นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 167

"คุณซูระวังตัวด้วยนะคะ หากทุกอย่างราบรื่นก็น่าจะไปถึงยอดเขายวี่ปี่ก่อนมืด" พี่่หลิวหญิงวัยกลางคนกำลังเตรียมอาหารแห้งให้ซูฉิงอย่างกระตือรือร้น

"ขอบคุณค่ะ" ซูฉิงสัมผัสได้ถึงความเรียบง่ายและความกระตือรือร้นของผู้คนในหมู่บ้านเชิงเขา ซูฉิงรู้สึกอบอุ่นมาก

"ซูฉิงต้องระวังตัวนะ!" ยวี๋น่ายังคงกังวล

ซูฉิงยิ้มให้เธออย่างมั่นใจ "ไม่ต้องกังวล ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดฉันจะพาคุณอาฉีมาที่นี่ในพรุ่งนี้เช้า"

เตรียมของครบหมดแล้ว ซูฉิงก็สะพายกระเป๋าเป้บนหลังของเธอ และเดินเข้าไปในป่าลึก

ในตอนแรกหิมะตกลงมาเบาๆ เท่านั้น ซูฉิงต้องการไปถึงยอดเขายวี่ปี่โดยเร็วที่สุดเพื่อตามหาอาฉี เธอจึงรีบเดินอย่างรวดเร็ว

เมื่อเดินไปถึงกลางภูเขา จู่ๆ ก็มีลมแรงพัดมา ท้องฟ้ามืดครึ้ม

ดูเหมือนว่าหิมะจะตกหนักขึ้น

ซูฉิงรีบเดินต่ออย่างรวดเร็ว เธอต้องรีบไปให้ถึงก่อนฟ้ามืด และเธอต้องหาอาฉีให้เจอโดยเร็วที่สุด

หลังจากนั้นไม่นาน หิมะก็ตกลงมาเป็นขนห่าน

หิมะตกหนักขึ้นเรื่อยๆ และตรงหน้าของซูฉิงก็เป็นสีขาวโพลน ถ้าไม่ได้พกเข็มทิศมาด้วยเธอคงหลงทางไปแล้ว

ทำไมอากาศมันแย่แบบนี้!

ซูฉิงแอบบ่นในใจ และรีบเร่งฝีเท้าของเธอ

ลมเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ เกล็ดหิมะที่ตกลงมาก็พัดแรงจนซูฉิงแทบลืมตาไม่ขึ้น

ห่างไปไม่ไกลนัก หิมะหนาบนยอดเขาดูเหมือนจะตกลงมาได้ทุกเมื่อ

แบบนี้ไม่ได้การแล้ว

ซูฉิงรู้สึกเสียใจที่เธอไม่ฟังคำพูดของชาวบ้านคนท้องถิ่น และไม่ยอมดูสภาพอากาศ ขึ้นเขามาแบบนี้รังแต่จะทำให้ช้าลงเปล่าๆ

เมื่อเห็นว่าฟ้าเริ่มมืด และพายุหิมะก็โหมกระหน่ำลงมาแล้ว ตอนนี้เธอเดินต่อไปไม่ไหวแล้ว

ซูฉิงหยุดเดิน และครุ่นคิด เธอควรกลับไปก่อน และหาวิธีเอาเฮลิคอปเตอร์ขึ้นไปบนยอดเขาในวันพรุ่งนี้ดีกว่า แบบนี้ดูจะเป็นไปได้มากกว่า

เพราะไม่รู้ว่าพายุหิมะจะหยุดเมื่อไร

ซูฉิงตัดสินใจ และกำลังจะกลับ แต่จู่ๆ ก็มีเสียงดังราวกับระเบิดดังมาจากไกลๆ

เสียงเหมือนฟ้าร้องแต่ก็ไม่ใช่

ชูฉิงเดินตามเสียงไป และเห็นว่าบนยอดเขาฝั่งตรงข้ามหิมะหนากำลังเทลงมาและกลิ้งมาทางที่เธออยู่!

แย่แล้ว หิมะจะถล่มแล้ว! !

ซูฉิงตกใจมาก เธอมองดูรอบๆ อย่างรวดเร็ว โดยไม่ทันคิดอะไร

โชคดีที่มีถ้ำอยู่ข้างๆ เธอ

บางทีอาจจะเข้าไปหลบได้

แต่ถ้าหิมะหนาปิดทางเข้าถ้ำ มันก็อันตรายมากเลยไม่ใช่เหรอ?

ไม่ได้ เธอต้องทิ้งสัญญาณขอความช่วยเหลือไว้

เธอคิดได้อย่างรวดเร็วในใจ เมื่อซูฉิงเห็นต้นไม้ใหญ่ข้างเธอ เธอคิดขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว เธอรีบถอดผ้าพันคอรอบคอของเธอออกแล้วผูกไว้กับยอดต้นไม้ด้วยความว่องไว

จากนั้นเธอก็รีบเข้าไปหลบอยู่ในถ้ำ

ไม่กี่วินาทีต่อมา หิมะตกหนักที่ไหลลงมาจากบนภูเขาก็ปิดทางเข้าถ้ำ

ซูฉิงนวดขมับด้วยกังวล เมื่อเผชิญหน้ากับธรรมชาติ พลังของมนุษย์นั้นเล็กน้อยเกินไป

เธอหยิบมือถือออกจากกระเป๋ามาเปิดดู ตามที่คาดไว้ ไม่มีสัญญาณเลย

ซูฉิงเปิดไฟฉายอีกครั้ง และส่องไปรอบ ๆ

ถ้ำนี้ค่อนข้างใหญ่ ด้านในอุ่นมาก เปรียบเทียบกับเมื่อกี้นี้ที่นี่ดีกว่าพายุหิมะเมื่อกี้เยอะเลย

ซูฉิงถอดกระเป๋าเป้ออก และอาหารที่อยู่ข้างในก็เพียงพอสำหรับเธอที่จะอยู่รอดได้เป็นเวลาหลายวัน

ซูฉิงสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเอง

ไม่นานยวี่น่าน่าจะรู้ว่ามีหิมะถล่มที่นี่ และเธอจะต้องหาวิธีมาช่วยเธออย่างแน่นอน

ครั้งนี้ซูฉิงโชคดีมากที่ยืนกรานให้ยวี่น่าอยู่ที่หมู่บ้าน

สิ่งเดียวที่เธอกังวลในตอนนี้คืออาการของคุณปู่ฮ่อ ท่านจะรอได้นานแค่ไหน