นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 168

เด็กสาวที่นั่งบนที่นั่งเงยศีรษะขึ้นและพูดเบา ๆ "พี่เฉิง?"

แท้จริงแล้วเป็นถังถัง ไม่ใช่ซูฉิง

ดวงตาที่ลึกล้ำของฮ่อหยุนเฉิงไม่สามารถซ่อนความผิดหวังของเขาได้ "ถังถัง ทำไมเป็นเธอล่ะ? เย็นขนาดนี้แล้วเธอทำอะไรอยู่?"

ถังรั่วอิงยืนขึ้น คิ้วของเธอยกโค้งขึ้น "พี่เฉิง ฉันเพิ่งเข้ามาร่วมเป็นส่วนหนึ่งของฮ่อกรุ๊ป มีอะไรหลายอย่างเลยที่ฉันยังไม่เข้าใจ แน่นอนว่าฉันต้องตั้งใจเรียนให้หนัก เพื่อที่จะได้ไม่มีใครเอาไปนินทา ไม่อยากให้พี่เสียหน้า "

"ดึกมากแล้ว กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ" ฮ่อหยุนเฉิงเหลือบมองถังรั่วอิงแล้วพูดเบาๆ

ถังรั่วอิงหลับตาลง "แล้วพี่ล่ะ ทำไมพี่ยังไม่กลับไปอีก เมื่อกี้นี้พี่ก็เข้าใจผิดว่าฉันคือคุณซู พี่คงยังคิดถึงเธออยู่ใช่หรือเปล่า?"

"เปล่า แค่ที่ตรงนี้เคยเป็นที่นั่งของซูฉิงมาก่อน ฉันก็เลยคิดว่าเป็นเขา" ฮ่อหยุนเฉิงกล่าวอย่างใจเย็น

"ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง" ถังรั่วอิงหยิบถ้วยน้ำขึ้นมาจิบ "ฉันอ่านบนอินเทอร์เน็ตว่าซูฉิงและเฉินจุนเหยียนอยู่ด้วยกัน พี่เฉิง อย่าไปคิดถึงเธออีกเลย"

ฮ่อหยุนเฉิงขมวดคิ้วที่คมเข้มของเขา "ถังถัง ฉันจะไปส่งเธอกลับบ้าน"

เมื่อเห็นว่าฮ่อหยุนเฉิงหลีกเลี่ยงการพูดถึงเรื่องนี้ ถังรั่วอิงก็เงียบลง

สิ่งที่เธอต้องทำตอนนี้คือต้องพยายามไม่ทำให้ชื่อเสียงของซูฉิงเสื่อมเสียต่อหน้าฮ่อหยุนเฉิง และทำให้เขาเกลียดซูฉิง

สักวันหนึ่งฮ่อหยุนเฉิงจะต้องตกหลุมรักเธอ

ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็คือคนที่ฮ่อหยุนเฉิงตามหามาตลอด

เธอมีความมั่นใจเช่นนี้ สิ่งที่ถังรั่วอิงอยากได้ เธอไม่เคยได้สิ่งที่เธอต้องการเลย!

ฮ่อหยุนเฉิงขับรถโดยไม่พูดอะไรเลยตลอดทาง

ถังรั่วอิงแอบมองเขาอย่างลับๆ และเห็นฮ่อหยุนเฉิงกำพวงมาลัยด้วยมือทั้งสอง ใบหน้าของเขาเคร่งเครียด คิ้วดาบของเขาย่นเล็กน้อย ริมฝีปากบางของเขาถูกเม้มแน่น ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขามีความแปลกแยกเล็กน้อย และ เธอไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

หัวใจของถังรั่วอิงดิ่งลง

ทำไมฮ่อหยุนเฉิงถึงรักษาระยะห่างกับเธอเสมอ?

แน่นอนว่าเธอควรจะเป็นคนที่อยู่ในหัวใจของเขา!

"พี่เฉิง ที่พักฉันอยู่ข้างหน้าค่ะ" ถังรั่วอิงชี้ไปที่สถานที่ที่เธอเช่า

นี่เป็นย่านที่เก่าแก่มากและสภาพแวดล้อมโดยรอบก็ทรุดโทรมมากเช่นกัน

"ถังถัง พรุ่งนี้ฉันจะให้คนหาบ้านให้เธอ" ฮ่อหยุนเฉิงหยุดรถและพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว

ถังรั่วอิงดีใจมากเมื่อเธอได้ยินคำพูดนั้น

ดูเหมือนว่าฮ่อหยุนเฉิงยังมีเธออยู่ในใจ อย่างน้อยเขาก็ห่วงใยเธอมาก

ถังรั่วอิงซ่อนอารมณ์ของเธอไว้ แล้วพูดว่า "ไม่ต้องหรอกค่ะพี่เฉิง ฉันอยู่ที่นี่ได้สบายมาก"

ฮ่อหยุนเฉิงไม่พูดอะไร เพียงแค่เปิดประตูและลงจากรถ

แสงไฟส่องถนนส่องมาที่เขา ราวกับเขาถูกชุบด้วยทองทั่วทั้งตัว สูงส่ง สง่า และอบอุ่นหัวใจ

เมื่อมองไปที่ชายผู้โดดเด่นตรงหน้า ดวงตาของถังรั่วอิงก็หมกมุ่นอยู่เล็กน้อย

"พี่เฉิง ขึ้นไปนั่งพักสักพักหนึ่งไหมคะ" ถังรั่วอิงเม้มริมฝีปากและพูดคำเชิญออกไป

"ไม่ล่ะ ดึกมากแล้วเธอควรรีบพักผ่อนนะ" ฮ่อหยุนเฉิงกล่าวอย่างไม่แสดงท่าทีอะไร

เมื่อถูกฮ่อหยุนเฉิงปฏิเสธ ถังรั่วอิงก็็็็็ดึงนิ้วของเธอข้าง ๆ อย่างลับๆ แต่เธอก็ยังคงมีรอยยิ้มที่สดใสบนใบหน้าของเธอ "อืม พี่เฉิงก็ควรรีบกลับไปพักผ่อนนะคะ ขอบคุณที่มาส่งฉันกลับบ้าน ฝันดีนะคะ"

ฮ่อหยุนเฉิงยืนดูถังรั่วอิงขึ้นบันไดไป จากนั้นเขาก็กลับไปที่รถหันรถแล้วขับออกไป

เขาไม่ได้กลับไปที่เมืองใหม่สุ่ยเยว่ แต่ไปที่สวนตะวันออก

ภาพที่ถ่ายโดยนิตยสารเอ็นเตอร์เทนเมนต์กอสซิป คือที่สวนตะวันออก

และฮ่อหยุนเฉิก็งรู้ว่าเฉินจุนเหยียนเคยซื้ออพาร์ตเมนต์ที่นี่บนชั้นที่สิบแปด

เขาจอดรถไว้ชั้นล่างและมองขึ้นไปที่หน้าต่างบนชั้นที่สิบแปด