นางเอกหลบไป นางร้ายมาเเล้ว นิยาย บท 15

หนิงเยียนกลับมาถึงจวนอย่างปลอดภัย ไป๋หรูพานางกระโดดไปกระโดดมาบนหลังคาจนจะอ้วกอยู่เเล้ว เมื่อเหยียบถึงพื้น นางรีบวิ่งเข้าไปห้องเวจ โก่งคออาเจียนอย่างแรง

"นี่เจ้าเป็นอันใดไป" เวยอ๋องโผล่เข้ามาในเรือน หนิงเยียนตกใจ

"นี่ท่านออกไปเลยนะ" เวยอ๋องมาหานาง ตั้งใจจะคุยกับนางดี ๆ แต่ดูนางสิ เห็นหน้าเขาพร้อมปะทะกับเขาทุกเมื่อ

นางไม่เหนื่อยบ้างรึไร

"ออกไปเลยนะ" นิ้วเรียวชี้ไปที่ประตูทางออก

"คืนนี้ ข้าจะนอนกับเจ้า เมื่อเย็นเหตุใดเจ้าไม่ไปรับสำรับอาหารกับข้า"

ดูท่าเวยอ๋องจะสมองสุนัขเสียจริง ๆ นี่เขาลืมอะไรบางอย่างไปใช่รึไม่

"เราสองคนเป็นผัวเมียกันเเล้วนะ"

"ผัวเมียกับผีเจ้าสิ เพ้ย!!!"

"หนิงเยียน!!!"

นางจะรู้ไหมว่าหยวนเซียงต้องการให้เขา ไปค้างกับนาง แต่ว่าเขาได้เห็นธาตุเเท้ของสตรี เขารังเกียจยิ่งนัก

"ได้ ถัาท่านไม่ออกไป" หนิงเยียนเดินไปแล้วทุ่มเเจกันลายครามจนแตกละเอียด เศษแจกันนั้นจ่อที่คอของตัวเอง

เวยอ๋องตกใจไม่น้อย นางมารร้ายคิดจะทำร้ายตัวเองอย่างนั้นรึ

"ข้าออกไปแล้ว ข้ายอมเเล้ว" เวยอ๋องรีบสาวเท้าออกไปอย่างรวดเร็ว

หนิงเยียนทิ้งเศษแจกันแล้วนั่งถอนหายใจอย่างโล่งอก นางไม่มีทางยอมตกเป็นของเจ้าคนถ่อยอีกครั้งแน่น่อน

ยามเช้าที่วังหลวงเกิดเรื่องขึ้นที่ตำหนักคุณหนิง อวี้ฮองเฮากรีดร้องราวกับคนเสียสติ เมื่อเจ้างูเขียวจำนวนร้อยกว่าตัวเลื้อย เล่นที่ตำหนักอย่างสนุก นางกำนัลขันทีช่วยกันจับงูเป็นว่าเล่น

เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้พระนางสลบเป็นลมอยู่หนึ่งวันเต็ม ๆ

หนิงเยียนนั่งตรวจคนไข้ แล้วจ่ายเทียบยาให้ ยามนี้ยามพักเที่ยง

"เรียนท่านหมอ คุณชายเซียวฝากอาหารมาให้ท่านขอรับ" หนิงเยียนมองเสี่ยวเอ้อร์ ร้านอาหารเฟิงอี้ มาส่งอาหาร

นางจึงให้เสี่ยวอ้ายรับไว้ ในใจเบิกบานยิ่งนัก คาดไม่ถึงว่าเซียวหยางจะมีน้ำใจกับนาง

ด้านเซียวหยางสอบถามเสี่ยวเอ้อร์ที่เดินออกมาจากโรงหมอเยียน เสี่ยวเอ้อร์รายงาน ทั้งท่าทางดีใจของนาง ที่รับได้รับสำรับอาหารเที่ยง เซียวหยางถึงกับยิ้มอ่อน

ทางด้านเวยอ๋องเดินมาพร้อมกับไป๋หลาน วันนี้เขาไปเหมาอาหารที่ร้านเฟิงอี้มาเพื่อ หนิงเยียนโดยเฉพาะ

เสี่ยวอ้ายตกใจมากที่เวยอ๋องมาเยือนโรงหมอด้วยตัวเอง โชคดีในยามนี้คนป่วยออกไปหมดเเล้ว มิอยากนั้น

ความได้แตกแน่ เนื่องจากพระชายามิต้องการให้คนอื่นรู้ว่านางเป็นชายาอ๋องแล้วมาเปิดโรงหมอ

"พระชายาเล่า"

"อยู่ด้านบนเจ้าค่ะ"

เวยอ๋องเดินขึ้นไปชั้นสองตามด้วยไป๋หลานที่ถืออาหารมาอย่างพะรุงพะรัง