มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2339

เขาต้องการอาศัยเจตจำนงที่ผู้แข็งแกร่งไร้เทียมทานทิ้งเอาไว้ในธารโลหิต สัมผัสรู้ความมหัศจรรย์ที่อยู่ด้านในภาพฝาผนังทั้งสี่

“ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า!......”

“สู้! สู้! สู้!......”

หลัวซิวเดินหน้าต่อไป เหมือนได้อยู่ในสนามรบที่เลือดไหลเป็นสายน้ำ เสียงเข่นฆ่าดังก้อง จิตต่อสู้ทะยานฟ้า

เหมือนดั่งเขาได้เห็นวิญญาณวีรชนมากมายปรากฏขึ้น รูปร่างเหยียดตรง กิริยาท่าทางงดงามดั่งหยก แต่ละคนพูดได้ว่าเป็นยอดคนในยุคนั้น แต่กลับต่อต้านเพื่อชะตากรรมอย่างไม่ยอมแพ้ และเดินสู่เส้นทางท้าดวลทวนสวรรค์ที่ไม่มีวันหวนกลับ!

ถามตัวเองดู หากตนอยู่ในยุคไท่ชูที่มีภูตสวรรค์ควบคุม หรือสมัยวัฏสงสารที่มีจ้าววัฏสงสารควบคุม ตัวข้าจักทำเช่นไร?

ยอมจำนนต่อภูตสวรรค์จ้าววัฏสงสาร หรือจะท้าดวล ฝืนชะตาต่อต้าน?

สำหรับใครหลายคน มีเพียงทางเลือกเดียว ทว่าสำหรับหลัวซิวแล้ว ตอนที่คำถามนี้เกิดขึ้นในใจ คำตอบก็ได้ปรากฏขึ้นแล้ว

เขาไม่สงสัยเลยสักนิด ต้องเลือกต่อต้านอย่างแน่นอน! หากไม่อาจควบคุมได้แม้แต่ชะตาของตนเอง แล้วการอยู่บนโลก ยังจะมีความหมายอันใดอีก?

ต่อต้านไม่ยอมศิโรราบ ตัวตายก็ไม่เสียใจ ฆ่าสวรรค์ปลิดชีวี ฝังสวรรค์เข้าสู่โลง!

“ข้าย่อมฝืนสวรรค์!”

ฉับพลันทันใด ร่างของหลัวซิวยืนแน่นิ่ง เขาที่ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด ลำแสงในดวงตาเปล่งปลั่ง มิได้ห้าวหาญฮึกเหิม จิตใจที่กระฉับกระเฉง แต่ได้กล่าวขึ้นมาอย่างช้า ๆ พูดออกมาสั่น ๆ เพียงไม่กี่คำ

สุขุมเยือกเย็น แต่เหมือนดั่งมีพลังมารอย่างหนึ่ง เหมือนอย่างความสงบก่อนพายุโหมกระหน่ำ

“ทวนสวรรค์! ทวนสวรรค์! ข้าช่วยเจ้าเอง!”

“ฮ่า ๆ ถึงแม้ต้องตาย ก็จะท้าดวลทานสวรรค์!”

“ภูตสวรรค์บัดซบ! เจ้าถืออะไรมาควบคุมชะตาชีวิตของข้า?”

“......”