นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 344
สรุปบท ตอนที่ 344 ฮ่อหยุนเฉิงที่อยู่ๆก็ปรากฏตัวออกมา: นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น
สรุปเนื้อหา ตอนที่ 344 ฮ่อหยุนเฉิงที่อยู่ๆก็ปรากฏตัวออกมา – นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น โดย ชิงเซียวเทียน
บท ตอนที่ 344 ฮ่อหยุนเฉิงที่อยู่ๆก็ปรากฏตัวออกมา ของ นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น ในหมวดนิยายInternet เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย ชิงเซียวเทียน อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
พี่ฉี?
แซ่ฉีเหมือนกัน?
หัวใจของซูฉิงเต้นผิดจังหวะ พี่ฉีจากปากของคุณอาเสว่ น่าจะเป็นลุงฉี
"ใช่สิ ฉันทางนี้ยังมีรูปถ่ายของทั้งสองคนด้วย" จู่ๆ คุณย่าที่นึกอะไรบางอย่างได้ก็พูดขึ้น
ซูฉิงรีบถาม "ขอฉันดูหน่อยได้มั้ยคะ?"
"ได้สิ" คุณย่าหัวเราะ ลุกขึ้นหาในลิ้นชักครู่หนึ่ง ก็หยิบรูปเก่าสีเหลืองออกมา
"เจอแล้ว" คุณย่าถือรูปถ่ายในมืออย่างระมัดระวัง จากนั้นยื่นให้ซูฉิง "คือรูปถ่ายใบนี้"
ชูชิงรับภาพถ่ายด้วยความตื่นเต้น
ในภาพมีคนหนุ่มสาว 2 คน ผู้ชายสวมชุดลำลอง ผมสั้น ใส่แว่นกรอบดำ
เป็นลุงฉีจริงๆด้วย
และหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างลุงฉี สวมชุดลายดอกไม้เล็กๆ มัดผมหางม้า รูปร่างสูงโปร่ง หน้าตางดงาม นี่คงจะเป็นคุณอาเสว่
เหมือนเธอมากจริงๆ
มิน่าล่ะ คุณย่ากับลุงฉีถึงได้จำผิด
ซูฉิงเพ่งไปที่รูปถ่ายสักพัก ในใจก็ยิ่งสงสัยมากขึ้นไปอีก
คุณอาเสว่เป็นใครกันแน่?
ทำไมถึงหน้าตาเหมือนเธอขนาดนี้?
ซูฉิงคิดไปถึงขนาดที่ว่าว่าคุณอาเสว่และเธออาจมีความสัมพันธ์กันทางสายเลือด
อาจจะเป็นพี่สาวของเธอ? หรือว่า...คุณแม่
เมื่อดูรูปนี้ ยังมีเรื่องในอดีตที่คุณย่าเล่าให้ฟัง ลุงฉีและคุณอาเสว่น่าจะเคยรู้จักกันมาก่อน เป็นคนรักกันหรือเปล่านะ?
งั้นทำไมตอนนี้ลุงฉีอาศัยอยู่ภูเขาฉางไป๋ที่ทั้งหนาวเย็นและห่างไกลเพียงคนเดียวล่ะ?
แล้วคุณอาเสว่เล่าอยู่ที่ไหน?
ดูท่าแล้วทั้งหมดนี่ ต้องรอจนเธอได้พบกับลุงฉีถึงจะได้คำตอบ
"ขอบคุณค่ะ คุณย่า" ซูฉิงคืนรูปให้หญิงชรา
หญิงชรากระตือรือร้นอย่างมากที่จะรั้งให้ซูฉิงอยู่ทานอาหารเย็นที่บ้าน เมื่อซูฉิงเตรียมตัวกลับ ฟ้าก็มืดแล้ว
ชูฉิงเดินไปทางโรงพยาบาล มายังตรอกเล็กๆ
ในตรอกเล็กๆมืดรกร้างไม่มีแม้แต่ไฟข้างถนน ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเธอกลับรู้สึกว่ามีคนเดินตามเธออยู่ข้างหลังเธอ
ซูฉิงหันกลับ จริงด้วย มีเงาสีดำกำลังอยู่ด้านหลังเธอ
"ใคร!" ซูฉิงตะโกน
เงาดำยื่นมือออกมา ดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา เสียงที่เต็มไปด้วยความน่าดึงดูดก็ดังขึ้น "ฉันเอง"
ฮ่อหยุนเฉิง?
