นางเอกหลบไป นางร้ายมาเเล้ว นิยาย บท 14

หลังจากผ่านเรื่องราวที่เเสนจะวุ่นวาย วันนี้หนิงเยียนจึงได้เปิดโรงหมอ นางจำได้ว่า บุรุษนามว่าเซียวหยางได้ป่วยเป็นโรคทางผิวหนัง โรคเรื้อนกวางนั่นเอง ในภาษาโบราณ วันนี้นางจะฉีดยาให้เขา อีกทั้งให้ยาต้มเขากลับไปด้วย

นึกถึงเซียวหยางไม่นานนัก เขาก็เดินเข้ามาที่โรงหมอเยียนพอดี

เขายิ้มให้หนิงเยียนอาทิตย์ที่เขามาตุ่มบนใบหน้าแดงจนหนากลัว มายัดนี้ค่อยจางหาย

"คารวะหมอเยียน"

เซียวหยางมองคนงามผ่านผ้าขาวบาง แม้ใบหน้าของนางจะปิดด้วยผ้าขาวบาง แต่ทว่าดวงตาของนางกระจ่างใสงดงามนัก

เซียวหยางคิดว่าถ้านางรักษาเขาหาย เขาจะตอบแทนน้ำใจของนางอย่างงามเชียวล่ะ

หนิงเยียนให้เขาดื่มยาต้มที่รู้สึกง่วง จากนั้นอาศัยจังหวะที่เขาเผลอแอบฉีดยาแผนปัจจุบันให้เขา

เซียวหยางรู้ขอบคุณสวรรค์ที่ให้เขาได้พบกับหมอเทวดาแห่งต้าโจว

"เอาล่ะ เชิญคุณชายกลับไปพักผ่อนได้" นางเอ่ยอย่างเนิบช้า ส่งสายสายตาให้ข้ารับใช้นำเทียบยามาให้เซียวหยาง

"ขอบคุณท่านหมอ"

เซียวหยางเดินออกไปโดยมีข้ารับใช้ชายประคอง หนิงเยียนยิ้มอย่างมีความสุขที่นางได้รักษาผู้ป่วยให้บรรเทาจากโรค

"ปล่อยข้า ปล่อยข้า ข้าจะไปหาเยียนเอ๋อร์" เสียงโวยวายที่หน้าโรงหมอดังขึ้นอย่างแรง หนิงเยียนมองออกไปข้างนอก พบชายคนนั้น คือชายในสำนักสังคีต ชูเซี่ย

หนิงเยียนสั่งให้คนปล่อยชูเซี่ยเข้ามา เหตุใดชูเซี่ยถึงได้เป็นชายเร่ร่อนไป

"เยียนเอ๋อร์"

หนิงเยียรจะปวดหัว นางจะต้องจัดการชายผู้นี้ไม่ให้มาวุ่นวายกับชีวิตนาง

"ชูเซี่ย เจ้ารับตั๋วเงินนี้ไป แล้วอย่าได้มาวุ่นวายกับข้าอีก เเม้ในอดีตข้าจะพูดกับเจ้าว่าอย่างไร อย่าได้ถือสาข้า"

หนิงเยียนยื่นตั๋วเงินจำนวนหนึ่งให้ชูเซี่ย

"ข้า"

"รับไว้เเล้วไปเถอะ"

ชูเซี่ยมองหนิงเยียนด้วยสายตาที่อาลัย นางเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ เขาถือตั๋วเงินแล้วเดินออกไป

หนิงเยียนมองไปทางเสี่ยวอ้าย

"ข้าไปว่านเสน่ห์ใส่ ชายใดอีกรึไม่"

เสี่ยวอ้ายไม่เข้าใจ เหตุใดเจ้านายถึงถามเยี่ยงนั้น หรือการตกน้ำครั้งก่อน ทำให้นางความจำเสื่อมจริง ๆ

