นางเอกหลบไป นางร้ายมาเเล้ว นิยาย บท 24

หลายวันผ่านไปนับจากที่หนิงเยียนราดน้ำแกงไก่ใส่เวยอ๋องแต่เขาหลบทัน เวยอ๋องดีกับนางมาก โดยการให้ไป๋หลานไปส่งอาหารเที่ยงให้นางที่โรงหมอเยียน แต่ทว่านางก็พลันมอบอาหารเหล่านั้นให้ข้ารับใช้ได้กิน ถ้าจะทิ้งก็เสียดายของ

หนิงเยียนมองชุดที่ข้ารับใช้เรือนหลักส่งมาให้นาง ย้อนไปเมื่ออาทิตย์ก่อน เวยอ๋องส่งคนมาวัดตัวนางเพื่อที่จะตัดชุดไปงานวันคล้ายวันเกิดของฮูหยินผู้เฒ่าเสิ่นวันนี้

ชุดสีชมพูถักทอด้วยดิ้นทองอย่างดีที่ชายกระโปรง บุด้วยลายบุปผาสวรรค์ หนิงเยียนสวมชุดนี้เเล้วทำให้นางดูงามนัก นางเพิ่งสังเกตร่างนี้ ทรวงอกนูนใหญ่เหมือนกันเพราะชุดนี้ค่อนข้างที่จะกระชับเข้าสัดส่วนพอดี

สายตางามมองไปที่ถาดเครื่องประดับ ที่วางเรียงรายกันอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย

ปิ่นหยกชั้นดีที่เซียวหยางมอบให้นาง เเสดงว่าเขาต้องการจะตอบแทนน้ำใจของนางกระมัง หญิงสาวเลือกหยิบปิ่นหยกที่เซียวหยางมอบให้สวมใส่กับชุดสีชมพูลายบุปผาสวรรค์

เวยอ๋องยืนรอหนิงเยียนหน้ารถม้า ยามนี้เหตุใดนางยังไม่มาอีก เสียงฝีเท้าของนางเดินมาเเล้ว ชายหนุ่มจ้องมองร่างงามในอาภรณ์สีชมพู มุ่งหน้ามาทางเขา

ดวงตาดอกท้อแทบจะตะลึงไปในความงามของนาง อีกทั้งมวยผมที่ม้วนขึ้นเป็นทรงเมฆเหินทำให้นางดูมีความน่าเกรงขามมากขึ้น ปกติหนิงเยียนจะม้วนผมธรรมดา

"งามนัก"

"ท่านคงเป็นประสาทกระมัง"

หนิงเยียนรีบขึ้นรถม้า ตามด้วยเวยอ๋องแต่ทว่า หยวนเซียงรีบมาขัดจังหวะเสียก่อน

"ท่านอ๋อง ให้ข้าไปด้วยเถอะเจ้าค่ะ" หลายวันมานี้หยวนเซียงเป็นคนดี นางอยู่แต่ในที่ของนางสงบเสงี่ยมเจียมตัวมาก เวยอ๋องแทบจะลืมว่าเขามีอนุอยู่คนหนึ่ง

"ขึ้นมาเถอะ"

หนิงเยียนนั่งอีกฝั่งหนึ่งของรถม้า มองเวยอ๋องนั่งตรงกลาง อนุหยวนนั่งฝั่งตรงข้ามหนิงเยียน บรรยากาศภายในรถม้าไม่มีผู้ใดปริปากพูดเลยสักคน จนกระทั่งรถม้าจอดหน้าจวนเสิ่น

เวยอ๋องเดินลงรถม้าก่อนคนแรก หยวนเซียงรู้ว่าเป็นเเค่อนุจึงให้หนิงเยียนเดินลงไปก่อน

หนิงเยียนมองมือเวยอ๋องยื่นมาให้นางจับ แต่นางทำเมินเช่นเคย ลงรถม้าเองเดินมุ่งหน้าไปในจวนเสิ่น

