่าให้ใครเข้าไปเด็ดขาด นั่นคือห้องของเรา"