นางเอกหลบไป นางร้ายมาเเล้ว นิยาย บท 26

หนิงเยียนลืมตาขึ้นมาในยามเช้าพบว่าร่างกายของเปลือยเปล่า นางจำได้ตนเองตกสระบัวเพราะหยวนเหมย แต่เจ้าคนชั่วกระโดดลงมาช่วยนางแล้วพานางกลับจวน

เสี่ยวอ้ายเดินถือสำรับเช้าเข้ามาพอดี หนิงเยียนมองสาวใช้

"ผู้ใดเปลี่ยนผ้าให้ข้า"

เสี่ยวอ้ายหน้าเเดงก่ำ

"ท่านอ๋องเจ้าค่ะ"

หนิงเยียนก้มลงมองดูรอยแดง พบว่าเกรงจะไม่ได้เปลี่ยนผ้าให้นางธรรมดา ชายชั่วผู้นี้ชอบคิดอกุศลกับนาง

หนิงเยียนพลันรู้สึกไม่สบายยิ่งนัก สงสัยนางจะเป็นหวัดกระมังแม้จะกินยาแผนโบราณไปแล้วเกรงว่าจะไม่ได้ผล กล่องยาปรากฏขึ้นมา นางหายาแก้ไข้ จากนั้นกลืนมาลงไปตามด้วยน้ำเปล่า

เสี่ยวอ้ายเดินเข้ามา กล่องยาพลันหายไปแล้ว สาวใช้รายงานว่าคุณหนูเสิ่นมาเยี่ยมานาง

หนิงเยียนพลันอนุญาต เพียงไม่นานเสิ่นฮัวในอาภรณ์หรูหราเดินทอดน่องเข้ามาในเรือนอย่างเชื่องช้า

"พระชายาเมื่อคืน ข้าเห็นท่านเดินไปกำลังจะตามท่านไป เเต่พระชายาหนานอ๋องขวางท่านไว้เสียก่อน จังหวะนั้นเวยอ๋องเดินตามหลังข้า ข้ากำลังจะเข้าไปหาท่าน แต่เวยอ๋องห้ามไว้ ทุกคำพูดที่ชายาหนานอ๋องเอ่ยขึ้น ช่างเลวร้ายนัก"

"ตอนนี้ข้ามิเป็นไรเเล้ว" เสี่ยวอ้ายรู้หน้าที่รินน้ำชาให้แขกผู้มาเยือนแล้วออกไป

"ตอนนั้นท่านอ๋องห่วงท่านมาก กระโดดลงไปอย่างไม่คิดชีวิต"

หึ หนิงเยียนไม่อยากจะเชื่อ

"อีกอย่างข้าต้องขอโทษด้วย เพราะสาวใช้ของข้าร่วมมือกับคนอื่น ตอนนี้ข้าได้ขายนางออกจากจวนเเล้ว"

เสิ่นฮัวกังวลว่าหนิงเยียนจะโกรธเกลียดนาง

"เจ้ามิต้องกังวลหรอก วันนี้ข้าจะพักผ่อนไม่เปิดโรงหมอ"

เสิ่นฮัวยิ้มจนตาหยี พูดคุยได้สักพักหนึ่งเสิ่นฮัวก็พลันกลับจวนเสิ่น

ในระหว่างที่หนิงเยียนกำลังจะนอน เสี่ยวอ้ายเข้ามารายงานว่าหนิงฮูหยินมาเยี่ยมนาง

หนิงฮูหยินเดินเข้ามาในเรือนพำนักของบุตรสาว ข้าวของในเรือนมีสิ่งของชั้นดีประดับประดาอยู่ แสดงว่าเวยอ๋องต้องรักนางมากเเน่

"ท่านแม่" หนิงฮูหยินมองบุตรสาว นางกลายเป็นคนดีมีเมตตา เมื่อวานเสิ่นฮูหยินเล่าเรื่องบุตรสาวของนางให้ฟัง หนิงเยียนช่วยทำคลอดเสิ่นฮูหยิน บุตรสาวของนางพลันเก่งจริง ๆ แม้อาการป่วยของนาง บุตรสาวยังรักษาหาย

