นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 344

พี่ฉี?

แซ่ฉีเหมือนกัน?

หัวใจของซูฉิงเต้นผิดจังหวะ พี่ฉีจากปากของคุณอาเสว่ น่าจะเป็นลุงฉี

"ใช่สิ ฉันทางนี้ยังมีรูปถ่ายของทั้งสองคนด้วย" จู่ๆ คุณย่าที่นึกอะไรบางอย่างได้ก็พูดขึ้น

ซูฉิงรีบถาม "ขอฉันดูหน่อยได้มั้ยคะ?"

"ได้สิ" คุณย่าหัวเราะ ลุกขึ้นหาในลิ้นชักครู่หนึ่ง ก็หยิบรูปเก่าสีเหลืองออกมา

"เจอแล้ว" คุณย่าถือรูปถ่ายในมืออย่างระมัดระวัง จากนั้นยื่นให้ซูฉิง "คือรูปถ่ายใบนี้"

ชูชิงรับภาพถ่ายด้วยความตื่นเต้น

ในภาพมีคนหนุ่มสาว 2 คน ผู้ชายสวมชุดลำลอง ผมสั้น ใส่แว่นกรอบดำ

เป็นลุงฉีจริงๆด้วย

และหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างลุงฉี สวมชุดลายดอกไม้เล็กๆ มัดผมหางม้า รูปร่างสูงโปร่ง หน้าตางดงาม นี่คงจะเป็นคุณอาเสว่

เหมือนเธอมากจริงๆ

มิน่าล่ะ คุณย่ากับลุงฉีถึงได้จำผิด

ซูฉิงเพ่งไปที่รูปถ่ายสักพัก ในใจก็ยิ่งสงสัยมากขึ้นไปอีก

คุณอาเสว่เป็นใครกันแน่?

ทำไมถึงหน้าตาเหมือนเธอขนาดนี้?

ซูฉิงคิดไปถึงขนาดที่ว่าว่าคุณอาเสว่และเธออาจมีความสัมพันธ์กันทางสายเลือด

อาจจะเป็นพี่สาวของเธอ? หรือว่า...คุณแม่

เมื่อดูรูปนี้ ยังมีเรื่องในอดีตที่คุณย่าเล่าให้ฟัง ลุงฉีและคุณอาเสว่น่าจะเคยรู้จักกันมาก่อน เป็นคนรักกันหรือเปล่านะ?

งั้นทำไมตอนนี้ลุงฉีอาศัยอยู่ภูเขาฉางไป๋ที่ทั้งหนาวเย็นและห่างไกลเพียงคนเดียวล่ะ?

แล้วคุณอาเสว่เล่าอยู่ที่ไหน?

ดูท่าแล้วทั้งหมดนี่ ต้องรอจนเธอได้พบกับลุงฉีถึงจะได้คำตอบ

"ขอบคุณค่ะ คุณย่า" ซูฉิงคืนรูปให้หญิงชรา

หญิงชรากระตือรือร้นอย่างมากที่จะรั้งให้ซูฉิงอยู่ทานอาหารเย็นที่บ้าน เมื่อซูฉิงเตรียมตัวกลับ ฟ้าก็มืดแล้ว

ชูฉิงเดินไปทางโรงพยาบาล มายังตรอกเล็กๆ

ในตรอกเล็กๆมืดรกร้างไม่มีแม้แต่ไฟข้างถนน ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเธอกลับรู้สึกว่ามีคนเดินตามเธออยู่ข้างหลังเธอ

ซูฉิงหันกลับ จริงด้วย มีเงาสีดำกำลังอยู่ด้านหลังเธอ

"ใคร!" ซูฉิงตะโกน

เงาดำยื่นมือออกมา ดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา เสียงที่เต็มไปด้วยความน่าดึงดูดก็ดังขึ้น "ฉันเอง"

ฮ่อหยุนเฉิง?

ชูฉิงเงยศีรษะขึ้น อาศัยแสงจันทร์ มองใบหน้าผู้ชายตรงหน้าให้ชัดเจน ชุดสูทสีดำที่เกือบจะกลมกลืนไปกับความมืดตอนกลางคืน ใบหน้ามีมิติที่ละเอียดอ่อน ดวงตาดอกท้อที่เย้ายวน กำลังมองเธอกึ่งยิ้มกึ่งไม่ยิ้ม

เป็นฮ่อหยุนเฉิงจริงๆ ด้วย

ไม่ใช่ว่าเขาควรอยู่ที่เมือง A หรือ?

อยู่ๆมาโผล่ที่เมืองYได้ยังไง?

ซูฉิงตกตะลึง "นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?"

"คิดถึงเธอ ก็เลยมา" ฮ่อหยุนเฉิงหลุบตาลง มองหญิงสาวในอ้อมกอดอย่างลึกซึ้ง

แม้ว่าจะห่างกันเพียงไม่กี่วัน แต่ฮ่อหยุนเฉิงกลับรู้สึกเหมือนห่างกันเป็นสิบปี

ไม่มีเวลาไหนที่เขาไม่คิดถึงเธอ

"เลี่ยนมาก" ซูฉิงเม้มริมฝีปาก ในใจมีความยินดีเล็กๆ

ที่จริงแล้ว เธอก็คิดถึงเขามาก

แต่ว่า...