นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 347

"นี่พวกแกลักพาตัวนะ มันผิดกฎหมาย! รีบปล่อยเราไปซะ! ไม่อย่างนั้นปู่ฉันจะพาตำรวจมาจับพวกแกทุกคนแน่!"

ฮ่อหยุนเฉิงยืดหลังและแผ่นอกตั้งตรง ในขณะเดียวกันก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่หันไปมองสุนัขตัวนั้น

ไม่คิดเลยว่าพอพวกผู้ชายได้ยินก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ในสายตาพวกเขาฮ่อหยุนเฉิงเป็นเพียงเด็กผู้ชายธรรมดาที่ขนยังไม่ขึ้นด้วยซ้ำ

แน่นอนว่าสิ่งที่เขาพูดเป็นเรื่องตลก

"เจ้าหนู รู้ไหมว่าที่นี่ที่ไหน? ทำอะไรยังไม่ได้จะไปทำใครเขากลัวได้? ฉันจะบอกให้นะ อย่าว่าแต่ปู่นายเลย ถึงจักรพรรดิผู้สูงส่งยังทำอะไรไม่ได้เลย! พวกนายอยู่ที่นี่ไปดีๆ ซะ ไม่งั้น—"

รอยยิ้มบนใบหน้าของซานเกอหายไปในทันใด ก่อนจะลดเสียงเพื่อข่มขู่อย่างชั่วร้าย และแม้แต่รอยแผลเป็นบนใบหน้าของเขาก็กระตุกเพราะการเคลื่อนไหวของริมฝีปากเขา

เด็กผู้หญิงซ่อนตัวอยู่หลังฮ่อหยุนเฉิง เผยให้เห็นใบหน้าเล็กๆ ทั้งยังกำเสื้อผ้าของฮ่อหยุนเฉิงแน่น ดูหวาดกลัวมาก

สุนัขตัวใหญ่หอบหายใจและทันใดนั้นก็ส่งเสียงร้องอย่างชั่วร้าย "โฮ่ง!"

ไหล่ของฮ่อหยุนเฉิงน้อยสั่น แต่ก็ยังยืดคอทำเหมือนไม่กลัว

เขาเคยถูกสุนัขกัดตอนเด็กจนกลายเป็นเงาตามตัวแต่นั้นมา

เด็กผู้หญิงชะงักไปครู่หนึ่ง เม้มริมฝีปากแล้วปล่อยมือช้าๆ เธอรู้ว่าพี่คนนี้คงจะกลัวสุนัข

แน่นอนทั้งหมดนี้ไม่สามารถหลบสายตาของซานเกอได้ เขาคว้าฮ่อหยุนเฉิง ทั้งยังจงใจลูกขนของสุนัขตัวใหญ่

"สุนัขของฉันโตมาโดยการกินเนื้อดิบ พวกเธอสองคนควรอยู่อย่างสงบนะ ไม่เช่นนั้นถ้ามันหิวและอยากกินพวกเธอขึ้นมา ฉันคงไม่รับผิดชอบ"

ดูเหมือนว่าสุนัขตัวใหญ่จะเข้าใจคำพูดของเจ้านาย จึงส่งเสียงเห่าสองครั้งอย่างโหดร้ายดุเดือด

ซานเกอยิ้มเยาะเย้ย และราวกับจงใจคลายเชือกจูงสุนัขตัวใหญ่ออกทีละน้อย

ฮ่อหยุนเฉิงหลับตาอย่างประหม่า

ขณะที่สุนัขตัวใหญ่วิ่งเข้ามาหาพวกเขา ฮ่อหยุนเฉิงหลับตาลงแน่น แต่ในวินาทีต่อมาเขาก็ได้ยินเสียงของเด็ผู้หญิง

"อย่ากัดพี่เขานะ!"

