นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 284

ฮ่อหยุนเฉิงที่เห็นท่าทางของเธอแววตาสลดลงไป แล้วก็พูด"เธอเข้าใจผิดแล้ว"

ฮ่อหยุนเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ"ฉันแค่อยากจะเช็ดเม็ดข้าวที่อยู่ติดอยู่มุมปากให้เธอ"

อะไรนะ

ซูฉิงอึ้ง แล้วก็ยกมือขึ้นเช็ดปาก และก็มีเม็ดข้าวติดอยู่จริงๆ ด้วย

ดังนั้น เธอเข้าใจเขาผิดแล้วงั้นหรอ?

ซูฉืงหน้าแดงขึ้นมาทันทีด้วยความอาย

เธอรีบไอกระแอมเบาๆ แล้วพูดเปลี่ยนเรื่อง"ฉันจะนอนแล้ว"

พอพูดจบซูฉิงก็ล้มตัวนอนทันที แล้วก็พลิกตัวนอนหันหลังให้ฮ่อหยุนเฉิง แล้วเอาผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง

เธอที่กำลังจะนอนหลับ ทันใดนั้นมือใหญ่ก็ลูบที่เอวของเธอแล้วก็กอดเธอจากด้านหลัง

เธอที่ถูกดึงเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดที่แสนอบอุ่น

"นายทำอะไร"ซูฉิงที่ทำตัวแข็งทื่อ ยกแขนขึ้นดิ้น

จากนั้นก็ได้ยินเสียงแหบพร่าดังมาจากด้านหลัง "อย่าขยับ ฉันก็ง่วง ฉันขอยืมเตียงเธอนอนสักครู่ ดูแลเธอมาสองวันฉันก็นอนไม่หลับสนิทเลย"

ซูฉิงได้ยินอย่างนั้น ก็พลิกตัวหันกลับมา

เธอกับเขาสบตากัน ทั้งสองคนที่หายใจรดกัน บรรยากาศเวลานี้เหมือนกับอยู่กับคู่รักและหลงอยู่ในเสน่ห์ของกันและกัน

ซูฉิงมองใบหน้าที่หล่อสมบูรณ์แบบที่อยู่ตรงหน้า ใต้ตาของเขานั้นดูคล้ำจริงๆ ก่อนหน้านี้เธอก็ไม่ทันได้สังเกต

จริงๆ แล้ว สองวันมานี้ที่เธอสลบไป ล้วนมีฮ่อหยุนเฉิงที่คอยเฝ้าทั้งวันทั้งคืน เพื่อคอยดูแลเธอ

เขาพูดมาอย่างนี้แล้ว ถ้าเธอยังจะผลักเขาลงจากเตียง เธอก็คงจะเป็นคนใจร้ายไส้ระกำเลือดเย็นจริงๆ

ซูฉิงคิดอยู่สักครู่ แล้วพูดเสียงเรียบ"ได้ แต่ว่า แต่นายห้ามทำอะไรนะ!"

"โอเค"ฮ่อหยุนเฉิงตอบรับปาก

น้ำเสียงของเขาที่ค่อยๆ เบาๆ ลง จากนั้นก็ได้ยินแต่เสียงลมหายใจ

ทำไมถึงได้นอนหลับไวอย่างนี้

ซูฉิงรู้สึกงงงวย เธอที่รู้สึกง่วงอยู่แล้ว แต่พอได้มานอนอยู่ในอ้อมกอดของเขา นอนพิงหน้าอกแกร่งที่ร้อนของเขา ก็ไม่ง่วงเลย

ซูฉิงเงยหน้าขึ้นสำรวจใบหน้าอันสมบูรณ์แบบของฮ่อหยุนเฉิง ตอนตื่นเขาก็มักทำหน้าขรึม ยิ่งบวกกับแววตาที่เย็นชานั้น ยิ่งทำให้เขาดูเย็นชา จนไม่มีใครอยากเข้าใกล้

ตอนนี้เขานอนหลับไปแล้ว ใบหน้าที่เรียบนิ่ง ที่ดูเหนื่อยล้ากลับยังคงดูหล่อเหลาน่าหลงใหล

จับพลัดจับผลู ซูฉิงยกมือขึ้นมาปัดตรงหน้าผากของเขา จากนั้นก็มองมาที่ริมฝีปากบางของเขา

นึกถึงทุกครั้งที่ทั้งสองจูบกัน ทำให้เธอหูแดงขึ้นมา

ซูฉิงก็คอหดก็รีบปิดตา

ถ้าหากดูต่อไป เธอจะต้องมีความผิดแน่!

หยุดๆ หยุดๆ

ซูฉิงสูดลมหายใจเข้า เพื่อควบคุมใจที่เต้นรัว แล้วรีบหลับตานอน

และหลายวันต่อมา ซูฉิงก็นอนพักผ่อนอยู่โรงพยาบาลอย่างสบายใจ

ฮ่อหยุนเฉิงยังคงทำงานมากกว่าพยาบาลที่ทำงานยี่สิบสี่ชั่วโมง ดูแลเธอไม่ห่างไปไหน

เขาก็เอางานของบริษัทมาทำที่โรงพยาบาลด้วย

และช่วงเวลานี้ อู๋ชิงหร่านยังไม่มีข่าวคราว

แม้แต่แอนโธนี่ก็ยังสืบหาไม่เจอร่องรอยของเธอ

ก็ไม่รู้ว่ายันบ้านี่ไปหลบอยู่ที่ไหน

ซูฉิงเลิกคิ้วเป็นปม ฮ่อหยุนเฉิงเข้ามานั่งข้างๆ เธอ หันหน้ามามองเธอ "กำลังคิดอะไรอยู่หรอ"

"อ้อ ไม่มีอะไร "ซูฉิงดึงสติกลับมา "พวกนายยังหาอู๋ชิงหร่านไม่เจอหรอ"

"ตอนนี้ยังไม่ได้ข่าว"ฮ่อหยุนเฉิงตอยเสียงเรียบ

เขายื่นมือมานวดหว่างคิ้วของซูฉิง แล้วพูดข้างๆ หูของเธอ "วางใจเถอะ ฉันจะปกป้องเธอเอง จะไม่ให้ใครหน้าไหนมาทำร้ายเธอได้!"

น้ำเสียงเบาดังชวนจั๊กจี้หู ราวกับเสียงเปียโนที่ไพเราะ กลับฟังดูมั่นคงมากจนทำให้ซูฉิงรู้สึกซึ้งใจและอบอุ่นใจขึ้นมา

เธอเงยหน้าขึ้นสบตาฮ่อหยุนเฉิง"ขอบคุณนายนะ ฮ่อหยุนเฉิง"