"เยียนเอ๋อร์ เมื่อวานข้าตกใจมากที่เจ้าตกลงไปในสระบัว" หนิงฮูหยินนั่งที่ตั่งเตี้ย หนิงเยียนรินน้ำชาชั้นดีให้มารดา

"ตอนนี้ คลื่นใต้น้ำได้เริ่มขึ้นเเล้ว ฝ่าบาทกำลังจะแต่งตั้งรัชทายาท ทั้งสามอ๋องยังมิรู้ว่าผู้ใดจะได้เป็น ช่วงนี้ เจ้าต้องระวังตัวให้ดี"

"เจ้าค่ะ ท่านแม่ข้าอยากหย่ากับเวยอ๋อง"

"เยียนเอ๋อร์ เจ้าจำมิได้รึ ในตอนนั้นเจ้ารักเวยอ๋องมาก จนทำเรื่องมิงาม จึงได้แต่งกับเขา เหตุใดจึงอยากจะหย่า"

เรื่องการหย่าเป็นสิ่งต้องห้ามที่สุดของสตรีในยุคโบราณ ถ้าบุตรสาวโดนหย่า หนิงฮูหยินไม่เห็นด้วย ต่อไปจะสู้หน้าผู้ใดได้เล่า

"ท่านปู่ ท่านปลอมตัวมาหาข้าอีกเเล้ว" หนิงเยียนนึกขันไท่ชางหวง จะออกจากวังหลวงมาทั้งที ต้องปลอมตัวเป็นตาแก่ ติดหนวดติดเคราช่างตลกยิ่งนัก

"เห็นเจ้ายิ้มได้ ข้าก็สบายใจเเล้ว อวี้ฮองเฮาทำไมเกลียดเจ้าเพราะเจ้ารักษาข้าหาย นางจงใจให้ข้าตาย อยากให้โอรสของนางเป็นรัชทายาท"

เอ่ยถึงอวี้ฮองเฮายามใด ไท่ชางหวงนึกรังเกียจนัก

"อีกไม่กี่วันข้างหน้า งานวันพระราชสมภพของข้า เจ้าอย่าลืมเตรียมของขวัญไว้ด้วยเล่า"

"ได้เจ้าค่ะ"

"ของขวัญชิ้นดีที่ข้าอยากได้ คือเจ้าก้อนแป้งสักคนเจ้าว่าอย่างไร" ไท่ชางหวงเอ่ยอย่างยิ้ม ๆ หนิงเยียนถึงกับสำลักน้ำชา

ทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้น ท่านปู่หัวเราะอย่างดังลั่นในห้องอาหารชั้นสอง หนิงเยียนหน้าแดงก่ำเมื่อหวนนึกถึงเจ้าคนถ่อยผู้นั้น

ไท่ชางหวงเดินออกไปแล้ว หนิงเยียนคีบอาหารเข้าปากด้วยความหิว ทั้งหิว ทั้งโกรธไท่ชางหวงพูดบ้าอันใดก็มิรู้

ผู้ใดจะอยากมีลูกกับเจ้าไก่อ่อนกัน หวนคิดเมื่อเช้านางโดนรังแก มันจุกในอกมาก ไอ้คนลักหลับเก่ง

วันต่อมาหนิงเยียนกำลังจะออกไปที่โรงหมอเยียนแต่ทว่าร้านผ้าหยวนร้านตัดเย็บผ้าอันดับหนึ่งแห่งเมืองต้าโจว เจ้าของร้านเถ้าแก่เนี้ยมาวัดรอบตัวนาง อีกทั้งหนิงเยียนเลือกผ้าสีฟ้า สวมใส่ไปงานวันพระราชสมภพของไท่ชางหวง

หยวนเซียงหลังจากงานวันเกิดฮูหยินผู้เฒ่าเสิ่น นางได้เดินกลับมาจวนเวย ทำให้นางนึกรังเกียจหนิงเยียนมาก ยิ่งได้รู้

เวยอ๋องส่งคนไปวัดตัวนางมารร้ายนั่น ยิ่งเพิ่มต่อมความเดือดให้หยวนเซียง เวยอ๋องกักบริเวณหยวนเซียงมิให้ออกไปไหน