My Baby เด็กเลี้ยงบำเรอรัก นิยาย บท 17

ขนมผิงนอนร้องไห้อยู่ในห้องนอนของตัวเอง ตอนนี้สภาพของเธอดูไม่ได้เลย คราบน้ำตาเปรอะเลอะอาบแก้มตาแดงก่ำไร้ซึ่งความหวังใดๆอีก พ่อเลี้ยงเขาเลือกแล้วว่าจะทิ้งเธอในตอนนี้นั้นเท่ากับว่าเธอต้องทำใจยอมรับและเดินออกมาจากจุดนั้น ใช้ชีวิตใหม่ของตัวเองให้ดีขึ้นต่อจากนี้ไป

"ฮึก!"

ป้าพาที่ขอแวะมาดูหลานสาวเพราะเธอรู้ว่าขนมผิงรักพ่อเลี้ยงมาก โดนทิ้งแบบนั้นก็ต้องเสียใจเป็นธรรมดาแต่เธอเชื่อว่าทุกอย่างมันจะผ่านไปได้

"ผิงลูก มาหาป้าหน่อย"

ขนมผิงลุกขึ้นจากที่นอนสวมกอดป้าพาที่เดินเข้ามานั่งลงบนเตียงด้วยเสียงสะอื้น

"ร้องออกมาเถอะ ป้าอยู่ตรงนี้นะ"

"ฮืออออ พ่อเลี้ยงไม่เคยรักผิงเลย ฮึก! ตลอดเวลาผิงไม่เคยมีค่าในสายตาของเขาเลยใช่มั้ยจ๊ะป้า"

"เราไม่รู้หรอกว่าพ่อเลี้ยงคิดอะไรอยู่ แต่ถ้าเขาเลือกแล้วก็คือความจริงที่ต้องเผชิญ เจ็บก็ร้องไห้พอมันดีขึ้นเราก็ต้องเดินหน้าต่อ ผิงยังเด็กอนาคตยังอีกไกล ป้าเชื่อว่าผิงจะเสียใจไม่นาน"

ขนมผิงผละออกก่อนจะเงยหน้ามองป้าของเธออย่างเสียใจ เขาไม่พูดอะไรเลยซักคำแถมยังบอกคุณหญิงเองว่าเธอเป็นแค่เด็กที่เขาเลี้ยงดู ถ้าขนาดนี้แล้วเธอคงไม่ต้องมีความหวังอะไรต่ออีก

"ผิงจะไปนอนบ้านเพื่อนนะจ๊ะป้า ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว"

"ไปทำไมกัน ปกติเอ็งเคยไปค้างที่อื่นซะเมื่อไหร่ ถ้าพ่อเลี้ยงรู้ขึ้นมะ.. เอ่อ ไม่มีพ่อเลี้ยงแล้วนี่"

ป้าพาเงียบไปก่อนจะมองหลานสาวอย่างสงสาร ปกติเขาจะเป็นคนไปตามกลับตลอดไม่ยอมให้ขนมผิงได้ไปค้างที่ไหนเลย ทานข้าวกับเพื่อนยังไม่ได้เลย

"ป้าอ่ะ ผิงไม่อยากอยู่แล้ว ขอไปนอนกับเพื่อนซักพักนะคะ"

"ตามใจแล้วกัน เห้อ!"

ป้าพาปล่อยให้หลานสาวเก็บของไปพักใจกับเพื่อน ก็ยังดีกว่าให้ฟุ้งซ่านอยู่ที่นี่คนเดียว ขนมผิงเก็บเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยสะพายกระเป๋าเป้ก่อนจะเดินมากอดป้าของตัวเอง

"ถึงแล้วผิงจะโทรหานะจ๊ะป้า"

"อืม มีอะไรคุยกับป้านะห้ามคิดมากเด็ดขาด แล้วอย่าไปทำอะไรสิ้นคิดนะเข้าใจมั้ย"

"ผิงไม่ทำหรอกจ๊ะ ขอบคุณป้ามากนะที่เป็นห่วง"

ขนมผิงผละออกก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับป้าพา เธอจะนั่งรถไปดีกว่า ใกล้ถึงค่อยให้เพื่อนมารับอีกที เมื่อกี้ทักไปแล้วเห็นว่าอยู่บ้านไม่ไปไหน

เมื่อเดินออกมาถึงหน้าบ้านก็เจอพ่อเลี้ยงจอดรถอยู่หน้าบ้านกำลังเดินลงมาพอดี ขนมผิงหน้าบึ้งตึงอารมณ์น้อยใจชายหนุ่มมีเป็นทุนเดิมอยู่แล้วจึงทำเหมือนไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา

"ป้าพาผิงไปก่อนนะจ๊ะ"

"พ่อเลี้ยงมาเอ็งไม่เห็นหรือไง"

"ช่างเขาสิจ๊ะ ป้าก็รับแขกเองแล้วกัน"

ขนมผิงยกมือไหว้ป้าพาก่อนจะเดินออกไปโดยไม่มองไม่สนใจชายหนุ่มแม้แต่น้อย พ่อเลี้ยงคาวีเห็นอย่างนั้นก็รีบเดินตามดึงเธอไว้ทันที

"มาคุยกันก่อน แล้วสะพายกระเป๋าจะออกไปไหนเคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่ชอบให้ไปนอนค้างที่ไหน"

ขนมผิงพยายามดีดดิ้นออกจากการเกาะกุมของเขาแต่มีหรือที่ชายหนุ่มจะยอมปล่อยไป

"ปล่อยผิงนะพ่อเลี้ยง ไม่ยุ่งเกี่ยวกันแล้วมาทำไมอีกคะ"

"ฉันพูดตอนไหน... ฉันพูดซักคำแล้วเหรอ"

เขามองขนมผิงก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างใจเย็น หญิงสาวไม่สนใจร้องไห้น้ำตาคลอปิดหูปิดตาไม่ยอมฟังเขาพูดอะไรทั้งนั้น

"ไม่สนใจแล้ว ผิงไม่สนใจพ่อเลี้ยงแล้ว!"

"อย่าดื้อไปคุยกันที่อื่น"

ป้าพารีบมาห้ามทั้งสองคนก่อนจะทะเลาะกันมากขึ้นกว่าเดิม