นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 267

ซูฉิงแผ่รังสีน่าเกรงขามออกมาจนทำให้ไป๋หลานต้องก้าวถอยหลังไป

ในใจเธอกำลังคิด เธอทำอย่างระมัดระวัง น่าจะไม่ได้ทิ้งพิรุธอะไรไว้

แม้ตำรวจมาแล้ว  ยังไงพวกเขาก็ไม่มีหลักฐานที่เป็นกล้องวงจรปิดอื่นที่ยืนยันว่าเธอเป็นคนใส่ยาลงไป ถ้าหากมี เมื่อกี้ก็คงเอาออกมาแล้ว

พอคิดได้อย่างนี้ ไป๋หลานก็เบาใจลงไปได้มาก

แต่ทว่า วินาทีต่อมา ซูฉิงก็ชี้มาที่ไป๋หลาน แล้วพูดกับตำรวจด้วยน้ำเสียงนิ่งขรึม "เรื่องนี้เป็นเธอที่เป็นตัวการ! หวังว่าพวกคุณจะตรวจสอบเธอด้วย"

"เธอใส่ร้ายคนอื่น!"ไป๋หลานจ้องเขม็งด้วยความโกรธ "ฉันไปใส่ยาผงให้เธอตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ก็เห็นอยู่ว่าเป็นพนักงานสองคนนี้ บนตัวฉันก็ไม่ได้มียาสักหน่อย!"

"แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าเป็นยาผง ฉันจำได้ว่าพนักงานสองคนยังไม่เคยพูดเลยว่าพวกเขาใช้ยาผงหรือว่ายาน้ำหรือว่ายาเม็ด คุณไป๋ คุณสารภาพออกมาเองแล้วหรอ"ริมฝีปากแดงของซูฉิงฉีกยิ้ม แล้วหัวเราะเยาะ

ตัวเธอที่มีความมั่นใจในตัวเอง ฉลาดหลักแหลม

สวมชุดเดรสสีส้ม ทำให้เธอสว่างจ้าดุจดวงดาวบนท้องฟ้า แยงตามาก

"ฉัน......."ไป๋หลานอึ้ง อยากจะพูดอะไร แต่กลับพูดไม่ออก

คิดไม่ถึงว่าซูฉิงจะหาช่องโหว่ของเธอได้ พอเผยพิรุธออกมาทำให้เธอตอนนี้ยิ่งร้อนรน

ตำรวจหญิงเดินตรงมาตรวจค้นตัว กลับไม่พบของที่เป็นยาผงอะไร

ไป๋หลานก็ถอนหายใจโล่ง ดีที่เธอเอาของพวกนั้นไปทิ้งในชักโครกแล้ว จะค้นยังไงก็ไม่เจอหลักฐานหรอก

แม้แต่ตำรวจก็ทำอะไรเธอไม่ได้

แต่แค่วินาทีต่อมาคำพูดของซูฉิงทำให้เธอสิ้นหวัง

"คุณตำรวจคะ ค้นตัวไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ พวกคุณใช้เครื่องตรวจจับตรวจที่ซอกเล็บเธอจะดีกว่า จะต้องตะลึงแน่"

ทำไมซูฉิงถึงเดาได้ว่าตอนที่เทใส่ยาลงไปคือใช้มือ!

"คุณไป๋ ขอให้คุณให้ความร่วมมือกับเราในการตรวจสอบด้วย "พนักงานพูดดังขึ้นมาแล้วจับเข้าที่มือของไป๋หลาน

จากนั้นตำรวจก็ทำการตรวจสิบเสร็จแล้วก็หันไปหาทุกคนแล้วพูดเสียงเรียบ"ในซอกเล็บของคุณผู้หญิงท่านนี้มีเศษผงยาอยู่จริงและก็เป็นตัวยาชนิดเดียวกับที่อยู่ในเลือดของคุณซูกับคุณเฉิน"

จบแล้ว !

จบสิ้นแล้ว !

