นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 43

คุณเหนือเปิดประตูรถแล้วเดินตรงไปยังโต๊ะที่พี่เพชรกับพราวนั่งรออยู่โดยไม่รอฉัน จึงทำให้ฉันต้องรีบวิ่งตามเขาไป เพราะกลัวว่าพี่เพชรจะถูกหาเรื่องอีก

เมื่อเดินมาถึงทั้งพราวกับพี่เพชรก็มองคุณเหนือโดยไม่ได้พูดอะไร

“คือคุณเหนือจะกินมาข้าวด้วย” ฉันบอกพราว พราวจึงรีบพยักหน้าตอบ “อะ อื้อๆ ได้สิ คุณเหนือเชิญนั่งเลยค่ะ”

ฉันนั่งลงข้างๆ กับพี่เพชรเพราะตอนแรกฉันนั่งตรงนี้อยู่แล้ว แต่พอนั่งลงไม่ทันไรก็ถูกคุณเหนือดึงแขนขึ้น จากนั้นก็กดให้ฉันนั่งลงข้างๆ กับตัวเอง

“พราวบอกพี่ว่าคุณเหนือเป็นเจ้านายของริน” พี่เพชรพูดขึ้น ก่อนจะมองฉันกับคุณเหนือสลับกัน “ไม่ยักรู้ว่าเจ้านายใส่ใจเด็กฝึกงานถึงขึ้นตามมา….”

“พี่เพชรคะ” พราวเรียกพี่เพชรแล้วซ่ายหน้าไปมาสื่อประมาณว่าไม่ต้องพูด ทำให้พี่เพชรยอมเงียบ แต่คุณเหนือกลับพูดต่อ

“ถ้าฉันถูกใจพนักงานคนไหน ก็จะดูแลเป็นพิเศษ” พูดจบคุณเหนือก็โอบเอวฉัน และนั่นทำให้ฉันรับรู้ได้ว่าสิ่งที่เพิ่งจะอ้อนวอนไปไม่ได้ผล เขาตั้งใจทำให้คนอื่นรู้

ในตอนนี้คุณเหนือกับพี่เพชรกำลังทำสงคราม ด้วยการจ้องตากันอย่างเอาเป็นเอาตาย

“เอ่อ กะ กินข้าวกันดีกว่านะคะ” พราวขัดขึ้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ ทำให้ทั้งคู่ชอบละสายตาหนีจากกัน

ฉันกับพราวลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกพร้อมๆ กัน

“ริน เดี๋ยวพี่ตักให้นะ”

พี่เพชรเอื้อมไปตักแกงจืดมา แต่ยังไม่ทันจะถึงจานฉันก็ถูกคุณเหนือเอื้อมมือไปตักอาหารตัดหน้า ทำให้แกงจืดในช้อนของพี่เพชรมันหกลาดลงบนโต๊ะ

“หาเรื่องหรอวะ !!” พี่เพชรถามคุณเหนืออย่างเอาเรื่อง

นี่คงเป็นการนั่งกินข้าวที่กดดันมากมี่สุดเท่าที่ฉันเคยกินมาเลยก็ว่าได้ มันหายใจไม่ทั่วท้องยังไงก็ไม่รู้

“ดะ เดี๋ยวรินตักกินเองดีกว่าค่ะ ^_^” ฉันบอกพร้อมกับยิ้มให้พี่เพชร จึงถูกสายตาอำมหิตของคุณเหนือจ้องมอง ทำให้ฉันต้องรีบหุบยิ้มทันที

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยความอึดอัด ไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำ คุณเหนือจะรู้ตัวบ้างมั้ยว่าเขากำลังทำให้ฉันลำบากใจมากแค่ไหน

เฮ้อ…

“ฝีมือรินยังอร่อยเหมือนเดิมเลยนะ” หลังจากเงียบไปครู่ใหญ่พี่เพชรก็พูดขึ้น ฉันจึงรีบหันมองคุณเหนือ แต่เห็นว่าเขายังนิ่งอยู่เลยโล่งอก

“ว่างๆ ฉันคงต้องเรียนทำอาหารกับแกบ้างแล้วแหละริน พี่เพชรจะได้ชมแบบนี้บ้าง” พราวเอ่ยแซว

เคร้ง!! คุณเหนือวางช้อนกระทบกับจานเสียงดัง ก่อนที่เขาจะลุกขึ้น

“ฉันจะไปรอที่รถ”

“แต่รินเอารถมานะคะ”

“เดี๋ยวฉันโทรบอกให้ลูกน้องมาเอารถของเธอกลับ ส่วนเธอต้องขึ้นรถไปกับฉัน” พอออกคำสั่งจบคุณเหนือก็จ้องเขม็งที่พี่เพชรอีกครั้ง ก่อนจะเดินไปที่รถ

หลังจากที่คุณเหนือไปแล้วแน่นอนว่าพี่เพชรต้องตั้งคำถามมากมายกับฉัน

“นี่มันอะไรกันริน ไหนพราวบอกว่าไอ้นั่นเป็นเจ้านายริน แต่ทำไมถึง….”

“รินไม่รู้จะอธิบายยังไง เอาเป็นว่าพี่เพชรคิดยังไง เรื่องก็เป็นอย่างที่คิดนั่นแหละค่ะ” ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ ในที่สุดก็มีคนรู้เรื่องนี้เพิ่มอีกคนได้สินะ

“ริน….”

“ระ รินขอตัวก่อนนะคะ” ฉันไม่อาจจะนั่งกินข้าวแบบนี้ต่อไปได่อีก มันสู้หน้าพี่เพชรไม่ได้จริงๆ