นางเอกหลบไป นางร้ายมาเเล้ว นิยาย บท 43

หลายวันผ่านไปอาการเวยอ๋องพลันดีขึ้นมาก หนิงเยียนดูแลเขาไม่ห่าง อีกทั้งทางด้านเหนียงฮองเฮา ผดผื่นแดงของพระนางทรงหายดีแล้ว กระนั้นคืนนี้จึงได้มีการจัดงานเลี้ยงฉลองที่พระนางหายจากโรคเรื้อนกวาง

หนิงเยียนคิดว่านางจะได้ไปจากแคว้นหนานเสียที อีกทั้งกลับไปต้าโจวต้องขอใบหย่ากับเวยอ๋อง ต่อไปนางจะเป็นหมอเทวดาออกรักษาผู้คนหมั่นทำความดี การมีความรัก ก็เหมือนแบกความทุกข์

หนิงเยียนสวมชุดสีชมพูของแคว้นหนาน ที่พระนางเหนียงฮองเฮาประทานให้นาง ที่นางรักษาโรคเรื้อนกวางให้พระนางจนหาย

เวยอ๋องมองนางมารร้าย สวมอาภรณ์ต่างแคว้นช่างงามนัก

"ไปเถอะ"

หนิงเยียนมองเวยอ๋องยิ้มอันใด

"ยิ้มอันใด"

"ข้ามิเคยเห็นคนงาม"

"ชิ"

ทั้งสองเดินมุ่งหน้ามาที่อุทยานหลวงของแคว้นหนาน ตามนางกำนัลเข้ามา ส่วนเสิ่นฮัวออกมาก่อนเเล้ว

งานเลี้ยงฉลองของเหนียงฮองเฮามีขุนนางน้อยใหญ่มาร่วมเเสดงความยินดี ด้วยจำนวนมาก เพราะยี่สิบห้าปีที่ผ่านมา เหนียงฮองเฮาทนทุกข์ทรมานเพราะโรคเรื้อนกวางมาตลอด

งานเลี้ยงฉลองดำเนินขึ้น มีสาวงามออกมาร่ายรำ เฉดเช่นเเคว้นต้าโจว หนิงเยียนยังดื่มสุรา เวยอ๋องมองนางดื่มสุรา ราวกับคนอกหัก หลายวันมานี้ เขาได้ข่าวว่า เซียวหยางจะต้องแต่งงานกับเหรินซิง เพื่ออำนาจทางการเมือง เรื่องนี้กระมังกระทบจิตใจนาง

"เจ้าไม่เป็นอะไรนะ"

"ข้าสบายดี" นางยิ้มให้เวยอ๋อง

คนที่นางคิดว่าจะดี กับไม่ดี คนคิดว่าจะเลวกับดี หนิงเยียนยิ้มให้กังความอกหักของตัวเอง

เสียงขันทีตะโกนขึ้นมา

"ฮ่องเต้เสด็จ เหนียงฮองเฮาเสด็จ" ทุกคนต่างลุกขึ้นถวายการคำนับ

ฮ่องเต้เเละเหนียงฮองเฮาต่างนั่งบนแท่นประทับ ตามมาด้วยสนมอีกคนของฮ่องเต้ อย่างเนี่ยกุ้ยเฟย ทั้งองค์ชายรองเซียวเซา องค์รัชทายาทเซียวหยาง ต่างนั่งที่ประทับ

สาวงามต่างออกมาร่ายรำ หนิงเยียนมองสาวงามและมองจอกสุราสลับไปมา

นางอกหัก

"พอแล้ว เจ้าพอแล้ว" เวยอ๋องห่วงนางมาก หนิงเยียนไม่สนใจยังคงกระดกสุราต่อ เหรินซิงในอาภรณ์สีแดงนั่งข้างเซียวหยาง นางเหยียดยิ้มอย่างสาแก่ใจ

เหรินซิงให้คนไปสืบความเมื่อไม่นานมานี้ว่ารัชทายาทของนาง ชอบหมอเทวดาเยียนเพราะนางช่วยรักษาโรครัชทายาทจนหาย อีกทั้งทราบเวยอ๋องกำลังจะหย่าหมอเทวดาเยียนในการมาที่แคว้นหนาน