ไป๋หลานที่ตอนนี้หน้าซีดเผือด เข่าอ่อนร่วงลงไปกองกับพื้น

"คุณไป๋ รบกวนคุณไปสถานีตำรวจกับเราด้วย"ตำรวจคนหนึ่งเดินเข้ามา แล้วจับตัวไป๋หลานไป

ซูฉิงมองใบหน้าสิ้นหวังของไป๋หลานที่ถูกตำรวจจับตัวไป แล้วกัดริมฝีปาก

เธอเดาไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าสวีหว่านเอ๋อร์เพื่อที่จะทำร้ายเธอสำเร็จ จะต้องสั่งให้ไป๋หลานลงมือ

งั้นตอนที่ไป๋หลานเทยาทิ้ง ผงก็น่าจะกระเด็นออกมาบ้าง

ซูฉิงใช้ซอร์ฟแวร์ลับในนาฬิกา ติดต่อกับแอนโธนี่ให้เขาพาตำรวจมา

ตอนนี้ไป๋หลานก็ไม่มีอะไรต้องปิดบังอีกแล้ว!

ซูฉิงก็พอได้ผ่อนคลาย แต่ตอนนี้เอง ความรู้สึกทรมานผุดขึ้นมาราวกับน้ำผุดไหลขึ้นมา

ยาที่อยู่ในร่างกายของเธอยังไม่หมดไป เมื่อกี้เพียงแค่พยายามควบคุมอาการไว้ก็เท่านั้น

ตอนนี้ยาได้พุ่งไปที่สมองของเธอ ซูฉิงเริ่มไม่มีสติแล้ว

เธอที่เป็นหวัดอาการหนักอยู่แล้ว ซ้ำยังถูกยาจนถูกราดน้ำจนทำให้อารมณ์เย็นลง ตอนนี้ยาออกฤทธิ์อีกแล้ว รู้สึกทรมานมาก

แอนโธนี่สังเกตเห็นก็เข้ามาพยุงเธอไว้ แล้วถามอย่างเป็นห่วง"พี่เป็นอะไรมั้ย"

"ไม่เป็นไร "ซูฉิงส่ายหน้า สูดลมหายใจเข้าเพื่อควบคุมตัวเอง แต่กลับไร้ประโยชน์

ฮ่อหยุนเฉิงที่เห็นซูฉิงอยู่ในอ้อมกอดของแอนโธนี่ แววตาก็เย็นเยือกขึ้นมา

แขนใหญ่ของเขาก็คว้าเอาตัวของซูฉิงออกมาจากอกของแอนโธนี่ แล้วก็กอดเอวไว้

ฮ่อหยุนเฉิงพูดเสียงขรึม "ผู้หญิงของผม ผมดูแลเองได้ ไม่จำเป็นต้องให้คนอื่นมาดูแล"

พอพูดจบ เขาก็อุ้มซูฉิงออกไป

แอนโธนี่ยักไหล่ ก่นด่าในใจ ฮ่อหยุนเฉิงคนนี้เป็นผู้ชายขี้หวงจริงเลย

เฉินจุนเหยียนที่มองซูฉิงถูกอุ้มไปแล้ว ด้วยแววตาเศร้า เขาอยากจะตามไป แต่ตัวเองก็ถูกวางยา....

"คุณเฉิน ผมไปส่งคุณที่โรงพยาบาลดีกว่า"ผู้ช่วยของเฉินจุนเหยียนพยุงเฉินจุนเหยียนแล้วพาเขาไปส่งโรงพยาบาล

เมืองใหม่สุ่ยเยว่

ฮ่อหยุนเฉิงพาซูฉิงกลับมาแล้ว

ตอนที่อยู่บนรถตัวของซูฉิงร้อนมากและรู้สึกทรมานมาก

"ซูฉิง เธอทนหน่อยนะ ฉันจะให้เหอหลงเหว่ยมาดูอาการของเธอ "ฮ่อหยุนเฉิงหยิบเอาโทรศัพท์ออกมาแล้วต่อสายหาเหอหลงเหว่ย

ซูฉิงกลับเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้วพูดพึมพำ"ไม่ต้อง......."

เธอที่ทั้งพูด หัวของเธอยังคลอเคลียอยู่ที่หน้าอกของฮ่อหยุนเฉิง

ฮ่อหยุนเฉิงหยุดหายใจ แววตาเริ่มร้อนขึ้นมา

"ว่าง่ายนะ ให้เหอหลงเหว่ยมารักษา เดี๋ยวก็ไม่เป็นไรแล้ว "ฮ่อหยุนเฉิงสูดลมหายใจเข้าหลายที เพื่อควบคุมอารมณ์ แล้วพูดกล่อมซูฉิง

มือข้างหนึ่งของเขากอดเธอไว้ ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็หยิบเอาโทรศัพท์ออกมา แล้วต่อสายหาเหอหลงเหว่ย

