นางเอกหลบไป นางร้ายมาเเล้ว นิยาย บท 6

เวยอ๋องมองหยวนเซียง เเล้วสั่งให้เสี่ยวฮัวพาหยวนเซียงไปทำแผล ทำให้หยวนเซียงไม่พอใจมาก เวยอ๋องรีบตาสองนายบ่าวนั้นทันที

หนิงเยียนมองร้านค้าสองข้างทาง ทำให้นางหวนคิดถึงโลกปัจจุบันยิ่งนัก คิดถึงโทรศัพท์ คิดถึงห้องแอร์ คิดถึงรถยนต์ เอาตั้งใจทำความดีเผื่อจะได้กลับบ้านในเร็ววัน

นางได้ร้านค้าข้างร้านหนังสือ หญิงสาวเดินเข้าไปด้านในกับเสี่ยวอ้าย เวยอ๋องยืนกอดอกมองมารร้ายเข้าไปเป็นเวลานานกว่านางจะออกมา

"เถ้าเเก่แม่นางสองคนนั้นเข้ามาทำไม" เถ้าแก่เนี้ยเจ้าของตึกแถวมองดูคุณชายท่านนี้

"แม่นางอยากจะเช่าร้านเปิดโรงหมอ" เวยอ๋องโยนเงินก้อนให้เถ้าแก่เเล้วเดินออกไป ในสมองหวนคิดถึงนางมารร้ายจะเปิดโรงหมอ นางเรียนวิชาแพทย์มารึ

เท่าที่เขาทราบหนิงเยียนเป็นคนไม่เอาไหนเสียเลยในสกุลหนิง นอกจากแต่งกายยั่วบุรุษไปวัน ๆ

หนิงเยียนกลับมาที่เรือนนอนของนาง จิบน้ำชาอย่างสบายใจ วันนี้นางได้ร้านสำหรับเปิดโรงหมอเเล้ว มิคาดคิดว่า สิ่งของพวกนั้นจะติดตามนางมาได้ เพียงแค่นางนึกถึงกล่องยา มันก็พลันปรากฏขึ้นตรงหน้านางแล้ว หญิงสาวเปิดหีบสีดำออกมา พบเข็มฉีดยา ตัวยาสำคัญในการฉีดเข้าร่างกาย โชคดีจริง ๆ นางได้ยินฝีเท้าของคนมุ่งหน้ามาหานาง กล่องดำรีบหายไปในชั่วพริบตา

แสดงว่ากล่องดำกล่องนี้มีเพียงนางที่สามารถเห็นได้คนเดียว ช่างวิเศษยิ่งนัก

"เจ้าไปเรียนวิชาแพทย์ตอนไหน" เวยอ๋องในอาภรณ์สีน้ำเงินยืนกอดอกมองคนงามที่นั่งตั่งเตี้ยอย่างไม่สนใจเขา

"ทำไม คนอย่างข้าจะเปิดโรงหมอมิได้รึ" เจ้าคนถ่อยแอบตานางไปถึงร้านค้าเชียวรึ ถึงได้รู้เรื่องของนาง

"เจ้าเป็นพระชายา ตระหนักถึงตรงนี้บ้าง"

"ท่านก็หย่ากับข้าสิ ข้าต้องการอิสระภาพ"

เวยอ๋องรู้สึกไม่พอใจในตอนที่นางยอกว่าจะให้เขาหย่ากับนาง

"เจ้าลืมไปแล้วรึ เจ้าทำเรื่องชั่ว อยากได้ข้าเป็นสามีถึงกับวางยาปลุกกำหนัดข้า มาบัดนี้เจ้าขอหย่าง่าย ๆ เจ้าเห็นจวนอ๋องเป็นที่สงเคราะห์ สตรีรึ" เขาไม่มีวันให้นางได้สมหวังหรอกนะ

"ท่านออกไปเถอะ อย่ามาวุ่นวายกับข้า ในเมื่อไม่อยากหย่า"

"มารดาเจ้ามิสบายวันพรุ่งเจ้าไปเยี่ยมนางเเล้วกัน" คนจวนหนิงส่งข่าวมา เวยอ๋องเลยถือโอกาสมาบอกนาง