หนิงเยียนต้องการจัดการปัญหาที่ นางร้ายก่อไว้ นางจะได้ไม่ต้องกังวลว่าจะมีบุรุษใดโผล่มาหานางอีก

พลบค่ำนางกลับจวนอ๋อง อาบน้ำเพิ่งเสร็จ ข้ารับใช้มารายงานว่า เวยอ๋องต้องการรับสำรับเย็นกับนาง

"เจ้าไปบอกเวยอ๋องเถอะ ข้าไม่หิว" ข้ารับใช้นางนั้นมีสีหน้ากังวลใจ

"แน่นอน เรารักหลานชายคนนี้"

หนิงเยียนต้องการหย่าจริง ๆ เหตุใด ท่านปู่ไม่ให้นางหย่า

"ท่านปู่ อวี้ฮองเฮาลอบทำร้ายท่าน ท่านจะมิลงโทษนางรึ"

"เรื่องนี้มิใช่ว่าเรามิเคยคิด แต่หลักฐานต้องมี อีกทั้งตระกูลอวี้ นางมีบิดาเป็นเสนาบดีฝ่ายซ้าย มอบเงินให้วังหลวงมิใช่น้อย ๆ ส่วนสนมหยางมารดาของเวยอ๋องมีบิดาเป็นเสนาบดีฝ่ายขวา ทั้งสองสกุลต่างเป็นกำลังสำคัญของราชสำนัก แต่การเลือกรัชทายาทก็สำคัญ เรามอบตำแหน่งให้เวยอ๋องในตอนนี้ อวี้ฮองเฮาต้องเล่นงานหลานรักของเราเเน่นอน ดูอย่างวันนั้นสิที่พวกเจ้ามุ่งหน้ากลับจวน นางยังส่งคนไปลอบสังหารพวกเจ้า"

หนิงเยียนเบื่อยิ่งนัก อำนาจในราชสำนักจะตกเป็นของผู้ใด นางไม่สนใจ สิ่งที่นางสนใจคือรักษาเพื่อนมนุษย์ให้หายป่วย

"ท่านปู่ ข้าเข้าใจ ที่ท่านรักเวยอ๋อง แต่หนานอ๋องก็เป็นหลานท่าน เหตุใดถึงไม่มอบตำแหน่งรัชทายาทให้เขา"

"หนานอ๋องเป็นคนเห็นแก่ตัว ท่านตาของเขาเก็บภาษีจากประชาชนสูงลิ่ว ทั้งที่ฝ่าบาท ให้ลดการเก็บภาษีลงเเล้ว แต่คนพวกนั้นก็เล่นไม่ซื่อ ในอนาคตจะฝากแผ่นดินกับคนไม่เห็นคุณค่าชีวิตราษฎรได้อย่างไร"

หนิงเยียนคิดว่า เวยอ๋องเป็นคนดีรึ ตบตีภรรยาตัวเอง สารเลวสิ้นดี คนเยี่ยงนี้ไม่สมควรได้ความรักจากใครทั้งนั้น มีเพียงไท่ชางหวงที่ตาบอดรักหลานชายคนนี้

ส่วนเรื่องอวี้ฮองเฮาท่านปู่คิดจะเล่นคลื่นใต้น้ำกับก็ช่างเถอะ

"ท่านมิคิดสั่งสอนอวี้ฮองเฮาหน่อยรึ นางเล่นท่านถึงตายมาหลายครั้งแล้ว"

"หลานสะใภ้คนดี ขอบคุณเจ้ามาก"

จะปล่อยให้คนอย่างอวี้ฮองเฮารังแกอยู่ฝ่ายเดียวมิได้ ไท่ชางหวงมองหลานสะใภ้คนดีที่ฉลาดหลักแหลม สั่งให้ไป๋หรูไปส่งหนิงเยียนที่จวน อีกทั้งกระซิบคนข้างกายด้วยแววตาอำมหิต

เขาจะสั่งสอนอวี้ฮองเฮาให้หลาบจำบ้างเเล้ว