My Baby เด็กเลี้ยงบำเรอรัก นิยาย บท 18

หลังจากที่ปรับความเข้าใจกันได้ทั้งคู่ก็ร่วมรักด้วยความคิดถึงสัมผัสของกันและกัน ปกติเขาไม่เคยห่างหญิงสาวมากขนาดนี้มาก่อนด้วยซ้ำ และต่อจากนี้ไปเขาคงต้องเคลียร์กับครอบครัวให้เข้าใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ ท่านจะได้สบายใจและเลิกยุ่งบงการซักที

ขนมผิงขยับตัวเข้าหาพ่อเลี้ยงก่อนจะกอดเขาแน่นอย่างกลัวว่าชายหนุ่มจะหายไปจากตรงนี้

"ผิงคิดถึงพ่อเลี้ยงที่สุดเลยค่ะ"

"ฉันก็คิดถึงเธอผิง ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย"

พ่อเลี้ยงเอ่ยถามเสียงอ่อนโยน ที่แม่บอกว่าบางทีที่ผู้หญิงยอมอยู่ในสถานะนั้นเพราะเธอรักไม่ใช่เพราะเงิน เขาแค่อยากจะรู้ว่าขนมผิงเป็นแบบไหน

"ถามมาสิคะ ตอบได้จะตอบ"

"ทำไมถึงยังทนอยู่กับฉัน"

เขาก้มหน้ามองสบตากับหญิงสาวพร้อมกับเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจังมาก ขนมผิงนิ่งคิดเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างคนใสซื่อ

"ผิงรักพ่อเลี้ยงค่ะ"

เขาอึ้งไปเลยเมื่อได้ยินคำตอบแบบนั้น แต่หัวใจมันชุ่มชื้นแปลกประหลาดอย่างบอกไม่ถูก จะว่ารู้สึกดีมั้ยก็คงใช่แหละ

"พ่อเลี้ยงรักผิงบ้างมั้ยคะ"

ชายหนุ่มดึงหญิงสาวมาสวมกอดแน่นก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ

"รักสิ ไม่รักจะมาง้อเหรอ"

"พูดจริงนะคะ"

ขนมผิงยิ้มออกมาอย่างดีใจ พ่อเลี้ยงพยักหน้าทั้งสองคนกอดกันแน่นอย่างกลัวว่าต่างฝ่ายจะหายไปไหนอีก หญิงสาวเพิ่งรู้ว่าสิ่งที่เธอรอคอยมาตลอดก็คือคำว่ารักจากปากของเขา เพียงแค่นี้เธอก็ยอมได้ทุกอย่างแล้ว ให้รอนานแค่ไหนต้องทนถึงเมื่อไหร่เธอยอมได้ทุกอย่างจริงๆ

"อืม จริงสิ ตอนนี้ตั้งใจเรียนให้จบก่อนแล้วเราค่อยคุยเรื่องอนาคตดีมั้ย"

"ค่ะ.. ผิงจะตั้งใจเรียนค่ะพ่อเลี้ยงรอก่อนนะอีกครึ่งปีก็จบแล้วค่ะ"

"อืม จะรอนะ"

ทั้งสองคนมองสบตากันอย่างหวานหยาดเยิ้ม พ่อเลี้ยงโน้มใบหน้าไปจูบเธออย่างดูดดื่ม ใช้เวลาอยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืนเพื่อให้หายคิดถึงในระหว่างที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันหลายวันมานี้

ทางด้านของคุณหญิงตอนนี้อยู่ที่บ้านกับป้าพา เธอเอ่ยถามคนสนิทอย่างคนสงสัย

"ตกลงลูกชายฉันไปตามหนูผิงถึงบ้าน และตอนนี้พาออกไปไหนก็ไม่รู้แล้ว"

"เจ้า เห็นว่าจะไปเคลียร์กันก่อนพรุ่งนี้จะมาคุยกับคุณหญิงด้วยกันเจ้า"

คุณหญิงพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก็น่าจะไม่มีอะไรแล้วล่ะมั่ง พูดไปขนาดนี้แล้วแถมไปตามถึงบ้านคงเลือกได้แล้วละ

"ถ้าพรุ่งนี้พ่อเลี้ยงตัดสินใจจะรับผิดชอบหนูผิงทุกอย่าง พาจะว่ายังไง"

ป้าพามองคุณหญิงก่อนจะเงียบอย่างใช้ความคิด ถึงเธอจะเลี้ยงขนมผิงมากับมือแต่ถ้าหลานรักพ่อเลี้ยงและอยากจะคบต่อเธอก็ว่าอะไรไม่ได้

"ว่าอะไรได้ล่ะเจ้า ขนมผิงมันรักพ่อเลี้ยงขนาดนั้นโดนง้อนิดหน่อยก็ใจอ่อนแล้ว"

"ฉันสัญญานะว่าถ้าพรุ่งนี้พ่อเลี้ยงบอกว่ายินดีจะรับผิดชอบหนูผิงทุกอย่าง ฉันจะให้ทั้งสองคนแต่งงานกันแล้วอยู่ด้วยกันอย่างเปิดเผย"

"พาไม่รู้จะขอบคุณคุณหญิงยังไง ตลอดเวลาที่ผ่านมาดีกับพาตลอดแถมยังดีกับไอ่ผิงมันอีก บุญคุณครั้งนี้จะตอบแทนยังไงหมด"

ป้าพาเอ่ยออกมาอย่างซาบซึ้งใจ คุณหญิงยิ้มออกมาก่อนจะยื่นมือไปจับมือคนสนิทไว้

"ฉันสิต้องขอบคุณพา ตลอดเวลาหลายปีเรียกว่าเป็นยี่สิบสามสิบปีเลยก็ว่าได้ พาดูแลครอบครัวเรามาดีตลอด ซื่อสัตย์ไม่เคยให้ร้ายกัน ดีขนาดนี้ฉันเชื่อว่าพาจะสอนหลานให้เป็นเด็กดีน่ารัก แต่ก็คงจะอย่างนั้นไม่งั้นพ่อเลี้ยงคงไม่หลงมากขนาดนี้หรอก จริงมั้ย"

"รอดูพรุ่งนี้ก่อนเถอะเจ้า บางทีอาจจะไม่ใช่อย่างที่เราสองคนคาดเดาก็ได้เจ้า"

"เชื่อฉันเถอะฉันมองออก"

คุณหญิงยิ้มออกมาก่อนจะชวนคนสนิทออกไปทานอาหารเย็นนอกบ้าน พรุ่งนี้มาดูกันว่าลูกชายตัวดีจะตัดสินใจยังไง...

เช้าวันต่อมา....

พ่อเลี้ยงคาวีพาขนมผิงกลับมาที่บ้านตั้งแต่เช้า เขาอยากจะเคลียร์กับแม่ให้มันจบๆไปจะได้ทำงานอย่างสบายใจ ไม่งั้นต้องมาเล่นสงครามประสาทกับแม่ซึ่งไม่ใช่ทางของเขาเลย

"มาแล้วเหรอพ่อตัวดี"

คุณหญิงที่เดินออกมาจากตัวบ้านเจอลูกชายก็เอ่ยออกมาด้วยอารมณ์บึ้งบูด พ่อเลี้ยงกุมมือขนมผิงไว้แน่นก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"ผมจะรับผิดชอบผิงทุกอย่าง แต่ต้องรอให้น้องเรียนจบก่อน แม่ตกลงตามนี้มั้ยครับ"

คุณหญิงมองลูกชายสลับกับขนมผิงก่อนจะเรียกให้เด็กสาวมาหาเธอใกล้ๆ