นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 42

“ใครวะ! เดี๋ยวพี่ไปถามเขาก่อนว่ามาหาใคร” พี่เพชรทำท่าจะลุกขึ้นไปหาคุณเหนือที่กำลังเดินมา เห็นแบบนั้นฉันจึงรีบห้ามไว้ “ไม่ต้องหรอกค่ะ”

“รินรู้จัก ?” พี่เพชรถามอย่างแปลกใจ

“…..” ฉันจะตอบยังไงดี จะบอกว่าคุณเหนือคือเจ้านายที่บริษัทพี่เพชรจะสงสัยมั้ยว่าเขาตามมาที่นี่ทำไม “รู้จักค่ะ”

ฉันตอบไปแค่นั้นไม่ได้ขยายความอะไรต่อ และในตอนนี้คุณเหนือก็เดินมาหยุดที่โต๊ะแล้วด้วย สายตาอำมหิตของเขาจ้องหน้าพี่เพชรอย่างหาเรื่อง รวมทั้งฉันด้วย

“ริน อย่าบอกนะว่านี่คือ….” พราวมองหน้าคุณเหนือก่อนจะหันมาตั้งคำถามกับฉัน ฉันจึงพยักหน้าแทนคำตอบเพราะรู้ว่าพราวหมายถึงอะไร

“เขาเป็นใครหรอริน” พี่เพชรที่ยังงุนงงอยู่ก็ได้เอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง

“เขาคือ….”

“ฉันคือเจ้าของชีวิตของวาริน” ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ตอบ เสียงของคุณเหนือก็ดังขึ้นมาซะก่อน และคำว่า ‘เจ้าของชีวิต’ มันก็ทำให้ฉันสะอึกจนพูดอะไรไม่ออก

“หมายความว่ายังไงริน”

“……” ฉันได้แต่กำมือแน่นจนมันเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ไม่กล้าที่จะพูดอะไรกับพี่เพชร ฉันพลาดเอง พลาดที่เลือกจะมาค้างที่บ้านพราวในวันนี้

“เธอคงไม่เคยพูดว่าฉันเป็น….”

“คุณเหนือคะ!!” ฉันลุกขึ้นยืนทำให้คุณเหนือเงียบไป จากนั้นก็เดินมาหาคุณเหนือแล้วหันไปพูดกับพราว “เดี๋ยวฉันมานะ”

เมื่อพูดกับพราวเสร็จฉันก็หันกลับมามองหน้าคุณเหนือแล้วบอกกับเขาว่า “ไปคุยกันในรถได้มั้ยคะ”

คุณเหนือไม่ได้ตอบอะไร เขาหมุนตัวแล้วเดินนำไปที่รถ

“ริน….” พี่เพชรจับมือของฉันไว้ ฉันจึงรีบดึงมือกลับเพราะถูกสายตาเกรี้ยวกราดของคุณเหนือจ้องมองอยู่

“เดี๋ยวรินมานะคะ”

พี่เพชรขมวดคิ้วมองหน้าฉันแววตาเต็มไปด้วยคำถาม แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

#ภายในรถ

“คุณเหนือตามรินมาทำไมคะ” ฉันถามหลังจากที่เข้ามาในรถแล้ว

คุณเหนือค่อยๆ หันหน้ามองฉันด้วยสายตาที่ไร้ความรู้สึก แล้วพูด “คำถามของเธอฟังดูห่างเหินจังนะวาริน ทั้งที่ฉันมีสิทธิ์ในตัวเธอทุกอย่าง แต่เธอกลับมาตั้งคำถามโง่ๆ”

คำพูดของเขามันทำให้หน้าฉันชาอีกแล้ว ผู้ชายคนนี้ไม่เคยพูดรักษาน้ำใจกันเลยจริงๆ เขาคิดอยากจะพูดอะไรก็พูดมันออกมา ไม่สนใจว่าคนที่ฟังจะรู้สึกยังไง

“รินแค่อยากมีอิสระบ้าง ไม่ได้เลยหรอคะ”

“อิสระของเธอหมายถึงการมานอนค้างบ้านผู้ชาย ?”

