My Baby เด็กเลี้ยงบำเรอรัก นิยาย บท 7

วันต่อมา...

ขนมผิงเดินทางมาถึงมหาวิทยาลัยเพราะมีนัดกับเพื่อนทำงานตอนเก้าโมง โดยมีลุงรงค์คนขับรถของไร่ที่ถูกพ่อเลี้ยงสั่งให้มาเป็นคนขับรถประจำตัวของหญิงสาว มาส่งเธอแต่เช้า

"ขอบคุณนะคะลุงรงค์ที่มาส่ง เดี๋ยวผิงเสร็จแล้วจะโทรศัพท์ไปบอกนะคะ"

"ลุงไปรอที่บ้านนะ อย่าแอบไปเกเรไหนล่ะเดี๋ยวพ่อเลี้ยงไปตามอีก"

"จ้า ผิงรู้แล้ว"

ลุงรงค์เอ่ยแซวเด็กสาว ขนมผิงยิ้มแห้งก่อนจะลงจากรถไปแล้วเดินไปหาเพื่อนที่รออยู่ก่อนแล้ว

"คุณนายผิงมาแล้ว"

แฟนเอ่ยแซวเพื่อสนิท ตั้งแต่คบกันมานอกจากในรั้วมหาวิทยาลัยแทบจะไม่ได้ไปไหนกับเพื่อนเลยซักครั้งถึงออกไปก็ไม่นานเพราะพ่อเลี้ยงจะมาตามกลับบ้านทันที

"คุณนายอะไรแฟน!พูดไปเรื่อย"

"ไปเรื่อยอะไรล่ะ หรือว่ามันไม่จริง ทุกวันนี้แกต่างจากคุณนายตรงไหน ผัวรักผัวหลงจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว ยังจะบอกว่าเขาไม่รักอีก"

แฟนเอ่ยอย่างไม่เข้าใจ ทุกครั้งที่เธอพูดแบบนี้ขนมผิงก็จะบอกว่าพ่อเลี้ยงไม่ได้รักเธอ เขาแค่เลี้ยงดูเธอเท่านั้นเมื่อถึงเวลาที่เขาจะมีครอบครัวเธอก็ต้องออกไปจากชีวิตของเขา ซึ่งดูจากที่เขาทำในทุกวันนี้คงยากที่จะปล่อยเพื่อนเธอไป

"เคยบอกไปแล้วไงว่ามันไม่ใช่แบบนั้น"

"เออๆช่างมันเถอะ แล้วนี่แกจะยังไงเรื่องฝึกงาน ฉันได้รายชื่อบริษัทมาแล้ว มีที่แกอยากทำงานด้วยนะเปิดรับนักศึกษาฝึกงานด้วย ถ้าทำงานดีเขาจะรับเข้าทำงานทันทีน่าสนเนาะ"

ขนมผิงเปิดดูกระดาษในมือของเพื่อนก่อนจะนึกถึงคำพูดของพ่อเลี้ยงคาวี เขาบอกว่าให้ฝึกงานที่ไร่ เธอเรียนการตลาดมาสามารถฝึกงานที่นั้นได้เลย และเขายืนยันว่าไม่ให้เธอไปฝึกที่อื่นซึ่งคงเลือกไม่ได้แล้ว

"ทำไมทำหน้าอย่างนั้นอ่ะ อย่าบอกนะว่าพ่อเลี้ยงไม่ให้ไปฝึกงานที่อื่น"

"อือ ต้องฝึกที่ไร่ขอโทษนะแกไปด้วยไม่ได้แล้ว"

ขนมผิงเอ่ยออกมาอย่างรู้สึกผิด เธอบอกเพื่อนว่าจะไปฝึกงานด้วยตั้งแต่ปีสามแต่พอไปคุยกับพ่อเลี้ยงเมื่อไม่นานมานี้เขาบอกว่าไม่ให้ไปที่อื่น เธอไม่อยากขัดใจเขาก็เลยยอมไป

"เห้อ! ฉันจะบอกให้นะไอ้ผิง ชาตินี้แกไม่มีทางไปไหนจากพ่อเลี้ยงได้ เขารักเขาหลงแกมากขนาดนี้ไม่มีทางที่จะยอมปล่อยแกหาคนอื่นเด็ดขาด อ่อ ไม่ต้องมาแก้ตัวว่าเขาไม่รักฉันดูออก จบ! แยกย้าย"

