นางเอกหลบไป นางร้ายมาเเล้ว นิยาย บท 7

"เจ้าเป็นวิชาเเพทย์รึ" หนิงฮูหยินตกใจไม่น้อย หนิงเยียนไปเรียนวิบาเเพทย์ยามใด

หนิงเยียนคิดว่าแย่เเล้วหนิงฮูหยินต้องสงสัยนางแน่ ๆ ว่านางไม่ใช่หนิงเยียนตัวจริง

"เจ้ามีอะไรปิดบังเเม่รึไม่"

"ท่านแม่ ข้าไม่ขอปิดบังท่านแล้วกัน ในตอนที่ตกน้ำไปสลบไปหลายวัน ข้าได้ไปเจอกับท่านผู้เฒ่า ท่านหนึ่ง เขาบอกสอนเล็ดลับวิชาแพทย์ให้ข้าในฝัน อีกทั้งบอกอีกว่า ข้าชอบทำร้ายคนอื่น ยั่วยุบุรุษ หญิงใจบาป เมื่อรอดไปให้ทำความดีรักษาผู้คนใต้หล้าเเล้วชีวิตจะมีสุข"

หนิงเยียนเล่าด้วยเเววตาที่ใสซื่อ ทำให้มารดาเชื่อเสียสนิทใจ

"คนดีของข้า"

"ท่านเเม่ ท่านอนพักเถอะ" นางอาศัยตอนที่มารดาเผลอฉีดยาแก้ไข้ให้มารดา อาการของหนิงฮูหยินคือป่วยไข้เพราะโดนไอเย็น หนิงฮูหยินหลับอย่างสบาย ในสมองหวนคิดถึงคำพูดของสามีว่าบุตรสาวรักษาไท่ชางหวงได้ ช่างเหลือเชื่อจริง ๆ

หนิงเยียนมองมารดาหลับไปแล้วรู้สึกโล่งใจจึงเรียกสาวใช้ให้มาดูแลมารดา ส่วนนางออกจากเรือนใหญ่ ในความทรงจำของหนิงเยียน เรือนร้อยดาวคทอเรือนของนาง กระนั้นนางจึงหมายจะเดินไปที่เรือนร้อยดาว

แต่ทว่าเดินไปตามเเนวระเบียงได้ไม่นานมีสองสตรีมาขวางนางไว้

สตรีสองนางในความทรงจำเจ้าของร่างเดิมผุดขึ้นมา เป็นบุตรสาวอนุเซี่ยทั้งสองคน

คุณหนูรองหนิงชิง คุณหนูสามหนิงซิน อีกทั้งสตรีสองนางไม่ค่อยถูกกับหนิงเยียนด้วย

"หลีกไปอย่าได้ขวางทางข้า"

"พี่หญิง จะไม่ทักทายพวกเราหน่อยรึ ท่านได้เป็นถึงชายาเอก ลืมน้องรักอย่างพวกเราได้อย่างไร" หนิชิงเอ่ยขึ้นอย่างยิ้ม ๆ

"อยากโดนตบรึไม่"

"พี่หญิง ข้าแค่คิดถึงท่าน" หนิงซินสอดปากขึ้น

หนิงเยียนหมดความอดทนนางเดินชนสตรีทั้งสองนางเกือบล้ม แล้วมุ่งหน้าไปทีาเรือนร้อยดาว

สองพี่น้องไม่ยอมเลิกรายังคงเดินตามหนิงเยียนไป วันนี้พวกนางจะทำให้เวยอ๋องเห็นความร้ายกาจของหนิงเยียน

นางหยุดที่หน้าเรือน กำลังจะก้าวเข้าไปในเรือน สองพี่น้องยังคงตามมา

หนิงเยียนเปลี่ยนใจเเล้ว นางเห็นสระบัวที่หน้าเรือนจึงเดินไปที่สระบัว สองคนพี่น้องยังคงเดินตามหนิงเยียน