หยวนเซียงเปิดม่านออกมาคิดว่าเวยอ๋องต้องรอนางแต่ผิดคาด เขาเดินตามหลังนังสารเลวหนิงเยียนไปแล้ว ทำให้นางรีบสาวเท้าตามเขาไปอย่างรวดเร็ว

งานวันคล้ายวันเกิดของฮูหยินผู้เฒ่าเสิ่นถูกจัดขึ้นในสวนย่อมด้านหน้า

หนิงเยียนปรายตามองการจัดงานของคนโบราณ ช่างแยกที่นั่งฝั่งบุรุษฝั่งสตรีชัดเจน

"พระชายาทางนี้เจ้าค่ะ" เสิ่นฮัวในชุดสีฟ้าลายบุปผา เดินเข้ามาทักทายหนิงเยียนอย่างเป็นกันเอง

"เสิ่นฮัวเจ้างามนัก" หนิงเยียนเอ่ยชมดรุณีน้อย รู้จักเสิ่นฮัวมาหลายวันนางเป็นคนช่างเรียนรู้ อีกทั้งยังน่ารักอีกด้วย มีมารยาทยิ่งนัก

เวยอ๋องกำลังจะเรียกชายามารร้ายของเขา แต่ทว่านางโดนลากไปฝั่งสตรีเสียเเล้ว

หนิงเยียนเดินตามสาวใช้นางนั้นอย่างช้า ๆ สาวใช้นางนั้นพาหนิงเยียนเดินผ่านสระบัว ยามค่ำคืนเช่นนั้นบรรยากาศช่างเหน็บหนาวยิ่งนัก นางมองสระบัวชั่วครู่เดียว สาวใช้นางนั้นหายไปแล้ว

"นังสารเลว!!!" หนิงเยียนหันไปมองคนที่ด่านางเป็นผู้ใดมิได้นอกจากชายาหนานอ๋อง อย่างหยวนเหมย

หนิงเยียนกระจ่างใจเเล้วที่เเท้ เป็นแผนล่อนางออกมาจากงานนี้เอง

ช่างฉลากแยบยลนัก

มุมปากงามหยักยิ้ม "ที่แท้ชายาหนานอ๋องนี่เอง อยากจะเจอข้า เหตุใดไม่เดินมาหาข้าเล่า ต้องใช้วิธีสกปรกเช่นนี้ด้วยเล่า"

"นี่เจ้า ผู้ใดกันแน่สกปรก ถ้าเจ้ายอมนอนในอารามชีวันนั้น ไม่เปลี่ยนตัว มีรึอวี้หลินจะโดนย่ำยี" ไม่มีคำใดที่ที่หนิงเยียนจะมอบให้นอกจากคำว่าสารเลว

"สมควรเเล้วที่พวกเจ้าต้องโดนเยี่ยงนั้น เป็นอย่างไร รู้สึกอายรึไม่ได้แก้ผ้าต่อหน้าผู้คนในอารามชี"

หนิงเยียนเอ่ยอย่างสาแก่ใจ เมื่อหวนคิดเหตุการณ์วันนั้น หยวนเหมยคิดว่าหนิงเยียนต้องสาดผงคันใส่นางแน่นอน มิอย่างนั้น ตัวนางคงไม่เเก้ผ้าเยี่ยงนั้นหรอก

ในตอนที่หยวนเหมยเดินเข้ามาในงานทุกสายตามองนางอย่างน่ากลัว แต่ก่อนมองนางในด้านที่ดีงาม แต่พอเกิดเรื่องวันนั้นชื่อเสียงของนางด่างพร้อยไปหมด รวมทั้งอวี้ฮองเฮาสั่งโบยนาง อีกทั้งหนานอ๋องพลันด่าทอนางด้วย ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะนังสารเลวหนิงเยียน

ถ้าวันนั้นหนิงเยียนรับชะตากรรมไปก็จะไม่เป็นเยี่ยงนี้