นางเอกหลบไป นางร้ายมาเเล้ว นิยาย บท 18

ยามที่รถม้าจอดหน้าจวน หนิงเยียนลงจากรถม้าเดินอย่างรวดเร็วมุ่งไปที่เรือนของนาง วันนี้เจ้าคนชั่วรังแกนาง

เสี่ยวอ้ายเดินวนในเรือนป่านนี้พระชายายังไม่มาอีก หวังว่าท่านอ๋องจะไม่ทำร้ายพระชายาของนางหรอกกระมัง

สายตาสาวใช้มองไปที่หน้าประตูพบว่า พระชายาเดินมาด้วยสภาพอิดโรย สาวใช้รีบวิ่งไปประคองเจ้านาย

"เตรียมน้ำให้ข้าอาบ" นางขยะแขยงเต็มทีเเล้ว ยิ่งหวนคิดถึงสิ่งที่เขากระทำกับนาง หนิงเยียนยิ่งเกลียด

หนิงเยียนชำระล้างร่างกายเพิ่งเสร็จ นางแต่งกายกำลังจะเข้านอน แต่ด้านหน้าเรือนเกิดเรื่องขึ้น

"นังสารเลวออกมาเดี๋ยวนี้นะ" เสียงตะโกนหน้าเรือนดังขึ้น

หนิงเยียนสั่งให้เสี่ยวอ้ายไปเปิดประตู ดูว่าผู้ใดมันมาเห่าหอนอยู่แถวนี้ พบว่าเป็นหยวนเซียงนั่นเองที่ยืนโวยวาย

"นังสารเลว วันนี้เจ้าไปยั่วยุอันใดท่านอ๋อง เหตุใดท่านอ๋องจึงกลับมาสภาพเยี่ยงนี้" หยวนเซียงให้บ่าวรับใช้ไปสอดแนมที่หน้าจวน พบว่าสภาพของคนทั้งสองคนลงจากรถม้าฟัดเหวี่ยงกัน

อีกอย่างเวยอ๋องหมางเมินหยวนเซียงนักจึงทำให้นางรับไม่ได้ ถึงแบกหน้าเข้ามาหาเรื่องหนิงเยียน

"เจ้าเห่าหอนพอรึยัง ถ้ายังไม่พอ ก็ตรงศาลาตรงนั้นว่างพอดี" หนิงเยียนไม่พูดเปล่า นางชี้ไปทางศาลาสระบัว

หยวนเซียงโกรธจนตัวสั่น

"เจ้านังสารเลว ข้าจะสั่งสอนเจ้า"

"เป็นแค่อนุกล้าเหยียบหัวพระชายา"

หยวนเซียงหมายจะตบที่ใบหน้าหนิงเยียน แต่ทว่า หนิงเยียนหลบทันแล้วบิดข้อมือหยวนเซียงจนกระดูกดังลั่น

"โอ๊ย!!!! ปล่อยข้า"

"เจ้าชอบเจ้าอ๋องสมองสุนัขนั่น ทำไมไม่ดูแลให้ให้ดีเล่า ปล่อยให้วุ่นวายกับข้าทำไม" ในระหว่างที่พูดไปก็บิดข้อมือหยวนเซียงไปเรื่อย ๆ

"ปล่อยข้า!!!" หยวนเซียงเจ็บจนน้ำตาล่วง หนิงเยียนโมโหเวยอ๋องไม่มีที่ระบายความแค้น พอดีหยวนเซียงลนหาที่เอง

หนิงเยียนปล่อยมือแล้วถีบหน้าอกหยวนเซียงอย่างแรง จนหยวนเซียงล้มหงายหลังดังตึ้ง

สาวใช้หยวนเซียงรีบพาเจ้านายกลับไป หยวนเซียงจนสลบคาที่

สองนายบ่าวพลันถอนหายใจ หนิงเยียนเข้าไปนอน เมื่อได้ระบายความแค้น ช่างมาได้ถูกจังหวะพอดี

เช้าวันถัดมาข่าวในจวนลือสะพัดไปไวยิ่งนัก ตอนที่เสี่ยวอ้ายไปรับสำรับเช้ามาให้เจ้านาย สาวใช้ได้ยินมาว่า อนุหยวนเซียงโดนกักบริเวณ

ตอนนี้หนิงเยียนรับสำรับเช้าไป หูฟังเสี่ยวอ้ายเล่าเรื่องหยวนเซียง

สมน้ำหน้า!!!

วันนี้หนิงเยียนพลันรู้สึกเหนื่อยล้า จึงสั่งให้เสี่ยวอ้ายไปที่โรงหมอเยียนสั่งข้ารับใช้ ให้หยุดพักผ่อนหนึ่งวัน

นางคว่ำหน้าราบกับเตียง บั้นท้ายปวดเหลือเกิน ถ้าเสี่ยวอ้ายมา นางจะให้เสี่ยวอ้ายนวดบั้นท้ายให้นาง

เสียงคนเดินเข้ามา สงสัยจะเป็นเสี่ยวอ้าย

เวยอ๋องไม่ตอบคำถามนาง ยังมาทำหน้าสลดอีก คิดว่านางจะสงสารรึ

"ข้าขอโทษ"

"กลับไปเถอะ ข้าอยากอยู่คนเดียว"

"ต่อไปนี้ถ้าเจ้าไม่อยากให้ข้าโกรธ อย่าอยู่ใกล้บุรุษอื่นอีก นอกจากข้า"

มีสิทธิ์อะไรมาสั่งนาง ใบหน้าหนิงเยียนท้าทายเขามาก เวยอ๋องได้แต่ข่มอารมณ์มิให้ทำร้ายนาง

"ดูปากข้านะ ข้า จะ ทำ ใน สิ่ง ที่ เจ้า มิ ชอบ" นางเน้นทีละคำ ใบหน้าเวยอ๋องพลันเเดงก่ำ

"หนิงเยียน!!!"

ใบหน้าเปลี่ยนสีเเล้ว

"ตบข้าสิ ตีข้าสิ ชอบมิใช่รึความรุนแรง" เวยอ๋องทำได้แค่เพียงกำมือแน่นเเล้วเดินถีบประตูเดินจากไปส่วนนางล้มลงตั่งเตี้ย เสี่ยวอ้ายรีบเข้ามารินน้ำชาให้เจ้านาย

นางจะต้องสู้รบกับคนบ้าเยี่ยงนี้ไปอีกนานเเค่ไหน

บ่ายวันนั้นคนในวังหลวงมีราชโองการให้ชายาเวยอ๋องไปปฏิบัติธรรมที่วัดนางชีสวดมนตร์ขอพระให้อวี้ฮองเฮาหายจากการประชวรครั้งนี้

ดูเหมือนว่าพระนางจะร่างกายอ่อนแอ หลังจากเจอกองทัพงูเขียวของไท่ชางหวงในตอนนั้นยังมิหาย วันพรุ่งหนิงเยียนก็ต้องออกเดินทางไปวัดนางชี