นางเอกหลบไป นางร้ายมาเเล้ว นิยาย บท 17

หนิงเยียนนั่งจิบชาและของว่างอย่างสบายใจ การล่องเรือสำราญในครั้งนี้ ทำให้นางได้ดื่มด่ำธรรมชาติ อีกทั้งยังมีสาวงามมาร่ายรำ เรือสำราญลำนี้ไม่เล็กไม่ใหญ่ บรรจุคนได้แปดคน

เซียวหยางยิ้มอย่างอ่อนโยนให้นาง พร้อมรินน้ำชาให้คนงาม

ความอ่อนโยนของเขาทำให้นางประทับใจยิ่งนัก

"ขอบคุณท่านหมอเยียนอีกครั้ง ที่รักษาข้า บุญคุณครั้งนี้ ข้าจะไม่มีทางลืม"

หนิงเยียนยิ้มอ่อน การรักษาเพื่อนมนุษย์เป็นหน้าที่ของคนเป็นหมอ ไม่แบ่งแยก ชนชั้นวรรณะ คือสิ่งที่หมอควรกระทำ

"ไม่เป็นไร ข้าเป็นหมอต้องรักษาคุณชาย คุณชายเรียกข้าว่าหนิงเยียนเถอะ"

"ถ้าอย่างนั้น ท่านหมอเรียกข้าว่าเซียวหยางแล้วกัน"

"เซียวหยาง"

"หนิงเยียน"

เซียวหยางรู้สึกอบอุ่นหัวใจนักที่เขาได้อยู่ใกล้ ๆ หนิงเยียน สาวงามร่ายรำเสร็จ การเเสดงชุดใหม่ก็พลันเข้ามา หนิงเยียนคิดว่า เซียวหยางเป็นคนมีฐานะที่ไม่ธรรมดาแน่นอน อยากที่จะคาดเดานัก

"ข้ากับท่าน ถือว่าเป็นสหายกันเเล้ว" นางคว้ากาสุรามาริน จากนั้นยกขึ้น ดื่มให้เขา

"ข้าก็เช่นกัน" เซียวหยางยกจอกสุราขึ้นดื่ม เป็นครั้งแรกที่เขาดื่มสุราอย่างมีความสุข

ตึก!!!

สาวงามที่ร่ายรำ ต่างล้มลงกับพื้น เพราะมีเรือสำราญลำใหญ่กว่ามาชนเรือสำราญ ของเซียวหยางอย่างเเรง

หนิงเยียนมองคนบนเรือใหญ่ นางจำได้ดีเชียวล่ะ เวยอ๋องเจ้าคนสารเลวจะมาขัดจังหวะความสำราญของนางทำไมกัน

จอกสุราของนางล่วงลงกับพื้น น่าโมโหนัก เซียวหยางมองบุรุษแต่งกายดูมีภูมิฐาน อาภรณ์หรูหรา ประดับหยกชั้นดี ตรงเอว การแต่งกายมีแต่คนในราชวงศ์เท่านั้น ที่จะแต่งได้

"มิทราบว่า ท่านมาชนเรือของข้า แล้วยังถือวิสาสะ เข้ามาในเรือ ท่านต้องการอันใด" เซียวหยางเป็นสุภาพชนเอ่ยถามด้วยความประนีประนอม แม้ฝ่ายตรงข้ามจะหยาบช้าก็ตาม

เวยอ๋องยิ้มเย็นส่งสายตาไปทางหนิงเยียน นางจะให้เจ้าคนสารเลว บอกความจริงแก่เซียวหยางมิได้

เวยอ๋องกำลังจะเอ่ยแต่ทว่า

"เขาคือพี่ใหญ่ของข้าเอง" หนิงเยียนเอ่ยขึ้นตัดหน้าเวยอ๋อง ทำให้เขาทั้งเจ็บแค้นได้กลืนคำพูดลงคอไป เวยอ๋องตาแดงก่ำ มองนางมารร้ายแสดงละครป่าหี่

นางจะสวมหมวกเขียวให้เขา หรือนางจะเป็นดอกซิ่งแดงยื่นออกนอกกำแพง สองอย่างความหมายไม่ต่างกัน

"คารวะพี่ใหญ่" เซียวหยางประสานมือคำนับ เวยอ๋องหน้านิ่ง

"เซียวหยาง ข้ากลับก่อน ขอบคุณเจ้ามากสำหรับการล่องเรือวันนี้"

นางเดินข้างเวยอ๋องแสร้งยิ้มให้เขา