แฟนเอ่ยออกมาเพียงแค่นั้นก่อนจะลุกขึ้นแล้วดึงเพื่อนให้ตามไปที่ห้องอาจารย์เพื่อนทำหนังสือไปยื่นขอฝึกงานตามที่พวกเธอเลือก

"แกก็ไปอยู่ที่ไร่นั้นแหละ ฉันจะไปบริษัทฟิลลิ่งกรุ๊ปโอเคตามนั้นนะ"

"อื้ม โอเค"

ทางด้านของพ่อเลี้ยงคาวี เขามาตรวจงานที่รีสอร์ท มีแพลนว่าจะทำสวนน้ำและเปิดให้คนนอกเข้ามาเล่นได้มีทั้งระบบสมาชิกแบบรายเดือน รายปี และรายวัน อันนี้เป็นความคิดของขนมผิงที่เอ่ยออกมาเมื่อเดือนก่อน และเขาลองเอามาเข้าที่ประชุมระดับหัวหน้าทั้งหลายก็เห็นด้วยกับสิ่งนี้ มันดึงดูดให้คนอยากมาเที่ยวไม่ใช่เพียงแค่ต้องการเข้าพักผ่อนเท่านั้น

"ผมไม่คิดว่าพ่อเลี้ยงอยากทำสวนน้ำด้วย ดูจากการชอบความสงบแบบพ่อเลี้ยงไม่น่าอยากทำอะไรวุ่นวายแบบนั้น"

ดินเอ่ยอย่างคาดไม่ถึงตอนที่เขาขอความเห็นในที่ประชุม ต้องมีแรงจูงใจให้เขาอยากทำสิ

"ขนมผิงพูดไว้ก่อนหน้านี้นะ ฉันเห็นว่าเรามีทุกอย่างแต่ไม่มีอะไรดึงดูดกลุ่มลูกค้าในวัยเด็กเลย สวนน้ำเป็นทางเลือกที่ดีมากนะ ได้ค่าบัตรเด็กเล่นแล้วก็ขายอาหารบุฟเฟ่ต์ด้วย และจะเพิ่มโซนแอดแวนเจอร์เข้าไปอีกดึงดูดกลุ่มลูกค้าวันรุ่นขึ้นไป รีสอร์ทในช่วงหน้าไฮซีซั่นคนมาพักเพื่ออากาศหนาวเย็นอยู่แล้ว แต่ช่วงหน้าโลซีซั่นอากาศมันร้อน ถ้าทำสวนน้ำคนมาเยอะแน่นอน พนักงานจะได้เงินเพิ่มด้วย"

ดินพยักหน้าอย่างเข้าใจแจ่มแจ้ง และแน่นอนคนที่แนะนำก็ไม่พ้นหญิงสาวข้างกายของพ่อเลี้ยงคาวี ขนมผิงเป็นเด็กฉลาดและเป็นคนที่สามารถแนะนำพ่อเลี้ยงในเรื่องงานได้เป็นอย่างดี ถึงแม้เธอจะเด็กกว่ามากและใครคนอื่นมองว่าเธอเป็นแค่เด็กเลี้ยงที่เขาหลงในรูปกายภายนอก แต่จริงๆแล้วพ่อเลี้ยงมองลึกไปกว่านั้นเขาชอบทัศนคติ ความฉลาดและนิสัยของผู้หญิงคนนี้มากกว่ารูปกายภายนอก

"ขนมผิงจะฝึกงานแล้วนี่ครับ พ่อเลี้ยงให้เธอรับหน้าที่ทำไปเลยสิครับ"

"อืม ฉันจะให้ผิงจัดการเรื่องนี้ นายช่วยร่างคร่าวๆให้ฉันและประเมินราคาหน่อย ว่ามันพอสมเหตุสมผลมั้ย ถ้าเปิดแล้วต้องคิดค่าบัตรเข้าเท่าไหร่ถึงจะทำกำไรได้ และต้องเปิดนานเท่าไหร่ถึงจะได้ทุนคืนมา"

"ได้ครับ ผมให้ทีมประเมินให้"

พ่อเลี้ยงพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานไปทันที วันนี้เขาจะไปรับขนมผิงด้วยตัวเองที่มหาวิทยาลัย เมื่อกี้ลุงรงค์โทรศัพท์มาบอกว่าหญิงสาวโทรมาให้ไปรับแล้ว

"ฉันจะไปรับขนมผิง นายกลับไร่ไปก่อน"

"ได้ครับพ่อเลี้ยง"