นางเอกหลบไป นางร้ายมาเเล้ว นิยาย บท 27

งานวันพระราชสมภพของไท่ชางหวงก็มาถึง หนิงเยียนในอาภรณ์สีฟ้าที่ร้านผ้าหยวนส่งมาให้นาง ปักด้วยดิ้นทองลายผีเสื้อล้อมบุปผา ชายกระโปรงบุด้วนดิ้นทองอย่างงดงาม

"งามมากเจ้าค่ะ" เสี่ยวอ้ายยังออกปากชมเจ้านาย

หนิงเยียนมองถาดเครื่องประดับ ทำไมหยกปิ่นหยกสีขาวที่เซียวหยางมอบให้นาง ไปไหนเสียเเล้ว

"เสี่ยวอ้าย ปิ่นหยกสีขาวไปไหนเสียเเล้ว" เเล้วหวนคิดถึงปิ่นหยกของเจ้านาย เมื่อหลายวันก่อนงานวันเกิดของฮูหยินผู้เฒ่าเสิ่น พระชายาปักปิ่นหยก วันนั้นพระชายาตกน้ำ

"นึกได้เเล้วเจ้าค่ะ ปิ่นหยกน่าจะตกลงไปในสระบัวจวนเสิ่น วันนั้นท่านปักปิ่นหยกไปร่วมงานวันเกิดของฮูหยินผู้เฒ่าเสิ่น"

หนิงเยียนนึกเสียดายที่ปิ่นหยกชั้นดีตกน้ำไปเสียเเล้ว ใบหน้างามพลันสลดยิ่งนัก แต่หารู้ไม่ว่าเวยอ๋องเป็นคนทำลายปิ่นหยกให้แหลกคามือ

นางเลือกเครื่องประดับปิ่นไม้ธรรมดา เสี่ยวอ้ายมองดูเจ้านายในคันฉ่องสีทอง พระชายานิสัยเปลี่ยนไปมาก ช่วยเหลือผู้คน อีกทั้งเป็นห่วงข้ารับใช้ในจวนมากขึ้น ทำให้เสี่ยวอ้ายจงรักภักดีต่อเจ้านายมาก

เวยอ๋องสาวเท้าเข้ามาในเรือนพำนักของหนิงเยียน เห็นเสี่ยวอ้ายประคองหนิงเยียนขึ้น

ชุดสีฟ้าลายผีเสื้อล้อมบุปผาช่างงดงามนัก

"ข้าคิดว่าเจ้าแต่งกายยังไม่เสร็จ ของขวัญให้ท่านปู่เล่า"

"ข้าเตรียมไว้เเล้ว" หนิงเยียนไม่อยากสนทนากับเขา นางเดินนำหน้าเขามุ่งไปที่หน้าจวน เพื่อจะขึ้นรถม้าไปที่วังหลวง

หนิงสาวนั่งรถม้าตรงข้ามกับเขา ใบหน้าเขามองนางแล้วอมยิ้มตลอดทาง

หนิงเยียนหงุดหงิดใจนัก เจ้าคนบ้ามองนางแล้วยิ้ม มีอันใดให้ดีใจกันเล่า

หลายวันที่ผ่านมา ก็วุ่นวายกับนางโดยการไปรับสำรับเที่ยงที่โรงหมอกับนาง แม้นางจะสาดน้ำแกงใส่ทุกวันก็ตาม

ช่วงเย็นก็กินข้าวกับนาง แม้นางจะพ่นข้าวใส่หน้าเขา แต่เขาก็มิใช้กำลังเหมือนแต่ก่อน

อย่าคิดนะว่านางจะใจอ่อนรักเขาลง

หนิงเยียนมองค้อนอย่างแรง แต่เจ้าคนบ้ายังไม่หยุดยิ้ม

รถม้าเกิดเสียหลักตกหลุม หนิงเยียนหน้าคะมำลงข้างล่าง แต่ทว่าเวยอ๋องคว้าตัวนางได้ทัน เขาจับตรงหน้าอกนางเข้าพอดี

หนิงเยียนผลักเขาออกเเล้วตบหน้าเขาดังฉากใหญ่

"คนลามก"

"ข้าช่วยเจ้านะ" เวยอ๋องมิคิดว่าการช่วยนางมิให้หน้าคะมำ จะเป็นการไปจับนมของนางเข้า เขามองมือตัวเอง ที่กางออกทั้งหน้านิ้ว ใบหน้าแดงก่ำ

"นี่เจ้ายังลามกได้อีก" หนิงเยียนโกรธจนควันออกหู

"ข้า..." ก็มันใหญ่จริง ๆ นี่นา

รถม้าจอดหน้าวังหลวงหนิงเยียนกลัวจะสังหารเขาให้ตายตามือ นางเดินลงมาจากรถม้าก่อนเขา

การจัดงานพระราชสมภพให้ไท่ชางหวงจัดขึ้นในอุทยานส่วนหน้า เสียงเพลงพิณบรรเลง เหล่าขุนนางน้อยใหญ่ ต่างมาร่วมงานจำนวนมาก

"..." หนิงเยียนไม่ตอบ จากนั้นวางจอกสุราลง แล้วมองสาวงามร่ายรำอย่างงดงาม

เวยอ๋องเอาจอกสุราของนางมา แล้วรินสุราใส่จากนั้นกระดกเข้าปาก หนิงเยียนมองจอกสุราของนาง

เจ้าหมอนี่หาเรื่องจูบนางทางอ้อม

"เจ้ามันไร้ยางอายจริง ๆ " สีชาดติดที่จอกสุรา ตอนนี้ติดที่ปากเวยอ๋อง ชายหนุ่มหยักยิ้มให้นางมารร้าย

ไท่ชางหวงแม้จะนั่งไกลหน่อยแต่เห็นภาพได้ชัดเจน เห็นทีทั้งสองคนจะมีหลานเจ้าก้อนแป้งให้เขาแน่นอน

คนที่ปวดใจที่สุดจะเป็นชายาหนานอ๋องเสียมากกว่า หยวนเหมยมิอาจมองภาพที่ ชายาเวยอ๋องกับเวยอ๋องใกล้ชิดกันมิได้

"เจ้าอิจฉารึ" หนานอ๋องกระซิบถามชายารัก

"เปล่าเจ้าค่ะ"

ส่วนชูอ๋องที่ยังไม่มีชายาเอก มีเพียงอนุ แต่เขาไม่สามารถพามาร่วมงานได้ กระนั้นเขาจึงนั่งโดดเดี่ยว

อวี้ฮองเฮามองหลานสาวนั่งกระดกสุรา อวี้หยวนหลานสาวคนรอง จากนั้นพวกนางพลันสบตากัน

เสียงตะโกนที่หน้าอุทยานดังขึ้น

"เยียนเอ๋อร์ ยอดพธูของข้า ข้ารักเจ้า"