เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 639

บทที่ 638 ปีนี้ผมอายุห้าขวบ

ราวกับว่า......

เหมือนกับไม่เคยคิดอย่างนี้มาก่อนเลย

แม้จะรู้ว่าเขาไม่ชอบตนเอง แม้จะรู้ว่าการจีบเขาเป็นเรื่องที่ยากมากเรื่องหนึ่ง

แต่เรื่องนี้เธอรู้ตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่เหรอ? ก็ปลุกใจตนเองให้ฮึกเหิมไว้ก่อนแล้วนี่ ไม่ว่าจะลำบากขนาดไหนก็ต้องจีบเขาให้ได้

เหมือนกับเขาที่เป็นผู้ชายเย็นชาอย่างนี้ จะจีบขึ้นมาตนเองก็ต้องเหนื่อยมากอยู่แล้ว

ไม่ต้องพูดถึงเธอหรอก ต่อให้เป็นซูจิ่วแต่ก่อน ที่เป็นเลขาอยู่ข้างกายเขามานานขนาดนั้น ก็ไม่สามารถสั่นไหวหัวใจของเขาได้แม้แต่นิดเดียว......

เลขา

เสี่ยวเหยียนตาเป็นประกาย หันไปมองเสี่ยวหมี่โต้วทันที

“เสี่ยวหมี่โต้ว เธอเชียร์น้าเสี่ยวเหยียนของเธอไหม?”

“ครับ?” เสี่ยวหมี่โต้วมองเธออย่างไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าเมื่อครู่เธอยังท่าทางท้อแท้อยู่เลย แต่ครู่เดียวจู่ๆก็มีพลังฟื้นคืนมา ดูแล้วท่าทางเต็มไปด้วยความมั่นใจ

“น้ารู้สึก......เป็นไปได้ว่าน้ายังมีโอกาส! ต่อไปน้าจะไม่ช่วยแม่เธอทำงานแล้วนะ น้าจะไปสมัครเป็นเลขาประธานของบริษัทตระกูลหาน”

สายตาของเสี่ยวหมี่โต้วเปลี่ยนเป็นขมขื่นขึ้นมาทันที

“น้าเสี่ยวเหยียน ถ้าน้าไม่ช่วยหม่ามี๊ งั้นหม่ามี๊ก็จะยิ่งยุ่งน่ะสิครับ?”

“......เจ้าตัวแสบ ก็คิดถึงแต่หม่ามี๊ของตนเองนะ หม่ามี๊เราไม่มีน้า เธอก็ใช้เงินหาคนอื่นมาทำได้ เหมือนพนักงานอย่างน้าไง จ่ายเงินไปตามใจก็สามารถหาได้แล้ว แต่คุณน้าของเราน่ะไม่เหมือนกัน ถ้าน้าเสี่ยวเหยียนพลาดเขาไป ต่อไปจะไม่มีคุณน้าคนที่สองให้น้าได้จีบแล้วนะ”

พูดไปมากมาย เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกว่าตนเองป่วยแล้ว เสี่ยวหมี่โต้วเป็นแค่เด็กอายุห้าขวบคนหนึ่ง เธอพูดเรื่องพวกนี้กับเขาทำไม? เขาไม่เข้าใจอยู่ดี!

คิดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนจึงยื่นมือออกมาตบหน้าผากของตนเองอย่างรุนแรง

“ช่างเถอะๆ น้าไม่พูดกับเราแล้ว อย่างไรก็ตามเด็กซนๆอย่างเราก็ไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้หรอก น้าจะรอหม่ามี๊เรากลับมา แล้วค่อยเสนอความคิดนี้กับเธออีกที รอให้น้าจับคุณน้าของเราลงมาได้ ถึงเวลานั้นก็ไม่ต้องกังวลเรื่องอื่นแล้ว น้าค่อยกลับมาช่วยที่บริษัทหม่ามี๊อีกครั้งนะ”

