นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 114

"ฉันเข้าไปดูฮ่อหยุนเฉิงหน่อย" ซูฉิงพูดอย่างอดไม่ไหว

"แต่ว่าผู้ช่วยหลินบอกว่าหากไม่มีคำสั่งจากเขาก็ไม่มีใครสามารถเข้าไปได้น่ะครับ" บอดี้การ์ดพูดด้วยท่าทางลำบากใจ

พวกเขาเองก็รู้ว่าซูฉิงเป็นคู่หมั้นของฮ่อหยุนเฉิง แต่ในเมื่อหลินเหยียนเฟิงมอบหมายงานให้พวกเขาแล้ว พวกเขาจึงทำได้เพียงกันซูฉิงไว้ตรงประตู

ซูฉิงคิดไปคิดมาจึงหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาแล้วโทรหาหลินเหยียนเฟิง

หลินเหยียนเฟิงที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นก็ก้มหน้าเหลือบมอง เห็นเป็นซูฉิงจึงกดปุ่มลำโพง

"มีอะไรเหรอครับคุณซู?" หลินเหยียนเฟิงเอ่ยถาม

เสียงซูฉิงจากปลายสายค่อนข้างกังวลร้อนใจ "ฮ่อหยุนเฉิงฟื้นแล้วเหรอ?"

"เปล่านี่ครับ" หลินเหยียนเฟิงก้มศีรษะลงเหลือบมองฮ่อหยุนเฉิงที่นอนอยู่บนเตียงอย่างสบายและพูดเสียงเรียบ

ยังไม่ฟื้น?

ผิดหวังอยู่พักหนึ่ง ซูฉิงก็กัดริมฝีปาก "ฉันยังเป็นห่วงฮ่อหยุนเฉิง ขอเข้าไปหาเขาได้ไหม?"

เสียงของซูฉิงนั้นเข้าหูฮ่อหยุนเฉิงทุกคำ

มุมปากเซ็กซี่ของเขาอดไม่ได้ที่จะยกขึ้นเล็กน้อย

ผู้หญิงคนนี้ยังรู้จักเป็นห่วงเป็นใยเขา

หลิวเหยียนเฟิงมองฮ่อหยุนเฉิงด้วยสาตาที่ขอคำแนะนำ

เมื่อเห็นฮ่อหยุนเฉิงพยักหน้าเล็กน้อย หลินเหยียนเฟิงจึงกล่าวว่า "โปรดรอสักครู่นะครับ"

หลินเหยียนเฟิงเปิดประตูห้องและเห็นร่างผอมบางของซูฉิงยืนอยู่ตรงประตู

หลินเหยียนเฟิงยิ้ม "เชิญเข้ามาได้เลยครับ"

"ต่อไปคุณซูสามารถเข้าออกได้ตามต้องการ" หลินเหยียนเฟิงหันไปบอกบอดี้การ์ด

"ฮ่อหยุนเฉิงเขาโอเคดีไหม?" ดวงตาของซูฉิงจับจ้องอยู่ที่ชายบนเตียงซึ่งยังคงหล่อแม้ในยามโคม่า

ดวงตาปิดสนิท เสียงห่วงใยของซูฉิงดังเข้าหูเขาจนส่วนที่นุ่มนวลที่สุดหน้าอกด้านซ้ายของเขานั้นราวกับถูกขนนกปัดผ่านไปมา

"ท่านประธานไม่เป็นอะไรครับ สถานการณ์ยังสงบดี" หลินเหยียนเฟิงเม้มปาก

"เมื่อกี้เหมือนฉันได้ยินเสียงเขาพูดน่ะ" ซูฉิงจ้องฮ่อหยุนเฉิง เมื่อกี้เหมือนเธอได้ยินเสียงของฮ่อหยุนเฉิง

"ไม่มนะครับ ผมกำลังคุยโทรศัพท์น่ะครับ" หลินเหยียนเฟิงรีบส่ายหัวและพูด

"อย่างนั้นหรอกเหรอ" ซูฉิงรัวรู้สึกผิดหวัง

หลินเหยียนเฟิงมองซูฉิง จากนั้นมองฮ่อหยุนเฉิงและกล่าวว่า "คุณซู ในเมื่อคุณอยู่เป็นเพื่อนเขา งั้นผมกลับก่อนนะครับ หากมีอะไรก็สั่งบอดี้การ์ดได้เลย พวกเขาเป็นคนสนิทของท่านประธานครับ"

ในเมื่อซูฉิงก็อยู่ที่นี่แล้ว เขาไม่อยู่เป็นก้างขวางคอดีกว่า

"ขอบคุณ" ซูฉิงยิ้มจางๆ ให้หลินเหยียนเฟิง

หลินเหยียนเฟิงหันหลังเดินออกจากห้องไปก่อนจะปิดประตูให้

ในใจเขาบ่น ท่านประธานแสร้งทำเป็นหมดสติจริงๆ เพียงเพื่อหาผู้กระทำผิดที่อยู่เบื้องหลังแค่นั้น?

เกรงว่าอยากให้ซูฉิงเป็นห่วงเขาต่างหากที่เป็นเรื่องจริง

ซูฉิงนั่งอยู่ตรงหัวเตียง มองชายที่นอนอยู่บนเตียงอย่างสบายเงียบๆ ใจก็รู้สึกหนักอึ้ง

คลื่นแห่งความเหนื่อยล้ากระทบเข้ามาจนทนไม่ไหว ซูฉิงจึงผล็อยหลับไป

ห้องเงียบมาก มีเพียงเสียงหายใจแผ่วเบาในความเงียบ

ชายที่ไม่ได้สติก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา

สายตาฮ่อหยุนเฉิงที่ไม่แยแสและเย็นชา เมื่อมองมายังหญิงสาวที่กำลังนอนหลับอยู่ที่โต๊ะที่หัวเตียง สายตาก็อ่อนโยนลงก่อนจะยกยิ้มเล็กน้อย

ฮ่อหยุนเฉิงค่อยๆ ลุกขึ้นยืนก่อนจะหยิบผ้าห่มบางๆ จากเตียงคลุมให้ซูฉิง