มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 3212

หลัวซิวไม่ได้ลงมือโดยทุ่มสุดกำลังสามารถแต่อย่างใด

มาตรแม้นว่าเป็นเช่นนี้ ด้วยร่างเนื้อที่เทียบเท่ามณีกษัตริย์เซียนของเขา พลังโจมตีก็เกะกะระรานจนน่าสยดสยองมาก ซึ่งไม่ใช่เซียนชั้นฟ้าหรือราชาเซียนสามารถเทียบเคียงได้

แต่ว่าศักยภาพของรากษสซือโห่วก็แข็งแกร่งกว่าที่เขาจินตนาการเอาไว้เช่นกัน เมื่อกำปั้นของเขาซัดกระหน่ำลงร่างรากษสซือโห่ว ถึงขั้นเกิดเป็นเสียงระเบิดที่เหมือนทุบเหล็ก

“อาวู้!”

รากษสซือโห่วถูกกระทืบจนเห่าหอน แต่ก็รู้สึกเจ็บปวดเพียงเล็กน้อย สร้างความเสียหายให้เขาไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

“เจ้าชุบร่างกายอย่างไรกันเนี่ย?”หลัวซิวรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย การที่มีสถานการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นนั้น ก็แสดงว่าระดับความแข็งแรงของร่างเนื้อของรากษสซือโห่วตัวนี้ก็สามารถเทียบเคียงกับมณีกษัตริย์เซียนได้เช่นกัน

“มกุฎอย่างข้ามีวิชาสูงสุดของการกลั่นร่าง แล้วข้าจักบอกเจ้าได้หรือ?”

รากษสซือโห่วคำรามอย่างพิโรธติดต่อกัน อ้าปากแล้วพยายามกัดหลัวซิว แต่ก็รู้สึกจนปัญญาที่ไม่สามารถประชิดตัวหลัวซิวได้ด้วยซ้ำ ทุกครั้งที่ประชิดใกล้เข้าไปก็จะถูกโจมตีจนกระเด็นออกมา

“วรยุทธ์กลั่นร่างของเจ้าก็ไม่ธรรมดาเช่นกันนี่ ฝึกร่างยุทธ์กษัตริย์เซียนสำเร็จได้ด้วยผลการฝึกตนเซียนชั้นฟ้า มาตรแม้นว่าเป็นวิชากลั่นร่างที่จักรพรรดิเซียนส่วนมากริเริ่ม ก็ไม่ได้ทรงพลังเช่นนี้”

ตัวรากษสซือโห่วเองก็รู้สึกตะลึงต่อความแข็งแกร่งของร่างเนื้อที่หลัวซิวแสดงออกมาเช่นกัน

สาเหตุที่มันมีร่างเนื้อที่เกะกะระรานนั้น เป็นเพราะเหตุผลพิเศษ แต่ว่าเผ่าพันธุ์มนุษย์คนหนึ่งที่อยู่ในแดนเซียนชั้นฟ้าไม่มีทางมีร่างกายที่แข็งแกร่งขนาดนี้ได้ด้วยซ้ำ

ต่อให้เป็นวิชากลั่นร่างที่จักรพรรดิเซียนริเริ่ม การที่สามารถฝึกร่างยุทธ์ราชาเซียนสำเร็จในแดนเซียนชั้นฟ้าได้นั้น ก็ถือว่ายอดเยี่ยมมากแล้ว

มนุษย์หนึ่งอสูรหนึ่งแค่ประลองกัน และทั้งสองก็ใช้เพียงพลังร่างเนื้อด้วย ไม่มีฝ่ายใดปลดปล่อยพลังอมตะหรือเรียกภัณฑ์เซียนออกมาเลย

แต่ทว่านี่ก็ทำให้หลัวซิวสามารถคาดคะเนศักยภาพโดยคร่าว ๆ ของรากษสซือโห่วตัวนี้ได้เช่นกัน ดูจากลักษณะภายนอก ผลการฝึกตนของซือโห่วทองคือเซียนชั้นฟ้าขั้นสูง ซึ่งห่างจากราชาเซียนเพียงก้าวเดียวเท่านั้น