จังหวะที่เข้ามาในศาลาสระบัว

"พวกเจ้าจะเอายังไงกันเเน่"

"ท่านก็ยังนิสัยเสียเหมือนเดิม ทั้งที่เป็นพระชายาเวยอ๋องแล้ว" หนิงซินเป็นคนเอ่ยขึ้น

"ข้านิสัยเสียกว่าที่เจ้าคิด" หนิงเยียนพูดยังไม่ทันจบ นางถีบหนิงซินลงในสระบัว ตามด้วยหนิงชิง สองพี่น้องร้องโวยวาย ท่ามกลางเสียงหัวเราะของหนิงเยียนที่สาแก่ใจ...

ความนี้ทราบไปถึงบิดาหนิงเสิ่นไม่คาดคิดว่า ธิดาคนโตยังนิสัยเสียไม่เปลี่ยน หลังจากให้คุณหนูรองกับคุณหนูสามเปลี่ยนผ้าเเล้ว พวกนางอยู่ในห้องโถงใหญ่ เวยอ๋องรอชมละครปาหี่ ที่ชายาตัวร้ายเป็นคนสร้างขึ้น นางจะรับมือกับพ่อตาอย่างไร

"ท่านพ่อ เรื่องนี้น้องสาวทั้งสองมาวุ่นวายกับข้าก่อน" หนิงเยียนเอ่ยขึ้น ถ้าพวกนางไม่มาวุ่นวายกับหนิงเยียนจะมีจุดจบเช่นนี้รึ

"หนิงเยียน หนิงเยียน" คนผู้นั้นตะโกนเรียกชื่อนาง ทำให้เปิดม่านดู พบว่าบุรุษผู้นี้ ช่างคุ้นในความทรงจำนางนัก

ใช่เเล้วเขาคือชายงามแห่งสำนักสังคีต หนิงเยียนเหตุใดเจ้าต้องหาเรื่องให้ข้าด้วย เจ้าอยู่มีแต่เรื่องชั่วร้ายเสียจริง

ชายผู้นั้นมาหาหนิงเยียนข้างหน้าม่าน

"ข้าดีใจที่ได้เจอท่าน ข้าดีใจ ตั้งแต่ท่านแต่งงาน ท่านไม่ไปหาข้าเลย" ชูเซี่ยชาสในสำนักสังคีตย่อมมีความรู้สึกที่ดีต่อหนิงเยียน เพราะนางปรนเปรอเขาด้วยเงินทองไม่น้อยเลยล่ะ

"ข้า..." นางจะพูดอย่างไรดี

ชูเซี่ยกุมมือนาง

"เอามือของเจ้าออกจาก ชายาของข้าประเดี๋ยวนี้" น้ำเสียงทรงพลังดังขึ้น

ชูเซี่ยมองเวยอ๋อง เป็นเจ้าอ๋องคนนี้ ที่ไม่ให้ยอดพธูมาหาเขา

"เจ้าสารเลว ไม่ให้นางมาหาข้า" เวยอ๋องทนไม่ไหวเรียกองครักษ์เงาออกมาจัดการชูเซี่ยจนสลบคาถนน

"งามหน้านัก หนิงเยียน เจ้ามันสารเลวสิ้นดี แต่งเข้าจวนอ๋องยังทำตัวไร้ยางอาย" เวยอ๋องใบหน้าเขียวคล้ำ ไม่รู้จะหาคำไหนมาด่าทอสตรีเยี่ยงหนิงเยียน

หนิงเยียนไม่คิดว่าเจ้าของร่างเดิมจะทำวีระกรรมที่เลวร้ายได้ขนาดนี้

เมื่อถึงจวนอ๋องเวยอ๋องออกจากรถม้าไปที่เรือน ส่วนหนิงเยียนเดินทอดน่อง สมองหวนคิดเรื่องเลวร้ายอันใดอีกหนิงเยียนคนเดิมก่อไว้ คิดว่าบุรุษสำนักสังคีตคนเดียสไม่น่าจะพอ