นางเอกหลบไป นางร้ายมาเเล้ว นิยาย บท 16

พอถึงวังหลวง เวยอ๋องลงรถม้าคนแรก ตามด้วยหนิงเยียน มือหนาใหญ่ยื่นมาให้นาง แต่ทว่านางทำเมินเเล้วลงรถม้าเองมิสนมิเขา

นางรังเกียจความโสโครกของเขายิ่งนัก มีภรรยามากเช่นนี้จะหาความสุขได้อย่างไร

นางต้องวางแผนหาทางอย่างกับเขาให้ได้

ในตำหนักหนักคุณหนิงเมื่อทุกคนมากันครบเเล้ว มองสภาพอวี้ฮองเฮามิน่าจะรอด หนิงเยียนพลันคิดในใจ ไท่ชางหวงเอาคืนได้อย่างสาสม ทำให้พระนางถึงกับเป็นลม บทเรียนนี้อวี้ฮองเฮาคงจะจำไปจนวันตาย

พ่อผัวกับลูกสะใภ้มิถูกกันเอาเสียเลย ช่างเป็นคลื่นใต้น้ำที่น่ากลัวยิ่งนัก

ค่ำคืนนั้นตำหนักคุณหนิงเต็มไปด้วยชายาอ๋องและเหล่าพระญาติของอวี้ฮองเฮา อีกทั้งยังมีหลานสาวของฮองเฮาอย่างอวี้หลิน ที่มาเยี่ยมพระนางในยามนี้

หมอหลวงในยามนี้ ตรวจอาการพระนางพบว่าทรงตกพระทัยมาจนทำร่างกายอ่อนแอ อีกทั้งยังเหนื่อยล้า จากการมิได้นอนทั้งคืน

หนิงเยียนนึกสมเพชคนอย่างอวี้ฮองเฮา หนานอ๋องนั่งข้างพระมารดา ชูอ๋องก็เช่นกัน เขาทั้งสองคนรักอวี้ฮองเฮามากว่าพระบิดาเสียอีก

อวี้หลินสายตามองที่เวยอ๋อง แน่นอนนางแอบชอบเวยอ๋องมานานเช่นกัน หยวนเหมยเห็นเยี่ยงนั้นอยากจะเข้าไปตบอวี้หลินนัก

หนิงเยียนมองออกว่าสตรีนี้คิดอะไรกับเจ้าอ๋องไร้สมอง บุรุษเยี่ยงนี้ มีแต่สตรีไร้สมองพวกนี้กระมังที่ชอบ รวมถึงหนิงเยียนคนเดิมด้วย แต่มิใช่นางแน่นอน

เพียงไม่นานนัก ฮ่องเต้ไล่ทุกคนให้กลับไป หนิงเยียนเดินนำหน้าเวยอ๋อง นางหมายจะเดินไปที่ตำหนักหรงไปหาไท่ชางหวง แต่เจ้าคนถ่อยจับแขนเราไว้

"ปล่อยข้า"

"ท่านปู่นอนแล้ว กลับจวนเถอะ" เวยอ๋องลากนางออกมาถึงหน้าประตูวังหลวง ทุกการกระทำตกอยู่ในสายตาของอวี้หลิน และ หยวนเหมยที่เดินตามหลังหนานอ๋อง

"อย่าแม้แต่จะคิด" หนานอ๋องมองหน้าชายารัก แล้วเร่งพานางเดินขึ้นรถม้า

หนิงเยียนเหลือบไปเห็นเข้าพอดี

"อดีตคนรักของท่านนางยังอาลัยท่านอยู่" นี่นางจงใจยั่วโมโหเขาใช่รึไม่

"อย่าพูดส่งเดช นางคือชายาหนานอ๋อง พี่สะใภ้ของข้า"

เวยอ๋องแม้ตอนเเรกจะอาลัยหยวนเหมยอยู่บ้าง แต่ในบางเรื่องได้รู้ความจริงบางอย่าง ก็พลอยทำให้เขาตัดใจได้

