เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 619

บทที่ 618 เหตุผลไม่สำคัญ ที่สำคัญก็คืออยากเจอเขา

“ ติดกับดัก? นี่หมายความว่าอะไร?” เลิงเยาเยาชำเลืองมองเสี่ยวเหยียนด้วยความสับสน

เสี่ยวเหยียนยิ้ม และยักไหล่ของตัวเอง "อีกไม่นานเธอก็จะรู้เอง พอแล้ว ฉันจะไปรายงานให้มู่จื่อก่อน เพราะฉะนั้นฉันไม่คุยกับเธอแล้ว"

หลังจากพูดเสร็จเสี่ยวเหยียนก็เดินออกจากห้องน้ำชา ทิ้งให้เลิงเยาเยาอยู่คนเดียว และจับคางของตัวเธอเองอย่างแปลกประหลาด

ตัวเธอเองติดกับดักของหวังอานเข้าแล้วเหรอ?

กับดักอะไร? คิดถึงอย่างละเอียดถี่ถ้วน นึกถึงสีหน้าที่แสดงออกอย่างความหมายของเสี่ยวเหยียน เลิงเยาเยาก็ตอบสนองกลับมาได้อย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นก็กระโดดด้วยความโกรธ

"เสี่ยวเหยียน เธอหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ ใครบอกว่าฉันติดกับดักของหวังอานแล้ว ใครจะไปชอบคนแบบเขากันล่ะ? เธอกลับมาเดี๋ยวนี้!"

เลิงเยาเยาวิ่งออกจากห้องน้ำชา

และเสี่ยวเหยียนก็ได้แอบเข้าไปในห้องสำนักงานอย่างรวดเร็วแล้ว และวางข้อมูลไว้ตรงหน้าของหานมู่จื่อ

เมื่อได้ยินเสียงจากข้างนอก และมองไปยังท่าทางส่อเสียดของเสี่ยวเหยียน หานมู่จื่อยิ้ม "เธอทะเลาะอะไรกับหล่อน?"

“ ทะเลาะกันซะที่ไหนล่ะ?”เสี่ยวเหยียนยักไหล่อย่างไร้ความรู้สึก “ ไม่ต้องสนใจหล่อน เธอดูรายงานที่ฉันทำนี่สิเป็นว่าอย่างไร นี่ก็คือบิลสั่งซื้อรายจ่าย และปริมาณการขายหลังจากที่เราก่อตั้งบริษัท ”

เมื่อหานมู่จื่อได้ยิน ดังนั้นจึงหยิบข้อมูลเข้ามา

เมื่อก่อนที่มีเพียงเธอและเสี่ยวเหยียน เป็นเสี่ยวเหยียนที่จัดการสิ่งเหล่านี้ให้เธอ

เนื่องจากเมื่อก่อนเสี่ยวเหยียนเคยเป็นฝ่ายการเงินใน บริษัทตระกูลเย่ เธอจึงมีความอ่อนไหวต่อตัวเลขและจำนวนเงินเป็นอย่างมาก ดังนั้นหลังจากก่อตั้งบริษัทแล้วนั้นหานมู่จื่อก็ไม่ได้จ้างคนอื่นมาให้สิ้นเปลืองเงินค่าจ้าง เลยให้เสี่ยวเหยียนดูแลการเงินทางนี้โดยตรง หานมู่จื่อก็รู้สึกวางใจกับเธอด้วยเช่นกัน หลังจากดูอีกครั้งหนึ่งเธอก็ยิ้มเล็กน้อยและกล่าวว่า "เธอทำอย่างรอบคอบ เธอคิดว่าไม่มีปัญหา เธอก็ไม่จำเป็นต้องเอาให้ฉันดู"

"ถึงอย่างไรก็ต้องให้เธอดูสิ" เสี่ยวเหยียนจ้องไปที่เธอหนึ่งครั้ง แล้วนั่งลงข้างๆเธอ "หลังจากที่เธอตรวจสอบผ่านแล้วนั้น ฉันถึงจะประสบายใจได้ แม้ว่าพวกเราจะเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่เรื่องบัญชีก็ต้องตรวจสอบให้ชัดเจน ใช่แล้ว ตอนที่ฉันออกไปเมื่อกี้ ฉันได้ยินเลิงเยาเยาบอกว่า ประธานเย่ไปทำงานนอกสถานที่แล้ว?”

เมื่อได้ยินชื่อของเย่โม่เซิน รอยยิ้มบนใบหน้าของหานมู่จื่อก็จางหายไปเล็กน้อย

เธอพยักหน้า

“อืม”

“ แล้วในใจของเธอรู้สึกอย่างไร?”เสี่ยวเหยียนโน้มตัวเข้ามา และมองไปที่เธออย่างจริงจัง ราวกับว่าต้องการเห็นอะไรบางอย่างจากใบหน้าของเธอ

อยู่ในระยะใกล้ขนาดนี้ หานมู่จื่อรู้สึกเขินอายเล็กน้อยเธอแตะไปที่จมูกของตัวเอง

"สันนิษฐานว่าเลิงเยาเยาได้บอกเธอทุกอย่างแล้ว แล้วทำไมเธอยังต้องมาเสแสร้งต่อหน้าฉันนะ?" "เชอะ"เสี่ยวเหยียนเชอะหนึ่งครั้งอย่างแรง "ฉันว่าแล้วว่าเธอยังไม่ตายใจ"

หานมู่จื่อไม่พูดต่อ เพียงแค่ลดตาลง อารมณ์ในดวงตาอ่อนลงเป็นอย่างมาก

“ แล้วยังไงต่อ? สมมติว่าฉันยังไม่ตายใจ แต่ถ้าหากว่ามีอีกครั้ง ใครจะรับประกันได้ว่าฉันจะไม่เข้าไปในอีหรอบเดิมได้”

"ฉันไม่รู้ว่าเธอจะเข้าไปในอีหรอบเดิมหรือไม่ ฉันรู้แค่ว่า ถ้าหากพลาดโอกาสไปละก็...ก็อาจจะเป็นตลอดชีวิตคนเราจะมีสักกี่ 5 ปี? นอกเสียจากทั้งชีวิตนี้เธออยากใช้ชีวิตด้วยตัวเอง ไม่คิดถึงเขาเลยสักนิดก็ได้?

อารมณ์ในดวงตาของหานมู่จื่อเริ่มขมขื่น

เรื่องแบบนี้มันเป็นไปไม่ได้

สมมุติว่าเขาจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าเธอ ตัว/เธอเองก็อดไม่ได้ที่จะค้นหาข่าวสารเกี่ยวกับเขาทางอินเทอร์เน็ต แต่เมื่อถูกจับได้เธอปฏิเสธการยอมรับอย่างดื้อๆ

และไม่ต้องพูดถึงว่าเขาเดินไปเดินมาต่อหน้าเธอทุกวัน ทำสิ่งที่ทำให้คนซาบซึ้งใจเช่นนั้น และคำพูดที่ทำให้คนตื้นตันใจ

หานมู่จื่อหลับตาลง มือที่อยู่บนโต๊ะก็กำแน่น และพูดด้วยความเจ็บปวดเล็กน้อยว่า

“ ถ้าหาก... ฉันยอมรับเขาละก็ ฉันจะดู... ต่ำช้ามากๆหรือเปล่า?”

เมื่อได้ยิน เสี่ยวเหยียนก็หันมามองเธอด้วยความประหลาดใจ