นางเอกหลบไป นางร้ายมาเเล้ว นิยาย บท 13

"เสด็จแม่ฉลาดยิ่งนัก” หยวนเหมยจิบน้ำชาปี้หลัวอย่างอารมณ์ดี

"เพราะเจ้าต่างหากที่ฉลาด คนดีของข้า" อวี้ฮองเฮารังเกียจที่หนิงเยียนขัดขาพระนาง ที่รักษาไท่ชางหวงจนหายตั้งหลายครั้ง นางจะต้องกำจัดไปให้สิ้นซาก

ไม่นานนักร่างบางย่างกรายเข้ามา หนิงเยียนคิดไว้เเล้ว หยวนเหมยต้องมา ละครฉากนี้ ใครจะเป็นผู้คุมรอดูกันต่อไป

"ถวายพระพรฮองเฮาเพคะ" หนิงเยียนคำนับอย่างอ่อนน้อม ตามมาด้วยเวยอ๋องและหยวนเซียง

"เราจะมาดูคนที่ใส่ร้ายสะใภ้รักของเรา" ไท่ชางหวง เดินมาโดยมีฝ่าบาทประคอง อวี้ฮองเฮาตกใจไม่น้อย

ทุกคนจึงหาที่นั่งให้ฝ่าบาทและไท่ชางหวงประทับ ส่วนนางกำนัลและคนอื่น ๆ รออยู่ด้านนอกตำหนัก

หนิงเยียนคุกเข่า

"คนที่ใส่ร้ายเจ้าคือผู้ใด" อวี้ฮองเฮาเอ่ยถามหนิงเยียน

หนิงเยียนเผยอยิ้มเล็กน้อย

"วันนั้นในตอนที่หม่อมฉันเข้ามา พบว่า อนุเหมยยังไม่เข้ามาเกรงว่านางจะนำของขวัญสับเปลี่ยนเป็นก้อนหิน เนื่องจากของขวัญที่ให้พระนางเป็นภาพวาด"

หยวนเซียงร้อนรน

"พระชายาใส่ร้ายข้าได้อย่างไร" หยวนเซียงถึงกับเข่าอ่อน

"ใส่ร้ายรึ นางกำนัลที่ถือถาดแดงในวันนั้น เจ้ามอบต่างหูมุกคู่หนึ่งให้นางไม่เชื่อค้นตัวนางสิ" นางกำนัลในตำหนักฮองเฮาถูกลากตัวออกมา

เสี่ยวลู่ตกใจ

"บ่าว บ่าว"

"ค้นตัวนาง" ไท่ชางหวงเป็นคนรับสั่ง หนิงเยียนแอบสบตากับไท่ชางหวง

เมื่อค้นตัวนางกำนัลเสี่ยวลู่ พบต่างหูมุกจริง ๆ เวยอ๋องจำได้ เขาเป็นคนมอบให้หยวนเซียงเองกับมือ

หยวนเซียงดวงตาแทบจะถลนออกจากเบ้าตา จะทำอย่างไรดี

"หม่อมฉันไม่ได้สั่งนางนะเพคะ" หยวนเซียงสบตากับชายาหนานอ๋อง

"ที่แท้ก็เรื่องอิจฉากะนในจวนนี่เอง ถึงกับกล้าให้ตำหนักของเราแปดเปื้อน" อวี้ฮองเฮาต้องไหลไปตามน้ำ

"ไม่ใช่เพคะ เป็นชายาหนานอ๋อง สั่งให้หม่อมฉันทำ"

หนิงเยียนมิคิดว่าน้องสาวผู้แสนดีจะลากพี่สาวลงโคลนไปด้วย ละครฉากนี้จะจบอย่างไร

เวยอ๋องมองหยวนเหมย นางถึงกับส่ายหน้า

"หยวนเซียงเรื่องในจวนของเจ้า เจ้าจะใส่ร้ายชายาหนานอ๋องได้อย่างไร นำตัวหยวนเซียงไปลงหวายจนกว่านาฝจะสำนึกผิด" อวี้ฮองเฮาเป็นคนเอ่ยขึ้น

นางคิดว่าการลงโทษหยวนเซียงก่อนคือทางออกที่ดีที่สุด เกิดรั้งเรื่องให้นานเข้าจะส่งผลเสียต่อนาง

"เยียนเอ๋อร์ เราเชื่อคนง่าย ลำบากเจ้าเเล้ว"

"มิเป็นไรเพคะ"

หยวนเซียงกรีดร้องลั่นตำหนัก ฝ่าบาทกับไท่ชางหวงเห็นว่าเรื่องนี้จบลงจึงกลับตำหนักประทับ คนผิดย่อมได้รับโทษ

ในรถม้าหนิงเยียนไม่ปริปากแม้แต่คำใด เวยอ๋องสมองขบคิดเรื่องที่เกิดขึ้น หยวนเซียงเป็นคนเยี่ยงนี้ตั้งแต่ตอนไหน และอีกอย่างหยวนเหมยเป็นผู้บงการอย่างนั้นรึ

ในตอนที่เขารู้ว่านางหาตัวคนร้ายได้ เขาโล่งใจ แต่กลับเสียใจที่เป็นหยวนเซียง

"เรียนท่านอ๋อง หนานอ๋องมารับชายาหนานอ๋องกลับจวนเจ้าค่ะ" ข้ารับใช้เดินเข้ามารายงาน

บรรยากาศในห้องรับรองอึดอัดยิ่งนัก หยวนเหมยกำลังคิดว่าจะพูดอย่างไร ให้เวยอ๋องเชื่อนาง ว่าเป็นผู้บริสุทธิ์

ตอนนี้นางควรถอยแล้วค่อยไปแต่งคำพูดที่สวยหรูมาหลอกเวยอ๋อง

"ข้าขอตัวลาเจ้าค่ะ" ชายาหนานอ๋องเอ่ยขึ้นพร้อมเดินทอดน่องอย่างเชื่อช้า

หนิงเยียนจิบน้ำชาต่อ เวยอ๋องมองมารร้ายช่างขยันกินเสียจริง

"ข้าขอตัว"

"ช้าก่อน"

หนิงเยียนมองเจ้าคนถ่อย

"อันใด"

"ที่ผ่านมาข้าขอโทษ"

คำพูดนี้ทำให้นางแทบขนลุก ขอโทษรึ นางมิใช่หนิงเยียนคนเดิม เกรงว่าหนิงเยียนคนเดิมได้ฟังคนดีใจลิงโลดเป็นแน่แท้ แต่มิใช่นาง เพราะนางไม่เคยรู้สึกอันใดกับเวยอ๋อง

น่าเสียดายหนิงเยียนคนนั้นได้ตายไปแล้ว ส่วนนางคือวิญญาณที่เข้าร่างหนิงเยียนเท่านั้น

"ท่านไม่รังเกียจข้ารึ ข้าคือคนที่ทำให้ท่านขายหน้า อีกทั้งยังวางยาท่านจนเราได้แต่งงานกัน" หนิงเยียนเอ่ยทิ้งท้ายเเล้วเดินออกมาจากห้องโถงรับรอง

นางมิได้สนใจว่าใครจะเป็นยังไร สิ่งที่นางสนใจคือการรักษาคน ทำความดี เพื่อที่จะได้กลับภพเดิม ตามที่วิญญาณหนิงเยียนบอกนาง...