“รินนอนกับพราวค่ะ แล้วรินกับพี่เพชรก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน” ฉันย้ำเรื่องนี้เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้

“เธอไม่คิด แต่ดูท่ามันจะคิด” คุณเหนือยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ฉัน “เธอเป็นผู้หญิงของฉัน และฉันก็ไม่ต้องการให้ผู้ชายหน้าไหนมายุ่งกับเธอ”

“…….” ฉันไม่ได้โต้ตอบอะไร แต่หัวใจมันกลับเต้นรัวไม่หยุด ต่อให้เขาจะพูดร้ายๆ สักแค่ไหน แต่เพียงแค่คำว่า ‘ผู้หญิงของฉัน’ แค่นั้นมันก็ทำให้หัวใจของฉันมันเต้นรัวขึ้นมาได้

“ฉันมาตามผู้หญิงของฉันกลับ แปลว่าฉันผิด ?”

“คุณเหนือปล่อยให้รินมาแล้วนี่คะ”

“จูบฉัน” คุณเหนือไม่ตอบ เขาออกคำสั่งอีกครั้ง

ฉันลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ จากนั้นก็ค่อยๆ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ใบหน้าคมคายแล้วจูบเขาตามคำสั่ง

ทันทีที่ริมฝีปากจองฉันแตะลงบนริมฝีปากหนา คุณเหนือก็บดขยี้จูบจนริมฝีปากของฉันมันชาหนึบ และในตอนนี้นิ้วใหญ่ก็ค่อยๆ สอดใส่เข้ามาในร่องแคบช้าๆ

“อื้อ~”

ฉันร้องท้วงในลำคอเพราะจู่ๆ คุณเหนือก็กระแทกนิ้วเข้ามา เขาไม่ปล่อยให้ฉันได้ท้วงอะไรก่อนจะกดจูบหนักหน่วงขึ้น รวมถึงนิ้วที่อยู่ในร่องแคบก็กระแทกเข้าออกรัวๆ จนฉันเริ่มรู้สึกว่าน้ำล่อลื่นมันไหลออกมาเป็นจำนวนมาก พร้อมกับความรู้สึกเสียวซ่าน

คุณเหนือถอนจูบออก เขาซุกใบหน้าคมคายลงมาบนซอกคอของฉัน ส่วนฉันก็ครางออกมาเบาๆ

“อ๊ะ อ๊า อ๊า ~”

“ในนั้นของเธอมันกำลังดูดนิ้วฉันอยู่ อ๊า แน่นชะมัด” คุณเหนือพึมพำอยู่ตรงบริเวณซอกคอของฉัน เขาใช้ริมฝีปากลากไล้ไปมา โชคดีที่ไม่ได้ทำรอยไว้

จู่ๆ ฉันก็รู้สึกเสียวซ่านจนแทบจะกลั้นไม่อยู่ และคุณเหนือก็คงจะดูออกว่าตอนนี้ฉันเป็นอะไร เขาเร่งจังหวะนิ้วใหญ่รัวขึ้น และเพียงไม่นานร่างของฉันก็เกร็งกระตุก

หลังจากทุกอย่างจบลงฉันก็รีบจัดการตัวเองให้เรียบร้อย ส่วนคุณเหนือก็เอื้อมไปหยิบทิชชูมาเช็ดคราบน้ำของฉันออกจากนิ้ว

“ไปรอรินที่คอนโดนะคะ กินข้าวเสร็จแล้วรินจะรีบตามไป” ฉันพยายามพูดเอาใจ เพราะหากพูดไม่เข้าหูคุณเหนือคงไม่ยอมแน่ๆ

“ใครบอกว่าฉันจะกลับ” คุณเหนือตอบเสียงเย็น ทำให้ฉันเริ่มใจคอไม่ดีขึ้นมาอีกครั้ง “แต่รินบอกไปแล้ว…”

“ฉันหิว อยากกินข้าวเหมือนกัน”