"พี่ฮ่อ มีธุระอะไร "พอต่อสายติด เสียงของเหอหงเหว่ยก็ดังมาตามสาย

ฮ่อหยุนเฉิงพูดรวบรัด"มาที่บ้านฉันหน่อย"

"คงไม่ใช่คุณซูป่วยหรอกนะ "เหอหงเหว่ยทำเป็นพูดเล่น

ทุกครั้งที่ฮ่อหยุนเฉิงโทรเรียกเขาไปหาที่บ้านอย่างร้อนใจทีไรสาเหตุล้วนเป็นเพราะซูฉิงตลอด

และฮ่อหยุนเฉิงก็พูดน้ำน้ำเสียงร้อนใจ "ซูฉิงไม่ระวังถูกคนวางยาแบบนั้น นายรีบมาช่วยรักษาเธอหน่อย"

เหอหงเหว่ยกัดริมฝีปาก "เอ่อ พี่ฮ่อ วันนี้ผมไม่ได้อยู่ที่เมือง A ผมมาทำงานนอกสถานที่มาแลกเปลี่ยนงานวิชาการน่ะ!"

"งั้นนายก็หาคนมาช่วยรักษาซูฉิงสิ"ฮ่อหยุนเฉิงพูดเสียงนิ่งขรึม

เหอหงเหว่ยหัวเราะ "พี่ฮ่อ ทำไมต้องทำเรื่องให้มันยุ่งยากด้วย พี่ก็เป็นยาแก้ที่ดีที่สุดแล้วมั้ย"

"พูดเหลวไหลอะไร "น้ำเสียงของฮ่อหยุนเฉิงที่นิ่งขรึม

"ล้อเล่นน่า พี่ฮ่อ จากที่ได้ยินอาการของคุณซูที่พี่เล่ามา อาการไม่เป็นอะไรมาก เอาอย่างนี้ พี่ใช้น้ำเย็นแล้วเอาผ้าชุบน้ำให้เช็ดตัวเธอให้อุณหภูมิลดลง น่าจะไม่มีปัญหาแล้ว "เหอหงเหว่ยคิดอยู่ชั่วครู่แล้วพูด

ที่จริงแล้วทุกครั้งที่อาการของซูฉิงก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ซูฉิงร้อนใจไปเอง ทำให้เรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่

"นายแน่ใจนะ"ฮ่อหยุนเฉิงยังไม่ค่อยวางใจ

เหอหงเหว่ยยิ้มอย่างมั่นใจ"แน่นอนสิ พี่ฮ่อ พี่เชื่อผมเถอะ !"

พอวางสาย ฮ่อหยุนเฉิงก็อุ้มซูฉิงกลับขึ้นไปบนห้อง

ซูฉิงที่ถูกฮ่อหยุนเฉิงอุ้มอยู่ก็ดิ้นไปมาไม่หยุด สองมือเรียวเล็กของเธอลูบไล้หน้าอกของฮ่อหยุนเฉิงไม่หยุด ลูบขึ้นลูบลง

"ซูฉิง อย่างทำแบบนี้!"ฮ่อหยุนเฉิงที่พูดเสียงโทนต่ำบอกเธอ เพื่อให้เธอหยุดดิ้น น้ำเสียงขรึมที่ปนไปด้วยความปรารถนา

แต่ซูฉิงที่ตอนนี้ไม่ได้สติแล้ว ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นดูดเข้าที่คอของเขา จนเป็นรอย

ฮ่อหยุนเฉิงมองซูฉิงที่แววตาล่อกแลกอยู่ในอ้อมกอดของเขา มีเสน่ห์เหลือล้น ริมฝีปากแดงยิ้มออกมาเล็กน้อย เนื้อตัวที่หอม ทุกตารางนิ้วล้วนกระทบไปถึงความตึงเครียดของฮ่อหยุนเฉิง

ในที่สุด......กว่าจะมาถึงห้องได้ ฮ่อหยุนเฉิงก็รีบนำซูฉิงไปวางที่เตียง แล้วก็ห่มผ้าห่ม

ก้มหน้ามองผู้หญิงที่อยู่บนเตียง จากนั้นฮ่อหยุนเฉิงก็เข้าไปเอาน้ำเย็นใส่ชามออกมาเพื่อที่จะใช้ผ้าชุดน้ำลดอุณหภูมิให้เธอ

แต่ตอนที่เขากลับออกมาจากห้องน้ำนั้น บนเตียงก็ไม่พบซูฉิงแล้ว !