ฮ่อหยุนเฉิงตัวน้อยลืมตาและเห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กเหยียดแขนออกขวางหน้าเขาไม่กลัวที่จะ "เผชิญหน้า" กับสุนัขตัวใหญ่

เดิมทีถังรั่วอิงกังวลว่าสุนัขตัวใหญ่จะกัดฮ่อหยุนเฉิง แต่เมื่อเห็นเด็กผู้หญิงปกป้องเขา หัวใจของเธอก็ค่อย ๆ กลับมา

ซานเกอส่งเสียงแสยะก่อนจะกวักมือเรียกสุนัขตัวใหญ่กลับไป "ในเมื่อพวกเธอทั้งสองกลัว ก็จำคำพูดของฉันไว้แล้วอยู่นิ่งๆซะ!"

หลังจากพูดจบพวกเขาก็หันหลังกลับออกไป ถังรั่วอิงได้สังเกตสถานการณ์ในห้องมืดขนาดเล็กอีกครั้งหลังจากที่พวกซานเกอจาไป

"เมื่อกี้...ขอบคุณนะ"

ฮ่อหยุนเฉิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก มองไปที่เด็กผู้หญิงอย่างขอบคุณ ก่อนจะขอบคุณเธอเบาๆ

"ไม่เป็นไรพี่ เมื่อกี่พี่ปกป้องฉัน ไม่ต้องห่วงนะ คราวหน้าจะไม่ปล่อยให้พี่โดนหมากัดแน่นอน"

เด็กผู้หญิงมองมาที่เขา เสียงเด็กของเธอดังก่อนจะยิ้มหวานให้ฮ่อหยุนเฉิง

ฮ่อหยุนเฉิงตั้งใจมองเธอ แต่จู่ๆ ก็พูดกับเด็กผู้หญิงอย่างจริงใจว่า "เธอดีกับฉันมาก ถ้าเรากลับบ้านได้ ฉันโตขึ้นฉันจะขอเธอแต่งงานแน่นอน เธอไม่ต้องห่วงนะ!"

หลังจากพูดจบ เด็กทั้งสองก็เกี่ยวก้อยสัญญากันอย่างจริงจัง

เมื่อถังรั่วอิงที่อยู่นอกประตูเห็นก็แอบกำหมัดแน่นและมองไปยังเด็กผู้หญิงที่อยู่ตรงข้ามฮ่อหยุนเฉิงอย่างอิจฉาริษยา

ทำไมพี่เขาต้องขอเด็กนั่นแต่งงานด้วย? เธอไม่พอใจ อนาคตพี่เขาต้องมีแค่เธอเท่านั้น!

ตั้งแต่นั้นมา ถังรั่วอิงก็มาที่กระท่อมเพื่อแอบส่งอาหารให้ฮ่อหยุนเฉิงและเด็กผู้หญิงเกือบทุกวัน แม้จะอยู่กับแม่เลี้ยงบ่อยขึ้น แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ได้สนใจในสิ่งที่เธอทำ

ถังรั่วอิงรอคอยโอกาสที่จะปล่อยฮ่อหยุนเฉิงไปตลอด

ตราบใดที่เขาปล่อยพี่คนนั้นไปได้ เขาก็จะจำเธอได้!

ในที่สุดวันหนึ่ง ซานเกอกับพรรคพวกของเขาไม่มาที่กระท่อม หลังกินอาหารกลางวัน พ่อก็นอนอยู่บนเบาะปูในห้องหลัก ไม่นานก็หลับไป และแม่เลี้ยงก็ไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหน

ถังรั่วอิงได้ยินเสียงกรนของพ่อเธอ

เธอแอบเข้าไปในห้องหลักก่อนจะเห็นพ่อนอนอยู่ และกุญแจห้องมืดอยู่ในกระเป๋าของเขาทั้งยังโผล่ออกมานิดหน่อยด้วย

ถังรั่วอิงเข้าหาพ่อเธออย่างระมัดระวังและหยิบกุญแจออกจากกระเป๋าเสื้อของเขา เมื่อเห็นว่าเขายังไม่ตื่น เธอจึงรีบไปที่ห้องมืดก่อนจะไขกุญแจแล้วเปิดประตู

ฮ่อหยุนเฉิงที่ได้ยินเสียงจึงหันมอง ก่อนจะมองถังรั่วอิงด้วยท่าทางที่ระมัดระวัง

"เธอคือใคร?"