ชูฉิงเงยศีรษะขึ้น อาศัยแสงจันทร์ มองใบหน้าผู้ชายตรงหน้าให้ชัดเจน ชุดสูทสีดำที่เกือบจะกลมกลืนไปกับความมืดตอนกลางคืน ใบหน้ามีมิติที่ละเอียดอ่อน ดวงตาดอกท้อที่เย้ายวน กำลังมองเธอกึ่งยิ้มกึ่งไม่ยิ้ม
เป็นฮ่อหยุนเฉิงจริงๆ ด้วย
ไม่ใช่ว่าเขาควรอยู่ที่เมือง A หรือ?
อยู่ๆมาโผล่ที่เมืองYได้ยังไง?
ซูฉิงตกตะลึง "นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?"
"คิดถึงเธอ ก็เลยมา" ฮ่อหยุนเฉิงหลุบตาลง มองหญิงสาวในอ้อมกอดอย่างลึกซึ้ง
แม้ว่าจะห่างกันเพียงไม่กี่วัน แต่ฮ่อหยุนเฉิงกลับรู้สึกเหมือนห่างกันเป็นสิบปี
ไม่มีเวลาไหนที่เขาไม่คิดถึงเธอ
"เลี่ยนมาก" ซูฉิงเม้มริมฝีปาก ในใจมีความยินดีเล็กๆ
ที่จริงแล้ว เธอก็คิดถึงเขามาก
แต่ว่า...
"เอาเถอะ..." ซูฉิงหมดคำพูด เรื่องประเภทนี้ต้องให้ประธานใหญ่มาด้วยหรือไง?
ฮ่อหยุนเฉิงตามซูฉิงไปที่โรงพยาบาล ซูฉิงก็เล่าเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาให้ฮ่อหยุนเฉิงฟัง
"ฉันไปดูยวี๋น่ากับอู๋เทียนเหอก่อน" มาถึงโรงพยาบาล เมื่อเธอนึกถึงอาการบาดเจ็บของอู๋เทียนเหอ ซูฉิงก็รู้สึกหนักใจเล็กน้อย
ฮิ่หยุนเฉิงผงกศีรษะ เอ่ยเสียงทุ้ม "ฉันจะไปกับเธอ"
ประตูห้องผู้ป่วยถูกเปิดออก ก็เห็นยวี๋น่านั่งอยู่หน้าเตียงผู้ป่วยของอู๋เทียนเหอด้วยสีหน้ากังวลใจ
และหลินหนานนั่งอยู่ข้างยวี๋น่า จนปัญญาที่จะปลอบให้เธออารมณ์ดี
หลินหนานเห็นฮ่อหยุนเฉิงก็รีบลุกขึ้น ทั้งยินดีและประหลาดใจ "พี่ฮ่อ ทำไมแม้แต่พี่ก็มาด้วย?"
ฮ่อหยุนเฉิงจูงมือซูฉิง สีหน้าเรียบเฉย "มาหาภรรยาฉัน"
ซูฉิง：……
เธอกรอกตาขาวใส่ฮ่อหยุนเฉิง "ใครเป็นภรรยานาย?!"
พูดจบ ซูฉิงก็ไม่สนใจฮ่อหยุนเฉิงอีก เดินไปข้างยวี๋น่า ถามเสียงเบาว่า "อู๋เทียนเหอเป็นยังไงบ้าง?"
ยวี๋น่าถอนหายใจ ดวงตาเต็มไปด้วยแววกังวล "หมดสติตลอดเลย"
"ฉันดูหน่อย" ซูฉิงตบบ่ายวี๋น่า พูดปลอบว่า "อย่ากังวลเลย"
ซูฉิงจับชีพจรของอู๋เทียนเหอ อาการบาดเจ็บของเขายังคงสาหัสมาก
แม้ว่าก่อนหน้าเธอจะใช้เข็มฝังเพื่อรักษาขาของอู๋เทียนเหอไว้ชั่วคราว แต่ถ้าต้องการจะรักษาที่ต้นเหตุ ก็ยังต้องให้ลุงฉีลงมือ
ซูฉิงเกรงว่ายวี๋น่าจะกังวล พูดพลางยิ้มว่า "ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร รอพรุ่งพวกเราก็กลับเมืองแล้ว รอลุงฉีที่นั่น"
"อืม" ยวี๋น่าพยักหน้า "ซูฉิง เทียนเหอเขาจะไม่เป็นอะไรจริงๆเหรอ?"
"แน่นอน!" ซูฉิงเสียงหนักแน่น
ฮ่อหยุนเฉิงก้าวไปข้างหน้า "ยวี๋น่า วางใจเถอะ วิชาแพทย์ของอาจารย์ฉีไร้ที่ติ ขาของฉัน ไม่ใช่เขารักษาหายเหรอไง?
ในที่สุดยวี๋น่าก็ผ่อนลมหายใจ ข่มใจยิ้มออกมา "อืม เทียนหาเขาจะต้องไม่เป็นอะไร!"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น