เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 616

บทที่ 615 คุณอยากเป็นเทพสตรีเหรอ

หลังจากเข้าใกล้ ในที่สุด เมิ่งเส่โยว ก็หน้าด้านข้างของบุคคลตรงหน้าอย่างชัดเจน แม้ว่าจะเป็นแค่หน้าด้านข้าง แต่ว่าดวงตาอันแหลมคมและหน้าตาก็เผยออกมาให้เห็นแล้วอย่างชัดเจน

หลังจากเห็นคนนั้นอย่างชัดเจน เมิ่งเส่โยวก็ตกใจ และเกือบจะขว้างอาหารออกไปด้วยมือที่สั่นเทา

จะเป็นเย่โม่เซินได้อย่างไร?

หรือว่าเขาจะเป็นผู้ชายที่หล่อเหลาจากปากต่อปากของ เสิ่นอีอีและ ซู่ฉิน เหรอ? แต่ว่าเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาพวกหล่อนก็เจอกันแล้วไม่ใช่เหรอ

ทำไมวันนี้เขามาที่นี่อีก?

หรือว่า... ไม่อยากให้ตัวเธอเองทำงานอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว?

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ สีหน้าของ เมิ่งเส่โยว ก็ซีดขาว และเมื่อเธอต้องการหลบหนีโดยไม่รู้ตัวนั้น เสียงของหญิงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นมา

“เส่โยว?”

เสียงนี้ทำให้ก้าวของ เมิ่งเส่โยว หยุดอยู่ตรงที่เดิมได้สำเร็จ เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นเพื่อดูที่มาของเสียง

ใบหน้ารูปไข่ที่สวยงามแบบสามมิติปรากฏขึ้นต่อหน้า เมิ่งเส่โยว

สีเลือดบนใบหน้าของ เมิ่งเส่โยว ก็หายไป และจานอาหารที่เมื่อสักครู่ถืออย่างไม่มั่นคงนั้นในที่สุดก็ตกลงสู่พื้นอย่างสั่นสะเทือน

เพล้ง!

สเต๊กหนึ่งจานก็สิ้นเปลืองแบบนี้ ตอนที่ซอสกระเด็นออกมานั้น ก็ได้มีบางส่วนกระเด็นไปโดนเสื้อผ้าของ เมิ่งเส่โยว และบนใบหน้าและลำคอของเธอ

หานมู่จื่อและเย่โม่เซินอยู่ห่างกัน ด้วยในระยะเช่นนี้ไม่สามารถทำให้บาดเจ็บอย่างบังเอิญได้

แต่ในขณะที่ถาดรองจานอาหารร่อนลง เย่โม่เซินก็รีบลุกขึ้นยืนบังตรงหน้าของหานมู่จื่อ

เมื่อเทียบกับหานมู่จื่อที่ถูกคนปกป้อง การปรากฏตัวของ เมิ่งเส่โยว ในเวลานี้เป็นเรื่องที่น่าสังเวชเป็นพิเศษ

“ ไม่เป็นอะไรนะ?” เย่โม่เซินหันหน้ามาถาม

หานมู่จื่อมองเขาอย่างแปลก ๆ เมื่อเกิดเหตุการณ์ขึ้นเขารีบวิ่งไปทันที บังสิ่งสกปรกทั้งหมดให้ตัวเองเธอ เธอจะเป็นอะไรได้อย่างไร?

และถ้าสมมุติว่าเขาจะไม่ได้กำบังตัวเธอไว้ แต่ระยะไกลเช่นนี้ก็จะไม่สามารถกระเด็นไปถึงได้

ดังนั้นหานมู่จื่อจึงส่ายศีรษะ

เมื่อเห็นเหตุการณ์ฉากนี้ เมิ่งเส่โยว รู้ก็สึกเศร้ามากๆ

เมื่อห้าปีก่อนเธอเป็นลูกสาวคนโตของตระกูลหานผู้สูงส่ง และหานมู่จื่อเป็นแค่เพียงลูกสาวที่ไม่มีใครรักของตระกูลเสิ่น และหล่อนก็ตกอับต่อหน้าเธอ

แต่ห้าปีต่อมา ตอนนี้ได้กลับกันแล้ว

เธอเองต่างหากที่เป็นคนที่ตกอับคนนั้น แถมยัง... ยังคงตกต่ำจนถึงจุดนี้

ในขณะที่ เมิ่งเส่โยว เกลียดเธอนั้น ในเวลาเดียวกันหล่อนเองก็ไม่กล้าที่จะเจอหน้าเธอ

เพราะว่าตอนนี้เธอไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นว่าตอนนี้เธอเป็นอย่างไรเลยจริงๆ

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เมิ่งเส่โยว ก็หันตัวและเตรียมที่จะเดินออกไป

หานมู่จื่อเห็นว่าเธอกำลังจะเดินออกไป ก็ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว และส่งเสียงเรียกเธอดัง ๆ

"เส่โยว เมื่อก่อนพัสดุและของDeliverryที่ได้รับเหล่านั้นล้วนเป็นฝีมือของเธอใช่ไหม?"

ตั้งแต่เมื่อคืนที่โม่เซินบอกเธอ ว่าเธอจะต้องผิดหวังเมื่อรู้ว่าคนนี้เป็นใคร ภายใต้สมองของหานมู่จื่อก็ปรากฏใบหน้าของบุคคลคนหนึ่งขึ้นมา แต่ในเวลานั้นเธอรู้สึกว่าเธอไม่สามารถโยนความผิดให้คนอื่นในเมื่อเธอยังไม่ได้เห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใคร

แต่ตอนนี้เธอได้เห็นแล้ว ถึงได้พบว่าใบหน้าตรงหน้ากับเมื่อคืนวานที่นึกถึงนั้นเหมือนกันไม่มีผิด

เส่โยว ...

น้องสาวที่แสนดีเมื่อห้าปีก่อน ไม่คาดคิดว่าแท้จริงแล้วเธอ ...

เดิมที เมิ่งเส่โยว ต้องการที่จะวิ่งหนี ถึงอย่างไรก็ตามท่าทางที่น่าอายของเธอนั้นจะทำให้อีกฝ่ายหัวเราะเยาะได้ แต่คำพูดของอีกฝ่ายก็ทำให้เธอหยุดก้าวของเธอลงได้ เธอไม่ได้หันกลับไปมอง แต่ยืนอยู่อย่างนั้นที่เดิม

"ทำไม?" หานมู่จื่อมองไปที่ด้านหลังของเธอ และถามด้วยความยากลำบาก