นางเอกหลบไป นางร้ายมาเเล้ว นิยาย บท 39

ยามเช้ารถม้าทั้งสามคันออกจากหมู่บ้านทะเลทรายแต่เช้า หนิงเยียนมองเวยอ๋องเขามีท่าทีที่เปลี่ยนไปมาสามสี่วันมานี้

"เจ้าเป็นอันใด"

"ข้าจะหย่ากับเจ้า ดีรึไม่"

"ดี" มิคาดคิดว่าจะได้ยินเรื่องราวดี ๆ เช่นนี้ หนิงเยียนดวงตาลุกวาวขึ้นมาทันที

"เมื่อกลับถึงแคว้นต้าโจว ข้าจะมอบใบหย่าให้เจ้าทันที"

หนิงเยียนได้ฟังเเล้วเหมือนยกภูเขาทั้งลูกออกจากอกมาก นางไม่คิดจริง ๆ ว่าจะได้ยินคำหย่าจากเจ้าคนถ่อย

รถม้าทั้งสามคันมุ่งหน้ามาที่เมืองหลวงหนาน หนิงเยียนเปิดม่านดูเมืองหลวงหนาน ประตูสีแดงเปิดต้อนรับพวกนาง ใหญ่ไม่แพ้แคว้นต้าโจวจริง ๆ

เซียวหยางลงจากรถม้า ขันทีข้างกายพระบิดาของเขาออกมาต้อนรับ

"เชิญรัชทยาทเสด็จพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาททรงรอท่านห้องพระอักษร" ขันทีเฒ่าเอ่ยขึ้นนามว่าฉู่กงกง แล้วผายมือ ทุกคนต่างเดินตาม

ห้องทรงพระอักษรยามนี้ ฝ่าบาทแคว้นหนาน เซียวจิ้ง ทอดพระเนตรมองคนกลุ่มนี้ย่างกรายเข้ามา รัชทายาทของเขาเซียวหยาง กล่าวไว้ว่า มีสหายแคว้นต้าโจว ที่เป็นหมอเทวดารักษาโรคเรื้อนกวางของรัชทายาทหายได้สนิท ต้องรักษาฮองเฮาได้เช่นกัน

ทุกคนต่างถวายพระพรฝ่าบาทแคว้นหนาน เซียวจิ้งทอดพระเนตรมองกลุ่มคนที่มาจากแคว้นต้าโจว

"ไม่ต้องมากพิธีกับเรา เราจะให้ฉู่กงกงพาพวกเจ้าไปตำหนักรับรอง"

กลุ่มคนจากแคว้นต้าโจวเดินตามฉู่กงกงออกไป ส่วนเซียวหยางยังคงอยู่ในห้องอักษรกับพระบิดา

"นางรักษามารดาของเจ้าได้แน่นะ"

"พ่ะย่ะค่ะเสด็จพ่อ"

"ดี"

เซียวหยางอยากจะบอกเหลือเกินว่า เขามีความรู้สึกที่ดีให้กับนางมาก

"อันใดอีก" เซียวจิ้งทอดมองรัชทายาท ใบหน้าเยี่ยงนี้ของเซียวหยางทำให้คนเป็นพระบิดารู้เลยว่า รัชทายาทกำลังกังวล

"หมอเยียนคือชายาเวยอ๋อง พวกเขากลับไปถึงแคว้นต้าโจวเมื่อไร พวกเขาจะหย่ากัน ข้าชอบหมอเยียน"

"เซียวหยาง ในตอนนี้เจ้าเป็นรัชทายาท นางยังไม่หย่าสามี เจ้าห่าง ๆ นางก่อน นางหย่าเมื่อใดค่อยว่ากันอีกที"

ใบหน้าเซียวหยางมีความหวัง

"แสดงว่าเสด็จพ่อยอมรับนางเเล้ว"

"เซียวหยาง ถึงนางแต่งเข้ามา นางเป็นได้แค่สนม ตำแหน่งฮองเฮาไม่เหมาะกับนาง"

"เสด็จพ่อ" รัชทายาทเซียวหยางถึงกับหน้าถอดสี

"เจ้าอย่าลืมนะ บุตรธิดาอัครเสนาบดีเหรินเฟิง หรือคุณเหรินซิง เป็นคู่หมายเจ้า"

"ไม่ ข้าไม่แต่งนางเสด็จพ่อ"

"ได้อย่างไร สกุลเหรินของนางมีรากฐานมั่นคงกับราชวงศ์เรามาหลายรุ่น เจ้าเป็นผู้ครองแคว้น ต้องลำดับอันใดมาก่อน มาหลังสิ จำไว้ ใต้หล้ามาก่อน สตรีเป็นรอง"

เซียวหยางแค่นยิ้ม หึ ในตอนที่เขาเป็นโรคเรื้อนกวาง ในสายตาคนพวกนั้นเขาคือตัวเชื้อโรค คิดจะปลดเขาออกจากตำแหน่งรัชทายาทเสียด้วยซ้ำ

จะให้สกุลเหรินเป็นชายารึ ฝันไปเถอะ

"รัชทายาท" เสิ่นฮัวยอบกายลงคำนับเขา

"เจ้าไม่ต้องคำนับข้าก็ได้"

"เจ้าค่ะ"

"หนิงเยียนเล่า"

"พระชายาไปชมจันทร์กับท่านอ๋อง" ไหนเวยอ๋องบอกว่าจะหย่านาง เหตุใดต้องชวนนางไปชมจันทร์ด้วยเล่า

เสิ่นฮัวโป๊ปด

"รัชทายาท ข้าอยากเดินดูรอบวังหลวง" เสิ่นฮัวเอ่ยราวกับเด็กน้อย อยากเดินเที่ยวเล่นไปทั่วตลาด

เซียวหยางมองนางเหมือนน้องสาว เพราะหนิงเยียนบอกว่า รับเสิ่นฮัวเป็นน้องสาวจึงสอนวิชาแพทย์ให้

เซียวหยางจึงพาเสิ่นฮัวเดินขมรอบวังหลวงยามค่ำคืน สองคนนั้นออกจากตำหนักรับรองได้ไม่นาน หนิงเยียนกับเวยอ๋องเดินเข้ามาพอดี

เวยอ๋องสุภาพกับนางมาก แกะปูให้นาง นี่เจ้าคนถ่อยผีเข้ารึอย่างไร

"เจ้าไปพักผ่อนเถอะ เจ้านอนที่เตียงอย่าลืมห่มผ้าหนาน ๆ"

"ท่านล่ะ"

"ข้าจะนอนตั่งยาว"

ค่ำคืนนั้นหนิงเยียนนอนหลับอย่างสบายใจ เวยอ๋องมองหน้านางมารร้าย นางหย่ากับเขา เซียวหยางจะดีกับนางรึไม่ จะรักนางรึไม่ แต่การที่เซียวหยางรับกระบี่แทนนาง พิสูจน์ให้เวยอ๋องเห็นเเล้วว่า เซียวหยางรักนางมากกว่าชีวิตของเขาเอง