นางเอกหลบไป นางร้ายมาเเล้ว นิยาย บท 38

เสิ่นฮัวมองเซียวหยางที่หน้าอกด้านขวาได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้นางทำความสะอาดแผลอีกทั้งใส่ยาให้เขาเป็นที่เรียบร้อยเเล้ว

สายตาของเขามองนางอย่างที่มองหนิงเยียนก็คงดีไม่น้อย

คืนนั้นทั้งคืนเสิ่นฮัวเฝ้าเซียวหยางในกระโจม นางกลัวเขาจะเจ็บปวดบาดแผล เลยมิกล้าออกไปไหน

กระโจมอีกหลังเวยอ๋องถอดรองเท้าเเล้วห่มผ้าให้นางมารร้าย

ยามเช้าวันถัดมาหนิงเยียนตื่นขึ้นมาด้วยอาการที่ปวดศีรษะยิ่งนัก เหตุการณ์ต่าง ๆ ผุดขึ้นมา ใช่เเล้วเซียวหยางรับกระบี่แทนนาง

"เจ้าตื่นเเล้ว" เวยอ๋องเดินเข้ามา

"เซียวหยางเขาเป็นอย่างไรบ้าง"

"เขาปลอดภัยเเล้ว เสิ่นฮัวทำแผลให้เขาเรียบร้อยเเล้ว"

หนิงเยียนไม่วางใจ

"ข้าจะไปดูเขาเสียหน่อย" เวยอ๋องมองนางมารร้ายสาวเท้าออกไปโดยไม่ฟังเขา เมื่อคืนเขาต่อสู้กับพวกมัน แต่ผู้ใดจะไปรู้เล่า ว่ามันพุ่งเป้าไปหาหนิงเยียน ทำไมคนที่รับกระบี่แทนนางไม่เป็นเขา เขาอยากได้สายตาที่อ่อนโยนของนางมองมาทางเขาบ้าง

หรือครั้งนี้ เขาจะต้องเสียนางให้เซียวหยาง เซียวหยางรับกระบี่แทนนาง อย่างไม่ห่วงชีวิตเลยแม้แต่น้อย

หนิงเยียนเข้ามาในกระโจมเซียวหยาง เห็นเสิ่นฮัวกำลังจะป้อนยาเซียวหยาง

"ท่านเป็นอย่างไรบ้าง" หนิงเยียนแย่งชามยาจากเสิ่ยฮัว

"ข้ามิเป็นไร เห็นเจ้าปลอดภัย ข้าก็ดีใจเเล้ว"

หนิงเยียนป้อนยาให้เซียวหยาง กระนั้นเสิ่นฮัวจึงถอยออกมาอย่างเงียบ ๆ ด้วยความปวดใจ

เซียวหยางค่อนข้างพอใจมากที่หนิงเยียนมาดูแลเขา ถือว่าการช่วยชีวิตนางครั้งนี้ นางต้องเห็นน้ำใจของเขาแน่นอน

พักรักษาอาการเซียวหยางได้สามวัน ขบวนรถม้าจึงมุ่งหน้าไปทางเมืองหนาน ตลอดสามวันมานี้ หนิงเยียนเอาใจใส่เซียวหยางอย่างดี

ทำให้เวยอ๋องมิพอใจอยู่บ้าง แต่ก็มิได้เอ่ยอันใดออกมา เพราะเซียวหยางช่วยหนิงเยียนไว้

รถม้าเคลื่อนมาอย่างช้า ๆ จนถึงแอ่งน้ำขนาดใหญ่กลางทะเลทราย

หนิงเยียนไม่ได้ล้างหน้ามาหลายวันเเล้ว กระนั้นนางจึงขอให้เวยอ๋องหยุดขบวนรถม้าก่อน สามวันมานี้ เวยอ๋องไม่ตอแยนาง

ทำไมเขาเปลี่ยนไปขนาดนี้

รถม้าหยุดพักชั่วคราว หนิงเยียน เสิ่นฮัว และสาวใช้ของทั้งสองคน เสี่ยวฟางกับเสี่ยวอ้าย ต่างล้างหน้าล้างตา

ดูท่าไม่ไกลจากบ่อน้ำต้องมีหมู่บ้านกลางทะเลทรายแน่นอน เพราะหนิงเยียนเห็นคนมาตกน้ำ

ในระหว่างที่พวกนางกำลังจะขึ้นรถม้า มีชาวบ้านกลุ่มหนึ่งเดินมาหาพวกนาง

"พวกท่านช่วยพวกข้าด้วย คนในหมู่บ้านของพวกเราเกิดโรคระบาด เป็นผื่นเต็มตัว พวกท่านเชิญหมอมาได้รึไม่"

หนิงเยียนมองหน้าเสิ่นฮัว

เวยอ๋องลงมาจากรถม้า เขาเกรงว่าจะเป็นหลุมพรางของคนอื่นเสียมากกว่า

เซียวหยางได้ยินเสียงสนทนาจึงได้ลงจากรถม้า มองชาวบ้านกลุ่มนั้น