"ฉันมาเพื่อช่วยพวกพี่ พ่อฉันนอนอยู่ในห้อง วันนี้ผู้ชายพวกนั้นไม่ได้มา พวกพี่...พวกพี่รีบไปเถอะ"

ขณะที่เธอพูด ก็หยิบขวดเหล้าเปล่าที่วางอยู่บนตู้ข้างๆ เธอขึ้นมา แล้วปาลงกับพื้น

เด็กผู้หญิงตกใจและมองไปที่ถังรั่วอิงด้วยความไม่รู้ต้องทำยังไงและอยากรู้อยากเห็น

ถังรั่วอิงหยิบเศษแก้วขึ้นมาและพยายามตัดเชือกบนข้อมือของฮ่อหยุนเฉิง

เพียงแต่กินเวลานานเกินไปกว่าเชือกจะถูกตัดออก ทันใดนั้นเสียงโกรธของพ่อถังรั่วอิงก็ดังขึ้นจากทางประตู

"เจ้าหนู เธอทำอะไรน่ะ!"

ชายที่กำลังหลับอย่างสบายอยู่ในห้องด้านหลัง ก็ได้ยินเสียงของบางอย่างแตกจนตื่นขึ้นในทันที ก่อนจะล้วงไปควานหากุญแจที่กระเป๋าทันที

ว่างเปล่า

ถึงรั่วแองเองก็ตกตะลึง เธอหันไปมองก่อนจะต้องตื่นตระหนกเมื่อเห็นพ่อของเธอ จนถึงกับพูดติดอ่าง

"พ่อคะ หนู หนูแค่—"

เธอยังไม่ทันพูดจบ พ่อถังก็เดินเข้าไปหาถังรั่วอิงด้วยความโกรธ และตบหน้าเธอโดยไม่พูดอะไรสักคำ

"เลี้ยงไม่เชื่อง! ฉันเลี้ยงแกมาตั้งหลายปี ไม่ใช่ให้แกมาทำเรื่องเละเทะ!"

ถังรั่วอิงล้มไปกองกับพื้นก่อนจะมีรอยตบสีแดงปรากฏบนใบหน้า และที่ที่เธอล้มลงไปนั้นก็ใกล้กับขวดเหล้าที่แตกมาก

อาการปวดที่ข้อมืออย่างรุนแรงแผ่ซานและเลือดค่อยๆ ไหลออกมา ถังรั่วอิงขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวดและร้องไห้ออกมาอย่างอดไม่ได้

และใต้ข้อมือของเธอ มีเศษแก้วแหลมคมเปื้อนเลือด

"ไปๆๆ ไสหัวไปร้องไห้ตรงนู้นเลย!"

พ่อถังคำรามด้วยความขยะแขยง ไม่สนใจอาการบาดเจ็บที่มือของถังรั่วอิงแม้แต่น้อย

ถังรั่วอิงจำได้เพียงว่าหลังจากวันนั้น เธอไม่เคยติดต่อกับฮ่อหยุนเฉิงและเด็กผู้หญิงคนนั้นอีก พ่อและแม่เลี้ยงเธอก็เริ่มกันเธอมากขึ้นเรื่อยๆ

...

"ใครก็ได้! ใครก็ได้! เจ้าเด็กสองคนนั้นหนีไปแล้ว!"

คืนนี้ ถังรั่วอิงกำลังนอนหลับสบาย แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงโกรธของซานเกอในห้องหลัก

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้น เธอยังได้ยินเสียงก่นด่าของพ่อและแม่เลี้ยงของเธอ

"รีบตามหา! รีบตามหาเร็วเข้า! ให้ตาย เงินกำลังหนีไปเเล้ว—"

ถังรั่วอิงวิ่งเหยาะๆ ไปที่ห้องหลัก ก่อนจะเห็นพวกผู้ใหญ่ที่ออกไปหาเด็กสองคนนั้นอย่างโกรธจัด

หัวใจของถังรั่วอิงพองโตขึ้นทันที พี่ชายกับเด็กผู้หญิงคนนั้นหนีไปแล้ว?