"ข้าทราบเเล้ว ท่านไปเถอะ"

นางไม่อยากให้เขาอยู่ในเรือนของนาง เพราะนางเหม็นหน้าเขาอย่างมาก

เวยอ๋องอยากจะให้นางโอบกอดเขาเหมือนแต่ก่อน แต่ทว่าเขาต้องติดผิด นางมารร้ายเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ เมื่อก่อนแทบจะลากเขาขึ้นเตียง แต่ตอนนี้รังเกียจเขาเสียเเล้ว

มารดาเจ้าของร่างเดิมเป็นฮูหยินใหญ่ในจวนหนิง บิดาของหนิงเยียนคือเจ้ากรมโยธา ความทรงจำเกี่ยวกับเจ้าของร่างเดิมไหลผ่านตาหนิงเยียน

นางเป็นที่รักของบิดาและมารดา ในจวนยังมีน้องสาวอีกสองคนที่เป็นลูกอนุ ไม่ค่อยถูกกับหนิงเยียนเท่าไรนัก อีกทั้งหนิงเยียนคนเดิมก็ร้ายไม่เบา นางเคยไปหอบุรุษด้วย แล้วยังทอดสะพานให้บุรุษไม่ซ้ำหน้า อีกทั้งยังชอบเวยอ๋องจนหมดใจ

"หนิงเยียน เจ้าก็ร้ายไม่เบาเหมือนกัน" ทำให้หนิงเยียนคนปัจจุบันถึงกับถอนหายใจ มิน่าเล่า หนิงเยียนคนนั้นถึงขอให้นางทำความดี ที่ผ่านมาสร้างแต่ความเลวไว้นับไม่ถ้วน

วันถัดมาหนิงเยียนสั่งให้เสี่ยวอ้ายเตรียมรถม้านางจะกลับจวนหนิงเพื่อเยี่ยมอาการมารดา ในระหว่างที่นางจะขึ้นรถม้า

เวยอ๋องเดินออกมาพอดี

ทันทีที่เดินเข้ามาในเรือนกลิ่นยาคละคลุ้มลอยไปทั่วเรือน นี่หนิงฮูหยินป่วยเป็นอันใดกัน เพียงแค่หนึ่งเดือนเท่านั้น มารดาของนางก็นอนโทรมเชียวรึ

"ท่านแม่"

"เยียนเอ๋อร์มาเเล้ว"

หนิงฮูหยินมองดูบุตรสาว ได้ยินว่าหลายวันก่อาบุตรสาวตกน้ำเปลี่ยนไปราวกับคนละคน มันใช่จริง ๆ ด้วย เยียนเอ๋อร์ของนาง มีเเววตาที่เเข็งกร้าว นิสัยหยาบกระด้าง มายามนี้

เเววตาอ่อนน้อม ท่าที่อ่อนโยนเมื่อเจอผู้ใหญ่ อีกทั้งนิสัยตบตีบ่าวไพร่ลดลงด้วย

หนิงเยียนมองหนิงฮูหยินใบหน้างดงามนัก หนิงเยียนหน้าคล้ายหนิงฮูหยินเจ็ดส่วน

"ท่านแม่"

"เยียนเอ๋อร์สบายดีรึไม่" มืองามกุมมือบุตรสาวไว้ นางเลี้ยงบุตรจนนิสัยเสียอยากได้อะไรต้องได้ ตบตีบ่าวไพร่ หนิงฮูหยินนึกเสียใจเหมือนกัน แต่ตอนนี้เห็นบุตรสาวกลายเป็นคนละคนเปลี่ยนไปในทางที่ดี นางก็ตายตาหลับเเล้ว

"ข้าสบายดีเจ้าค่ะ ว่าแต่ท่านแม่ป่วยได้อย่างไร"

"ช่วงนี้สุขภาพไม่ค่อยดี"

หนิงเยียนจับชีพจรมารดา ยิ่งทำให้หนิงฮูหยินตกใจไม่น้อย