เกรงว่าหนิงเยียนคงช้ำใจกระมังที่เซียวหยางมีคู่หมั้นหมายอยู่เเล้ว เหรินซิงสาแก่ใจไม่น้อย

เซียวหยางคิดว่า เขาจะกำจัดสกุลเหรินในอีกไม่นาน ขอเพียงหนิงเยียนรอเขา แต่ทว่านางไม่ยอมพบหน้าเขา ทั้งยังไม่ฟังเขาอธิบายอีกต่างหาก

นางกำนัลมองไปที่เหรินเหมี่ยว เเล้วรินสุราให้เหรินซิง จากนั้นนางย่างกรายมาหาหนิงเยียนที่โต๊ะ

ทุกสายตาต่างจับจ้องคู่หมั้นรัชทายาท

"หมอเยียน ข้าได้ยินว่าท่านรักษาเหนียงฮองเฮาจนหายดี ข้าเลื่อมใสท่านนัก ท่านรับสุราจอกนี้กับข้าเถอะ" เหรินซิงยื่นสุราให้หนิงเยียน

แม้ในตอนเเรกเขาจะเลวร้ายทำให้หนิงเยียนคนเก่าตาย แต่คนเราทุกคนมีโอกาสพลาดทำเลวได้

เขาตื่นขึ้นมาครั้งนี้ นางจะให้โอกาสเขาอีกครั้ง ไม่นานนักเสิ่นฮัวเดินเข้ามาพร้อมชามยา

หนิงเยียนป้อนยาให้เขาแต่เขาพ่นออกมา

"พวกเจ้าออกไปก่อน" หนิงเยียนอมยาไว้แล้วจุมพิตที่ปากเขา ยาค่อย ๆ ไหลเข้าไปในปากเขา เซียวหยางเข้ามาเห็นพอดี จึงค่อย ๆ ถอยออกมาแล้วจากไปอย่างเงียบ ๆ

เซียวหยางมองนางยิ้มให้เขา เขานึกว่าเขาไปเยือนปรโลกเสียเเล้ว

"ข้ายังไม่ตาย"

"ท่านยังไม่ตาย"

หนิงเยียนกอดเขาด้วยความดีใจ น้ำตานางไหลออกมา

"ที่ท่านพูดตอนนั้นจริงรึ ที่รักข้า" เขาคิดว่าอย่างน้อยเขาตายไป เขายังได้บอกรักนาง ถือว่าคุ้มค่ามากเเล้ว

"ข้ารักเจ้า ข้าได้พิสูจน์ให้เจ้าเห็นเเล้ว ครั้งแรกงูฉก ครั้งสองสุราพิษ ให้อภัยข้าเถอะ ต่อไปนี้ข้าจะไม่ทำเจ้าเสียใจ ไม่รังแกเจ้าถ้าเจ้าไม่ยอม"

"ได้ เรื่องคนร้าย หวังว่ารัชทายาทจะให้ความเป็นธรรมกับพวกเรา"

ในคืนนั้นหนิงเยียนนอนกอดเวยอ๋องอย่างสบาย ในตอนแรกเสียใจเพราะเซียวหยาง แต่นางลืมนึกถึงเจ้าอ๋องเถื่อน ในตลอดเวลาที่อยู่แคว้นหนานหนึ่งเดือน เวยอ๋องให้เกียรตินางมาก ช่วยเหลือนาง ให้กำลังใจนาง นางมัวแต่มองข้ามไป เขาได้เปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ

ยามเช้าเหนียงฮองเฮาออกว่าความเอง สั่งสอบเหรินซิงพบว่านางยังปฏิเสธเสียงเเข็ง ทั้งที่ในสุรามีพิษ กระนั้นเหนียงฮองเฮาปลดนางออกจากว่าที่ชายารัชทายาท ให้เหรินเหมี่ยวเป็นแทน พร้อมส่งตัวเหรินซิงไปวัดนางชีชั่วชีวิต