นางโดนเขาลากขึ้นรถม้า ท่ามกลางสายตาที่ริษยาของอวี้หลิน

คอยดูเถอะนางจะต้องขอให้ท่านป้าช่วยนางให้เป็นชายารองเวยอ๋องให้ได้

เช้าวันถัดมาหนิงเยียนเปิดโรงหมอเเต่เช้า เสี่ยวอ้ายมองขอบตาช้ำของเจ้านาย พลันนึกตกใจ

"พระชายามิได้นอนรึเจ้าคะ" เสี่ยวอ้ายที่จัดยาอยู่ที่ชั้น มองเจ้านายด้วยความเป็นห่วง เพราะหลังจากที่เจ้านายกลับจากเยี่ยมอวี้ฮองเฮา เสี่ยวอ้ายมองเจ้านายหลับเเล้วปิดประตูเรือน

จะได้นอนได้อย่าง หลังจากที่เสี่ยวอ้ายออกไป เจ้าคนชั่วมาก่อกวนนาง ทำให้นางต้องนอนที่ตั่งยาว แข็ง ๆ ใครมันจะไปนอนหลับกันเล่า

นางหวนคิดถึงกาแฟที่โลกปัจจุบัน ถ้าเอามาด้วยคงจะดี หนิงเยียนมองกล่องยาวิเศษของ เปิดเข้าเจอยาหลอดยาหลายชนิดรักษา โรคได้หลายอย่าง ช่างน่าประหลาดใจนัก

"ท่านหมอเยียน" พอมีคนปรากฏตัวขึ้นกล่องยาของนางได้หายไปทันที

เสี่ยวอ้ายอยากจะเตือนเจ้านาย อย่าได้ลืมฐานะของชายาอ๋อง วันนั้นหนิงเยียนทิ้งเสี่ยวอ้ายให้เฝ้าร้าน นางออกไปท่องทะเลสาบกับเซียวหยาง

ในช่วงเที่ยงเวยอ๋องเดินนำหน้าไป๋หลาน ในมือไป๋หลานถือของอย่างพะรุงพะรังเช่นเคย

เวยอ๋องตั้งใจรับสำรับอาหารเที่ยงกับนางมารร้าย เมื่อไปถึงพบว่า มีเพียงเสี่ยวอ้ายอยู่ที่โรงหมอ กับข้ารับใช้ชายเพียงไม่กี่คน

"นางไปไหน"

น้ำเสียงดุถามสาวใช้

เสี่ยวอ้ายเข่าอ่อนลงกับพื้น จะตอบอย่างไรดี

"ดี เจ้าไม่ตอบ" เวยอ๋องส่งสายตาให้ไป๋หลาน ไป๋หลานมอบเงินก้อนให้ข้ารับใช้ชาย พวกเขาสารภาพหมดเปลือก

สาวใช้คิดว่าชะตาเจ้านายจะขาดก็งานนี้ล่ะ

เวยอ๋องกำหมัดแน่น ดวงหน้าขบกรามขึ้นเป็นสัน เปลี่ยนสีจากสีแดงเป็นหมองคล้ำ

นางไปท่องทะเลสาบกับบุรุษอื่น ทั้งที่ตัวเองเป็นชายาอ๋อง

นางกล้าเป็นดอกแดงซิ่งยื่นออกนอกกำแพง ไอสังหารแผ่กระจายไปโดยรอบเเม้แต่ข้ารับใช้ยังขนลุก ไป๋หลานเพิ่งเคยเห็นเจ้านายบันดาลโทสะเป็นครั้งแรก

ช่างน่าสงสารชะตาชีวิตของพระชายาเอกนัก ครั้งเวยอ๋องทำดีด้วยเหตุใดนางถึงแข็งกระด้างเล่า ทุกคนต่างขนลุกอย่างหวาดกลัวอาหารเหล่านั้นเวยอ๋องโยนมันออกไปให้สุนัขจรจัดเเถวนั้นกิน จากนั้นมุ่งหน้าไปที่ทะเลสาบว่านลี่