นึกถึงวันข้างหน้า ท่าทางกับสายตาของเสี่ยวเหยียนก็เปลี่ยนเป็นดีอกดีใจขึ้นมาทันที

เสี่ยวหมี่โต้วเห็นน้าเสี่ยวเหยียนอย่างนี้ ก็ส่ายหัวอย่างจำใจ แกล้งพูดด้วยน้ำเสียงสุขุม: “น้าเสี่ยวเหยียน ผมไม่อยากจะโจมตีน้านะครับ แต่เส้นทางนี้ช่างแสนยาวไกล”

“เส้นทางนี้ช่างแสนยาวไกล?” เสี่ยวเหยียนหันไปมองเสี่ยวหมี่โต้วทันที: “คำพูดนี้เราไปฟังมาจากไหน? เรียนมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ครับ” เสี่ยวหมี่โต้วกล่าวอย่างสบายๆ: “คุณครูสอนครับ”

“คุณครูสอน?” เสี่ยวเหยียนหรี่ตาลงอย่างสงสัยกัดริมฝีปากล่างของตนเองเอาไว้ “แปลก เราเรียนชั้นอนุบาลไม่ใช่เหรอ? คุณครูจะสอนเรื่องพวกนี้ทำไม?”

“ครั้งที่แล้วตอนที่คุณครูสอนอยู่ ก็บอกว่าตอนนี้พวกผมอายุยังน้อยมากๆ ต่อไปเนื้อหาที่ต้องเรียนยังมีอีกมากมาย ดังนั้นจึงสอนกลอนประโยคนี้ให้พวกผมครับ”

ถึงอย่างไรเสี่ยวเหยียนคิดๆแล้ว ก็รู้สึกเหมือนว่าพอจะเข้าใจได้ จึงพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรอีก

เห็นเธอไม่ได้ยุ่งอะไรกับหัวข้อนี้อีก

ในที่สุดเสี่ยวหมี่โต้วก็เป่าปากอย่างผ่อนคลายลง โชคดีที่เขาฉลาด จึงรอดไปได้

ตอนที่ถึงทางเข้าบ้าน เสี่ยวเหยียนพลางกดรหัสแล้วก็ถามขึ้น: “เราว่า น้าออกจากที่นี่คงจะไม่มีปัญหา แต่เข้าทำงานที่ฝั่งนั้นเนี่ยสิ ถึงเวลาถ้าคุณน้าของเราไม่เห็นด้วยจะทำอย่างไร?”

จะทำอะไรได้?

นี่ก็เป็นเรื่องที่ปรากฏอย่างชัดแจ้งอยู่แล้ว คุณน้าเหมือนกับไม่สนใจผู้หญิงเลย น้าเสี่ยวเหยียนก็แสดงออกชัดเจนขนาดนั้นแล้ว ถ้าไปบริษัทเพื่อสมัครเป็นเลขาประธานอีก คุณน้าก็คงจะหลบหนีไม่ขอพบเจอเธอเท่านั้นเอง

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงรับเธอเข้าทำงานเลย

นึกถึงตรงนี้ เสี่ยวหมี่โต้วก็เหลือบตาขึ้นทันที สายตาสงสารมองไปที่หลังหัวของเสี่ยวเหยียน

น้าเสี่ยวเหยียนน่าสงสารจัง

เปรียบเทียบกับหม่ามี๊ หม่ามี๊โดนคนจีบ แต่น่าเสี่ยวเหยียนไม่เพียงแต่ไม่มีคนจีบ แต่กลับไปจีบผู้ชายเสียเอง แล้วยังไปจีบคนที่จีบยากเป็นพิเศษอีกด้วย

“เฮ้อ!”

คิดถึงตรงนี้ เสี่ยวหมี่โต้วทนไม่ไหวจริงๆ ทอดถอนใจออกมาอย่างหนัก

เสี่ยวเหยียนผลักประตู แล้วได้ยินเสียงเขาถอนหายใจ จึงถามขึ้นด้วยความสงสัย

“อายุแค่นี้ เราถอนใจอะไร? รีบเข้ามาเถอะ คืนนี้พวกเราต้มก๋วยเตี๋ยวกินดีไหม?”