ทว่าร่างเนื้อของซือโห่วทองตัวนี้ไม่ค่อยแตกต่างจากเขาเท่าไหร่ หากมีอุบายยอดเยี่ยมอื่น ๆ อีก เช่นนั้นต่อให้ศักยภาพโดยรวมจะอ่อนกว่าเขา แต่คาดว่าก็คงอ่อนกว่าไม่มากเท่าไหร่นัก

ซึ่งเช่นนี้ก็หมายความว่า ศักยภาพโดยรวมของซือโห่วทองก็สามารถต้านทานกษัตริย์เซียนโดยตรงได้เช่นกัน

ซือโห่วตัวนี้เอาแต่เรียกแทนตัวเองว่าเป็นมกุฎ ราวกับตัวเองเป็นเฒ่าประหลาดที่มีชีวิตคงอยู่มายาวอย่างไม่รู้จบยังไงอย่างนั้น

ในขณะที่พูดคุยกัน เขาก็จะเผลอพูดถึงเรื่องราวในยุคฮวงกู่บ้างเป็นครั้งคราว ยิ่งกว่านั้นคือยังมีการพูดถึงยุคโบราณกัลปาวสานที่เก่าแก่กว่ายุคฮวงกู่ด้วย

หลัวซิวรู้สึกว่าบางทีซือโห่วตัวนี้อาจจะเป็นเฒ่าประหลาดตัวหนึ่งที่มีชีวิตคงอยู่ตั้งแต่ยุคฮวงกู่จวบจนปัจจุบันจริง ๆ

แต่ทว่าทุกครั้งที่พูดถึงข่าวลับโบราณ เจ้าหมอนี่ก็จะหลีกเลี่ยงทันที ไม่ว่าหลัวซิวจะไต่ถามอย่างไร เขาก็ไม่ยอมตอบ

หลังจากผ่านไปหลายวัน หลัวซิวก็มาถึงจุดที่เชื่อมต่อระหว่างภูมิภาคขีดจัตุและภูมิภาคสามยอดพร้อมกับซือโห่วทอง

ที่นี่คือสถานที่ที่รกร้างว่างเปล่าแห่งหนึ่ง ไม่มีต้นไม้ใบหญ้าใด ๆ เลย เปี่ยมล้นไปด้วยเม็ดทราย พายุลูกใหญ่โหดกระหน่ำ ดินทรายมโหฬารพันลึก

“เจ้าอย่าบอกข้านะว่าสถานที่ที่รกร้างว่างเปล่าเช่นนี้คือฟ้าดินตรีภพที่จักรพรรดิเซียนไท่ซ่างบุกเบิก?”หลัวซิวถามด้วยใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสงสัย

“ไม่รู้เรื่องก็อย่าพูดมั่วซั่ว”

ซือโห่วทองเบ้ปากพลางพูด: “ระหว่างยุคปัจจุบันและยุคบรรพกาลห่างกันไกลแสนไกล ตั้งแต่เผ่าพันธุ์ภูตศักดิ์สิทธิ์เจริญรุ่งเรืองขึ้นมา หลังจากเผ่าไท่ซ่างเสื่อมทรุดลง ก็มีน้อยคนมากแล้วที่ทราบว่าสถานบรรพบุรุษของเผ่าไท่ซ่างตั้งอยู่ที่ใด”

“ว่าอย่างไรนะ? เจ้าหมายความว่าที่นี่คือสถานบรรพบุรุษของเผ่าไท่ซ่างหรือ?”

“มิเช่นนั้นเล่า?”ซือโห่วทองทำเสียงหึครั้งหนึ่ง

หลัวซิวไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้เลย เนื่องจากตัวเขาเองก็ถือกำเนิดมาจากเผ่าไท่ซ่างอยู่แล้ว เมื่อมาถึงสถานบรรพบุรุษในอดีต ส่วนลึกของจิตใจย่อมต้องเกิดความรู้สึกพิเศษอยู่แล้ว

“ตกลงเผ่าไท่ซ่างเสื่อมทรุดได้อย่างไรกันแน่? แม้นจักรพรรดิเซียนไท่ซ่างจะหายเข้าไปในกลีบเมฆ แล้วภายในเผ่าไม่มีผู้แข็งแกร่งคนอื่น ๆ อีกแล้วหรือ?”หลัวซิวถามอย่างรู้สึกท้อใจ