My Baby เด็กเลี้ยงบำเรอรัก นิยาย บท 27

เวลาผ่านไป...

ขนมผิงยังปิดเงียบไม่ยอมบอกใครเกี่ยวกับเรื่องที่ตัวเองกำลังตั้งครรภ์ ตอนนี้ท้องยังเล็กพอมีเวลาให้คิดอยู่บ้าง เธอมาช่วยงานพ่อเลี้ยงที่ไร่เพราะตอนนี้อยู่ในช่วงฝึกงานแล้ว

"ผิงฉันให้ดินส่งเมลให้แล้วนะ การยื่นประมูลที่สนามบินยังไงอ่านอีกทีแล้วส่งเมลไปได้เลยนะ"

"ได้ค่ะพ่อเลี้ยง ผิงจัดการให้ค่ะ"

ขนมผิงยิ้มออกมาก่อนจะเดินไปดูไวน์ในร้านต่อ เขาจะเอาสินค้าไปวางไว้ที่สนามบินเพราะที่มีอยู่มันใกล้จะหมดแล้ว เดี๋ยวเธอต้องจัดสินค้าให้ผู้ช่วยของเขาเอาไปวางตอนช่วงบ่าย

"ผิง... มีของครบมั้ย"

ดินเดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับเอ่ยถามเผื่อของขาดเหลือจะได้ไปหยิบมาเพิ่มจากโกดัง เธอพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะส่งกระดาษที่ถือไว้ให้

"ครบค่ะ แต่คงต้องเอาจากโกดังมาเติมหน้าร้าน"

"โอเค เดี๋ยวให้คนงานไปหยิบมา เราไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นนะพ่อเลี้ยงสั่งไว้ให้ตรวจงานเฉยๆห้ามยกของเด็ดขาด"

"ค่ะ ทราบค่ะ"

ขนมผิงเอ่ยประชดเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปทันที ดินมองตามก่อนจะส่ายหน้ายิ้มๆ จะว่าสงสารมั้ยก็คงงั้นแหละ โดนสั่งนั่นนี่จนเขายังรู้สึกอึดอัดแทน

ทางด้านพ่อเลี้ยงหลังจากที่คุยกับขนมผิงเสร็จเขาก็เดินเข้าไปในไร่เพื่อดูแปลงเมล่อนที่เริ่มเพาะปลูก ซินดี้ที่ช่วงหลังมานี้ทำตัวน่าไว้ใจขึ้นมากแถมยังช่วยงานได้เยอะเขาจึงยอมให้เธอทำงานที่นี่และยังจ่ายเงินเดือนให้อีกด้วย

"คาวีคะ ซินดี้จะขอใช้คอมที่ห้องทำงานคุณหน่อย"

"เอาสิ ตามสบายเลย"

"ขอบคุณค่ะ"

เธอยิ้มออกมาก่อนจะขับรถกอล์ฟกลับมาที่บ้าน เธอมองซ้ายมองขวาก่อนจะเดินตรงไปยังห้องทำงานของพ่อเลี้ยงคาวี ขนมผิงที่กลับมาเช่นกันเห็นเธอเข้าไปในห้องทำงานก็เอ่ยทักทันที

"เข้าไปทำไมห้องทำงานของพ่อเลี้ยงคะ"

ซินดี้ที่ได้ยินเสียงของขนมผิงก็ชะงักไปก่อนจะหันมามองเธอแล้วทำสีหน้าเรียบเฉย

"ฉันจะใช้คอมพิวเตอร์ ไม่ต้องห่วงหรอกนะขออนุญาตพ่อเลี้ยงแล้วด้วย"

หญิงสาวมองอย่างระแวงแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เธอกดโทรศัพท์ไปถามพ่อเลี้ยงและได้รับคำตอบว่าอนุญาตให้เธอใช้ได้ ซินดี้ยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปอย่างอารมณ์ดี

ขนมผิงวางโทรศัพท์ลงก่อนจะนิ่งเงียบไปสักพักแล้วเดินเข้าไปในห้องนอน ส่วนซินดี้เมื่อเข้ามาถึงห้องทำงานเธอก็เปิดคอมพิวเตอร์ของขนมผิงแทนที่จะเป็นของพ่อเลี้ยงคาวี เธอกดเข้าไปยังอีเมลที่พ่อเลี้ยงส่งเอกสารการประมูลสนามบินให้เธอ เมื่อเจอเธอรีบถ่ายภาพเก็บไว้ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างพอใจไม่ลืมที่จะกดส่งไปให้เสี่ยนนท์ เพราะวันที่เราสองคนเจอกันที่งานเกษตรของจังหวัดเขาคุยกับเธอเรื่องนี้และจ้างเธอสืบเรื่องราคาการประมูลเพื่อแลกกับเงินสามล้านบาท

ซินดี้กดโทรศัพท์ไปหาเขาทันที เสี่ยนนท์ที่เห็นข้อความก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจ

"เห็นที่ฉันส่งไปหรือยัง"

(เห็นแล้วครับเมียจ๋า ขอบคุณมากเลยนะคุณทำดีมากจริงๆ)

"อย่ามาเรียกฉันแบบนั้นจะอ้วก โอนเงินมาให้ด้วยสามล้าน แล้วก็แก้ราคาของคุณให้แพงกว่าซักเดือนละ10,000บาทก็น่าจะชนะแล้วล่ะ ยอมจ่ายแพงหน่อยแต่ว่าผลตอบแทนคุ้มนะ"

(ตามนั้นเลยเมียจ๋า เดี๋ยวผมจะโอนเงินให้เดี๋ยวนี้เลย อ่อ อย่าเพิ่งออกมานะผมอยากได้ข้อมูลการส่งออกผลไม้อบแห้งของพ่อเลี้ยงคาวีด้วย เอาทั้งราคาและรายชื่อลูกค้าต่างประเทศด้วย)

"ข้อมูลพวกนั้นใครจะไปเอามาได้ล่ะ ที่ฉันได้ข้อมูลนี้มาเพราะได้ยินพ่อเลี้ยงคุยกับนังขนมผิงหรอก ฉันจะอยู่ต่ออีกหน่อยอย่างน้อยขอดูหน้าคนผิดหวังซักนิด"

(ไม่ตามง้อขอคืนดีแล้วเหรอ)

"เหอะ! หลงกันขนาดนั้นฉันไม่อยากได้ล่ะ ก่อนไปขอแก้แค้นก่อนแล้วกัน ไม่ได้ที่ตรงนั้นคงเสียรายได้ไปหลายล้าน สมน้ำหน้าแล้ว"

ซินดี้เอ่ยออกมาอย่างสะใจ ช่วยไม่ได้นะอยากจะไม่กลับมาหาเธอเอง ตลอดเวลาพยายามทำดีและช่วยงานทุกอย่างแต่สุดท้ายก็ไร้ประโยชน์ เพราะฉะนั้นถ้าทำดีแล้วไม่ได้สิ่งตอบแทนเธอขอทำเลวแล้วกัน อย่างน้อยก็ได้เงินมาใช้

ทางด้านของขนมผิงเธอวางโทรศัพท์ลงบนเตียงก่อนจะลูบท้องตัวเองป้อยๆพร้อมกับยิ้มออกมา